Wraak nemen voelt goed, maar lost het ook iets op?

Wat is precies ‘wraak’? De Dikke zegt: “Het vergelden van een belediging of onrecht op soortgelijke wijze.” Met andere woorden, iemand terugpakken. Ja, daar kunnen wij ons helemaal in vinden. En wij niet alleen. Er zijn mensen die op een bijzondere wijze wraak hebben genomen. Dus niet met slaan of schelden, hoewel bijvoorbeeld zanger Robert Long dat laatste op zijn platen toch wel héél erg treffend kon: “Hé, vuile klootzak, parasiet, krijg toch de pleuris stuk verdriet en ook de tyfus, kale neet, hé kankerlijer lik me reet, langharig tuig, stuk onbenul, syfilislijder, hondenlul!”

Wraak komt misschien wel het beste uit de verf als het ook verrassend is. Mocht je nog met iemand een appeltje te schillen hebben, doe je voordeel met de volgende voorbeelden van ultieme wraak. Onthoud wel, wraak nemen doe je nooit in blinde woede. Want wie kwaad is, kan niet helder denken en is in meer of mindere mate ontoerekeningsvatbaar. Dat leidt tot ongelukken. Psychologen plaatsen ‘kwaad zijn’ onder het lemma ‘een gestoorde geestestoestand’.

En dat is niet voor niks. Daarom, wraak nemen doe je altijd met een weloverwogen en goeddoordacht aanvalsplan.

Aan de slag!

De wraak van: tv-ster Tineke Verburg.

Want: ze voelde zich genaaid door haar echtgenoot Jos Kuijer.

En dus: was Tineke héél erg boos... (en hoe!).

Een redelijk bekende wraakanekdote uit Hilversum, maar het verhaal blijft supermooi. De iets oudere lezers van Panorama weten nog wel wie Tineke Verburg was.

Ze presenteerde vanaf 1979 programma’s bij de TROS. In de jaren 90 volgde ze Robert Long op als presentator bij het taalspelletje Tien voor Taal, maar het meeste succes had ze met Tros Triviant. Minder succesvol is haar huwelijk met sportjournalist Jos Kuijer, die ze had leren kennen bij de populaire tv-show Sterrenslag. Jos verruilde in 1994 Tineke voor kunstenaar en schrijfster Patty Harpenau en dat liet Tineke niet onberoerd.

Kwaad was ze. Ziedend! En daarom knipte ze trillend van woede alle knopen van Jos zijn overhemden en zijn broeken af toen hij haar verliet. Ze deed de verminkte kleren in een vuilniszak, legde die voor de gesloten voordeur en knalde er een briefje op met de tekst:

“Hé Jos, ze kan toch zo goed naaien?!” Hans van der Togt vertelde er twee jaar geleden nog over in roddelblad Story, nadat Tineke Verburg plotseling aan een ziekte overleed: “Het was een ludieke actie die niemand ooit zal vergeten. Het toont aan hoe stoer Tineke was.”

De wraak van: Lorena Bobbitt op haar man John Wayne Bobbitt.

Want: John was gewelddadig tijdens hun huwelijk.

En dus: nam ze de ul-tie-me wraak (let op: niet doorlezen als je erg gevoelig bent).

O o o o o, John Bobbitt. Al ben je een redelijke mafkees, wij van Panorama hebben toch met je te doen.

John en Lorena trouwden in 1989. Het was een huwelijk met weinig ups en veel downs. Iets met losse handjes, véél te véél drank (John kon geen maat houden, Jezus, John, lamlul) en weinig vriendelijk geknuffel. Lorena was het allemaal meer dan zat. Op woensdag 23 juni sneed ze daarom, toen John laveloos op z’n bed lag, zijn penis eraf. Wraak? Wraak. En hoe. Allemachtig. Kwam het goed? Nou, met dat huwelijk niet meer, natuurlijk. Maar de penis van John, die door Lorena na de daad uit de auto werd gegooid waarin ze vluchtte, werd gevonden en weer aan zijn lijf gezet. Enige tijd later speelde John Wayne de hoofdrol in de pornofilm met de treffende naam John Wayne Bobbitt Uncut. De videoband ervan was enige tijd de best verhuurde pornovideoband van de VS. En Lorena? Die kreeg uiteindelijk geen straf van de jury. Maar hoe dan ook, mannen, wees gewaarschuwd. Je bent in elk geval op één plek heel erg kwetsbaar. Vanavond misschien toch maar eens een bloemetje meenemen voor moeder de vrouw?

Tineke Verburg deed zijn verknipte kleren in een vuilniszak, legde die bij de voordeur en knalde er een briefje op met de tekst: ‘Hé Jos, ze kan toch zo goed naaien?’

De wraak van: de Amerikaan Nick Stafford.

Want: de belastingdienst zat hem dwars.

En dus: bestelde hij dollarcenten en kocht vijf kruiwagens.

Nick Stafford, een doodnormale Amerikaan, krijgt het in 2017 aan de stok met de plaatselijke Department of Motor Vehicles, zeg maar de ambtenaren van de wegenbelasting. Want hij had drie auto’s gekocht, twee voor zichzelf en eentje voor zijn zoon. Maar als hij de auto op naam van zijn zoon zou schrijven, wie moest dan de belasting betalen? Hij of zijn zoon? Stafford belde en belde en belde met de belastingdienst.

Maar hij werd, vond hij, niet vriendelijk te woord gestaan. Sterker nog, volgens de Amerikaanse belastingdienst belde Stafford naar nummers die niet voor het plebs bedoeld waren, maar alleen voor ambtenaren. Als hij die specifieke nummers belde met verzoek om informatie kreeg hij het verzoek om onmiddellijk op te hangen. Toen Stafford ten slotte óók geen antwoord kreeg op zijn vraag waarom hij exact 3000 dollar aan wegenbelasting moest betalen (“waarom niet 300 of 30.000?” ) was hij het Department of Motor Vehicles kotsbeu. En hij besloot: wraak! Wat deed Stafford? Hij haalde bij de bank voor 3000 dollar aan 1 dollarcenten. Die centen schepte hij samen met elf vrienden in vijf kruiwagens. Samen wogen die gevulde kruiwagens in totaal 726 kilo. Hij reed ermee naar het belastingkantoor. 300.000 muntjes was te veel voor de telmachines en daarom moesten de ambtenaren de muntenhoop deels handmatig tellen – een klus die liefst zeven uur in beslag nam.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.