Cold case opgelost: nieuw DNA-onderzoek doet veelpleger Jahangir A. de das om

In een zware, donkere jas komt Jahangir A. (45) de zaal binnen. Lichtgetinte huid, kortgeknipt, donker haar met hier en daar wat grijs, een donker baardje. Oogcontact met de aanwezigen op de tribune – wat pers, een plukje nabestaanden – maakt hij niet; wel geeft hij zijn advocaat, Peter Plasman, een boks. Jahangir A. drapeert zijn jas over zijn stoel en gaat zitten. Hij draagt een terrakleurige trui met opstaande kraag, donkere spijkerbroek met lichte stiksels, merk Maskovick, een lichtbruine riem, gebroken witte gympies van PME Legend.

Hij is tamelijk gemiddeld: niet opvallend groot, klein, dik of dun. Geen zichtbare tatoeages of sieraden. Zijn ogen zijn donker, fonkelend, lange wimpers, een niet geringe neus. Een man zoals je ze elke dag tegenkomt op straat. Tijdens de verhoren heeft Jahangir A. zich steeds beroepen op zijn zwijgrecht. Maar, zo heeft hij toegezegd, tijdens de zitting zal hij antwoord geven op vragen.

De verwachtingen zijn hooggespannen. Zou de familie dan eindelijk antwoorden krijgen op de vragen die hen al 25 jaar bezighouden: wie is er verantwoordelijk voor de gewelddadige dood van hun jongste zusje? En waarom moest zij sterven?

Vingerafdruk op glas

Het is donderdag 20 maart 1997, tegen het eind van de middag, als de 33-jarige Els Slurink met de trein aankomt in haar woonplaats Groningen. Ze is bij haar zieke vader in Ede geweest en had daarna afspraken op andere plekken in het land. Zakelijke afspraken, ter voorbereiding op een congres.

Els werkt als psychologe bij het Diagnostisch Centrum van de Kinder- en Jeugdpsychiatrie van het Universitair Medisch Centrum Groningen, dat dan nog het Academisch Ziekenhuis heet. Ze springt op de fiets, doet op weg naar huis boodschappen bij de Groene Supermarkt om de hoek. Later die avond gaat ze nog bij haar psychotherapeut langs en op de terugweg huurt ze bij de videotheek The Godfather Part III.

Thuis nestelt ze zich op de bank, pot thee erbij, glaasje rode wijn, en als de film is afgelopen maakt ze zich klaar om naar bed te gaan. De volgende middag verschijnt Els Slurink niet op een belangrijke afspraak. Dat is niets voor de zorgvuldige, gedreven psychologe, haar collega’s vertrouwen het niet en gaan bij haar thuis kijken. De gordijnen van de slaapkamer zijn dicht, maar door een spleet in de luxaflex zien ze hun collega op de vloer van de woonkamer liggen.

Ze alarmeren de hulpdiensten, die even later arriveren. Een enkele steek in het hart is Els Slurink fataal geworden. Buren hebben rond half één ’s nachts een man en een vrouw horen ruziën, verklaren ze. Gestommel, gebonk, alsof er iemand achterna werd gezeten. Geschreeuw, iets wat klonk als ‘Au! Au!’. Toen een harde bons, alsof er iets zwaars op de grond viel, en toen niets meer.

Braaksporen zijn er niet, ook niets wat duidelijk wijst op een worsteling; wel vinden agenten een vingerafdruk op een limonadeglas en in de tuin een voetspoor van kistjes – maat 44. Een moordwapen ontbreekt.

De politie heeft een paar scenario’s. Vanwege haar werk maakte Els vijanden. Ze hield zich bezig met kinderen bij wie seksueel misbruik werd vermoed, menig vader had een appeltje met haar te schillen. Bovendien was ze een fraudezaak op het spoor. Wilde iemand voorkomen dat ze iets zou ontdekken of naar buiten zou brengen?

Ook denkt de politie aan de privésfeer: Els had een paar mislukte relaties, een rancuneuze ex misschien?

Een andere theorie is dat een insluiper of inbreker Els heeft verrast en doodgestoken. Dit scenario wordt fluks terzijde geschoven. De buurt kampt weliswaar met een inbraakgolf, maar uit de woning van Els Slurink lijkt niets te zijn verdwenen, zelfs haar portemonnee zit nog gewoon in haar rugzak. Als elk spoor doodloopt, wordt de zaak gesloten.

Geen ideale schoonzoon

Jaren volgen, decennia volgen. Nu en dan duikt er een tip op, komt Els Slurink weer even in het lokale nieuws, maar tot concrete heropeningen leidt het niet. Tot december 2019. De politie laat zeven studenten van verschillende disciplines naar de zaak kijken, de moord komt op de coldcasekalender en het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) kijkt met de nieuwste technieken nog eens naar het DNA dat destijds onder de nagels van Els is gevonden – een mengprofiel van haar eigen DNA en dat van een onbekende man.

In januari 2021 komen er abriposters door de hele stad Groningen te hangen die getuigen oproepen om alsnog hun verhaal te delen. Een foto van Els met de tekst: “Het is nooit te laat om te praten.” Opsporing Verzocht besteedt aandacht aan de zaak.

Op 5 februari van dat jaar rijdt een arrestatieteam met drie auto’s Jahangir A. klem op de Brabantring in Nuenen. Sindsdien zit hij vast. De politie in Groningen kent Jahangir wel. In de jaren 90 woonde hij in de Martinistad en stond daar bekend als veelpleger. Hij stak eens iemand in de nek en de rug. Samen met twee anderen, alle drie voorzien van een vuurwapen, overviel hij een snackbar. Hij dwong iemand, eveneens onder bedreiging met een vuurwapen, een scooter af te geven.

Ook in de privésfeer was Jahangir in die tijd bepaald geen ideale schoonzoon. Verschillende exen verklaren dat hij driftig was en heetgebakerd. Hij werd zelfs veroordeeld voor mishandeling van zijn toenmalige echtgenote.

Ook stond hij weleens bij vrouwen ineens in de achtertuin naar binnen te loeren. En wanneer, 24 jaar na haar dood, het DNA onder de nagels van Els Slurink een match oplevert met dat van hem, is het tijd hem aan te houden. Destijds was het in Slurinks woning aangetroffen spoor niet goed genoeg, maar met nieuwe technieken is het gelukt het materiaal op te waarderen, zodat het alsnog gebruikt kan worden. En dan heeft Janhangir A. de pech dat zijn DNA in de database zit. Ten tijde van zijn aanhouding woont hij inmiddels alweer jaren in Noord-Brabant, waar hij zijn geld verdient met hennepteelt.

'Ik ben onschuldig'

En nu zit hij hier, in de rechtbank in zijn voormalige woonplaats. Het is de eerste keer dat de broers en zus van Els Slurink de man zien die terechtstaat voor haar dood. Bij de pro-formazittingen liet Jahangir A. verstek gaan. Ook nu, bij de inhoudelijke behandeling waarvoor de rechtbank twee dagen heeft uitgetrokken, was hij liever niet komen opdagen. Maar dit keer kwam hij daar niet mee weg, de rechter verplichtte hem te komen.

Jahangir A. is duidelijk over zijn betrokkenheid bij de dood van Els Slurink: die is er niet, zegt hij. “Ik ben onschuldig.” Hoe dan zijn DNA onder haar nagels is gekomen? Nou, zegt hij, misschien wel via een maaltijd –hij bakte shoarma. Of via de krantjes die hij bezorgde. Of misschien hadden ze hetzelfde apparaat gebruikt in de sportschool? Een winkelkar in de supermarkt?

Dat naar binnen gluren bij vrouwen, houdt de rechter hem voor, geef toe, dat is toch wel op zijn minst een beetje griezelig te noemen? Jahangir deed dit zelfs in 2020 nog, bij een vrouw in Eindhoven. Later belde hij deze vrouw op. Hij zei dat hij haar kende van het werk en probeerde een gesprek te beginnen. Maar de vrouw gaf aan hem niet te kennen en er niet van gediend te zijn. Waarom deed hij dit? vraagt de rechter.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het verder in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.