Presentator Dennis van der Geest: 'Ik hou niet van afzeik-tv'

Million Dollar Island, eindelijk.

“Zeg dat wel. Het programma staat al jaren op de planning, maar afgelopen oktober konden we eindelijk weg. Ik zit hier al twee jaar op te wachten, maar toch: als je weet dat over de wereld reizen nog steeds niet makkelijk is, is het echt ongelooflijk dat we nu met zo’n grote groep mensen op pad konden.”

Het laatste seizoen van Expeditie Robinson werd opgenomen in een steenkoud Kroatië, jij zat twee maanden op een tropisch eiland in de Filipijnen: verschil moet er zijn?

“Je wilt als kijker uiteindelijk een bountyeiland zien, met palmbomen, een mooi strand en alles wat daarbij hoort. Dat in combinatie met honderd mensen die elkaar niet kennen, maakt het programma uniek. Maar ik zal niet ontkennen dat het best lekker was.”

Wat gaan we zien?

“Het begint eigenlijk in de Ziggo Dome in Amsterdam, waar iedereen samenkomt en een polsbandje met zijn eigen nummer krijgt. Elk polsbandje is 10.000 euro waard. Honderd bandjes van 10.000 euro maakt dus 1 miljoen euro. Dat miljoen, al die bandjes samen, nemen ze mee naar het eiland waar ze twee maanden moeten overleven. Mensen die opgeven, doen hun polsbandje af en geven die aan een achterblijver. Dat miljoen blijft dus op het eiland, maar je houdt steeds minder mensen over. Vraag is dus: wie gun je het geld het meest? Met wie heb je vriendschap gesloten? Het kan dus ook een tactisch spel zijn, dat je iemands polsbandje probeert te krijgen als je weet dat iemand weg wil.”

Intriges!

“Kan.”

Intimiteit!

“Ongetwijfeld. Toevallig zag ik op Instagram dat twee kandidaten, twee meiden, een relatie hebben gekregen op het eiland. En ze zijn nog steeds hartstikke gelukkig samen, heel leuk om te zien.”

Maar even: er is toch geen weldenkend mens die vrijwillig zijn polsbandje afstaat?

“Nee? Twee maanden overleven op een eiland is zwaar. Voor de eerste paar weken is er een basisvoorraad die niet alleen uit eten bestaat, maar ook uit bijvoorbeeld bouwmateriaal, een visnet en een machete om een kokosnoot mee te kappen. Meer is er niet. Geen telefoon, geen contact met de buitenwereld, helemaal niks.”

Dat klinkt wel héél erg als Expeditie Robinson, toch?

“Met het verschil dat de groep nu veel groter is en er 1 miljoen euro te verdienen valt. Die iedereen kan winnen, want het gaat er niet om wie de sterkste is. De oudste is Bea van 71, de jongste Devon van 19. Daar tussenin zit alles: alle leeftijden, achtergronden, doelgroepen, afkomst, dik, dun, noem het maar op. Onze maatschappij in het klein, zeg maar. Ik zie ze nog aankomen op dat eiland, met vier grote boten die niet helemaal tot aan het strand kunnen komen waardoor ze van boord moeten springen en door het water moeten lopen. En ik mocht hen daar opvangen: Welkom op Million Dollar Island!”

De vakantie kan beginnen, denken ze?

“Sommigen denken dat ze het wel effe gaan doen, ja. Maar die komen zichzelf vanzelf tegen.

Het is natuurlijk ook pittig als je compleet van de buitenwereld bent afgesloten en je opeens alle tijd hebt om eens goed over het leven na te denken.”

Dat lijkt ons een stuk makkelijker als je weet dat er aan de eindstreep een flinke zak met geld hangt.

“Dat is voor veel kandidaten inderdaad een motivatie, maar nog veel meer kandidaten willen gewoon dit avontuur aangaan.”

Of iedereen om de tuin leiden, zegt de cynicus: kun je niet gewoon een lulverhaal ophangen? Zeggen dat je thuis een ziek kind hebt zodat je met een beetje fatsoenlijk acteerwerk en een paar tranen iemands bandje kunt ontfutselen?

“Hoelang hou je dat vol, denk je? Niet lang, kan ik je vertellen. Ik heb genoeg van dat soort verhalen gehoord, maar maskers vallen snel af in zo’n setting. Niks gaat ook zoals je vooraf denkt. Ter voorbereiding had ik een boek met korte beschrijvingen van alle kandidaten. Zonder dat je iemand kent, denk je snel: die haalt het wel, en die ander ligt er binnen een week al uit. En dat je na zes weken eens rondkijkt en denkt: verdomd, die is er nog steeds. Terwijl, bij wijze van spreken, de gedoodverfde favoriet al na twee weken naar huis gaat. Heel verfrissend wel.”

Ook verfrissend: er doen voor de verandering geen BN’ers mee.

“Niks mis met BN’ers, ik word zelf ook zo bestempeld, maar ik vind het inderdaad veel interessanter om programma’s te maken met mensen wier verhaal je nog niet kent. Ik vind het gewoon mooi dat op dat eiland zo’n knakker rondloopt, helemaal vol getatoeëerd en met een gekke baard. Dat je denkt: wat ís dat voor een figuur? En dat je zo iemand vervolgens beter leert kennen, hoe hij zijn leven leidt, wat zijn drijfveren zijn. Zo zijn er nog 99 anderen van wie een deel naar elkaar toetrekt en een ander deel juist afstoot. Hoe werkt dat? Waarom voel je je wel prettig in de ene groep en niet in de andere? De eerste dag leek wel één grote plundering toen iedereen op die voorraad dook. Maar vanaf dat moment ontstond er al snel een ruilhandeltje. Maar ja, wie met wie? En waarom niet met de ander? Echt fascinerend, ik heb er met grote ogen naar zitten kijken. Natuurlijk vind ik het ook leuk om naar BN’ers te kijken die het zwaar hebben, maar dat is meer ingegeven door...”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.