Quentin Tarantino: ‘Mijn films drijven mensen uit elkaar'

Wie het geluk heeft uitgenodigd te worden in het landhuis van Quentin Tarantino in de Hollywood Hills komt in een filmwalhalla terecht. Hij kocht de villa (acht slaapkamers) in 1996 van zanger Richard Marx en heeft het sindsdien getransformeerd tot een paradijs voor filmfreaks. Overal hangen vintage filmposters en Tarantino heeft een kunstenaar opdracht gegeven bronzen beelden te maken van de personages uit zijn films. Natuurlijk heeft het huis een eigen filmzaal, wat in Tarantino’s geval betekent dat hij er celluloidprints uit zijn privécollectie kan vertonen.

Er is plek voor vijftig man, de regisseur zelf zit vooraan op een rode sofa.

De villa is ook de plek waar Tarantino zijn films schrijft. Vaak op het balkon van zijn slaapkamer, met uitzicht op het zwembad. Zijn werkdag begint rond een uur of elf. Quentin ontkoppelt zijn landlijn, gaat zitten met het aantekenboek en de viltstiften die hij speciaal voor het nieuwe project heeft aangeschaft en schrijft zes tot acht uur aan een stuk. Het plot heeft hij vaak al jaren eerder bedacht. Het idee voor Kill Bill was acht jaar oud, dat voor Inglourious Basterds tien.

Dit is de fase waarin alle ideeën, dialogen, grappen en anekdotes die hij als een spons heeft opgezogen, verwerkt worden in een groter geheel. Scripts kunnen zo uitgroeien tot honderden pagina’s. Wanneer het schrijfwerk gedaan is, tikt hij de finale versie met één vinger over op een oude typemachine. Omdat hij dyslectisch is, moet iemand er nog wel even de vele spelfouten uithalen.

Daarna nodigt hij vrienden en mogelijke acteurs uit aan wie hij het scenario voorleest. Aan de rand van het zwembad, een glas champagne binnen handbereik.

Rottigheid en arrestatie

Je zou kunnen zeggen dat Quentin Tarantino is achtergebleven in de twintigste eeuw. Computers, mobiele telefoons en digitale films: hij gruwt ervan. Zijn favoriete restaurants in L.A. bestaan al decennia. Toen de buurtbioscoop The New Beverly Cinema dreigde te sluiten, kocht hij het en knapte het op. “Zolang ik het kan betalen, zullen hier altijd films draaien.” Dankzij een geschatte netto waarde van 120 miljoen dollar kan hij die belofte probleemloos nakomen. Tarantino heeft appartementen in New York en Tel Aviv, maar Los Angeles is en blijft zijn stad. Hoe kan het ook anders, het is de plek waar alle zaken waar hij om geeft vandaan komen: film, film en film.

Quentin Jerome Tarantino werd ook in Los Angeles verwekt. Zijn moeder was een 14-jarige verpleegster, zijn vader een veel oudere bijrolacteur. Moeder Connie vertrok naar Tennessee om te bevallen, vader Tony Tarantino was toen al uit beeld. Maar L.A. bleef trekken en de jonge Quentin bracht zijn gelukkigste jeugdjaren door in Manhattan Beach, onder de rook van het vliegveld van L.A. Zijn toenmalige stiefvader Curt nam hem standaard mee naar elke film die hij bezocht. Zo zag Quentin op 6-jarige leeftijd een double bill van The Wild Bunch en Deliverance, een onvergetelijke ervaring.

Zijn eerste baantje had zowaar met film te maken: hij moest in een pornobioscoop bezoekers hun plaats wijzen

Ook de relatie tussen Curt en Connie hield geen stand en toen Tarantino 15 was, leefden hij en zijn moeder weer alleen. Quentin had inmiddels vroegtijdig school verlaten. Als hij geen televisie keek of naar de bioscoop ging, haalde hij rottigheid uit. Toen hij werd gearresteerd voor het stelen van een Elmore Leonardmisdaadroman vond Connie dat hij maar werk moest zoeken. Zijn eerste baantje had zowaar met film te maken: hij moest in een pornobioscoop bezoekers hun plaats wijzen. “Ironisch,” zou hij later zeggen, “het was de enige plek waar ik geen enkele interesse had om de film te zien.”

Een betere job was die bij Video Archives in Manhattan Beach, een videotheek waar Quentin zijn collega’s verbijsterde met zijn ongeëvenaarde kennis van film. Vijf jaar lang had hij gemiddeld vier films per week gezien, en onthouden. Nu kon hij klanten van obscure tips voorzien en als er niemand in de zaak was lange monologen houden over alles wat hem bezighield. Sommige zouden later in zijn films opduiken.

Roger Avary, de latere regisseur met wie Quentin samenwerkte en die ook bij Video Archives werkte: “Er was een onderlinge competitie over wie het meeste wist, en Quentin won altijd.

Hij is een database.”

Het budget van Reservoir Dogs was zo laag dat e acteurs werd gevraagd hun eigen kostuum mee te nemen. Er was alleen geld voor stropdassen

Al bij Video Archives probeerde hij onder collega’s geld op te halen om een film te kunnen maken. Ondertussen schreef hij scenario’s, zoals zoveel mensen in Los Angeles. Hij wist een agent zover te krijgen dat ze hem vertegenwoordigde, en voor 1500 dollar verkochten ze het script van een horrorfilm aan een special effects-studio: From Dusk Till Dawn. Nadat hij een veel te dik scenario in tweeën had geknipt, kon Tarantino belangstellenden twee concrete filmverhalen aanbieden: True Romance en Natural Born Killers. Regisseur Tony Scott, bekend van onder meer Top Gun, las ze allebei en herkende het talent. Scott kocht True Romance en maakte er een komische actiethriller van die behoorlijk dicht bij Tarantino’s originele uitgangspunt bleef. Het verhaal over een nerd die het mooie meisje krijgt en krankzinnige avonturen beleeft, zit vol verwijzingen naar Tarantino’s eigen leven. Hij noemt het dan ook een van zijn meest persoonlijke scripts. “Toen ik True Romance voor het eerst zag, leek het op een big budget-versie van mijn eigen herinneringen.” De hysterische versie die Oliver Stone maakte van Natural Born Killers kon hem minder bekoren.

“Ik haat die rotfilm. Als je van mijn werk houdt, moet je hem niet gaan zien.”

Pornodistributeur

Ondertussen was Tarantino nog geen stap dichterbij zijn echte doel: zelf een film maken. Pas toen hij op een feestje producent Lawrence Bender ontmoette, kwam er beweging in zijn carrière.

Bender adviseerde hem eerst een minder ambitieus en daardoor makkelijker te financieren project uit te werken. Dat werd Reservoir Dogs (1992), een script dat hij schreef terwijl hij leefde van de opbrengst van een rol in Golden Girls.

De klok tikte voor Tarantino’s filmplannen: hij was platzak. Toen het script af was, had hij geen geld om het uit te laten printen. Hij had niet eens benzine om naar de copyshop te rijden.

Een voormalige pornodistributeur zegde toe de film te zullen financieren als Tarantino tenminste één bekende acteur wist te strikken. Christopher Walken en Dennis Hopper zeiden nee, Harvey Keitel stemde toe. Reservoir Dogs had groen licht. Het budget was zo laag dat de acteurs werd gevraagd hun eigen kostuum mee te nemen. Er was alleen geld voor stropdassen. Toen Steve Buscemi in een van de schaarse buitenopnamen weg moest rijden, diende hij netjes te wachten tot het stoplicht op groen sprong: er was geen budget voor een verkeersregelaar.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.