Achter de schermen bij René le Blanc

Eerder deze maand, voordat de 53ste lockdown werd afgekondigd, mocht er nog gewoon met tienduizend man in een kleffe feesttent worden gezopen, gezongen en ge-van-je-links-naar-rechts-en. Die goeie, ouwe tijd. Nu mag het festivalseizoen van 2021, dat er nooit was, allang op zijn einde zijn; een beetje gewiekste organisator speelt natuurlijk slim in op de almaar wisselende spelregels vanuit Den Haag. Zo was Høtspot, ‘het aller-, aller- allergékste winterfestival’, na zeven jaar afwezigheid ineens terug van weggeweest. De enige twee voorgaande edities, in 2013 en 2014, werden niet de knallende zuipfestijnen die de organisatie destijds voor ogen had. Het concept van een winterfestival, met een lineup van kitscherige après-ski-artiesten waar wintersportwalhalla’s als Gerlos en Mayrhofen een volledige jaaromzet in één avond mee zouden draaien, sloeg niet helemaal aan en belandde in de vriezer. Tot dit jaar dus. Na een hele zomer lang droogstaan, zou de feestende meute immers wel weer toe zijn aan een flinke portie plakkerige gezelligheid, lauw bier en schlagers waar je U tegen zegt, zo was de gedachte van de organisatie. Ze kregen gelijk. We schrijven zaterdagavond 6 november, randje Enschede.

Het terrein rondom Universiteit Twente is omgebouwd tot een pretpark voor feestbeesten. Sinds twee uur vanmiddag wordt er heel hard gewerkt om het gemiddelde intelligentieniveau in deze contreien hard te doen kelderen. Dat gebeurt in vier gigantische feesttenten, goed voor een capaciteit van elk een paar duizend man. Helemaal uitverkocht is het niet, maar Der Hitspot, Der Rebellenclub en Robba’s Flugel Paleis puilen stuk voor stuk uit met straalbezopen tieners, losgeslagen veertigers en een enkele liefhebber van Helene Fisher. Sterker nog, Høtspot zou zich inmiddels best een internationaal festival mogen noemen, want het onophoudelijke gedreun van de bass uit de speakers is tot over de grens van onze oosterburen vermoedelijk prima hoor- en voelbaar. De sfeer zit er goed in, het feestvolk heeft duidelijk iets in te halen. En wat wil je, met zo’n kwalitatieve line-up? Jantje Smit, Snollebollekes, FeestDJRuud, Jebroer, Sjaak, zelfs de vergeten helden van 2Unlimited zijn van de partij. Op het hoofdpodium uiteraard. Voor sommige artiesten, die er keihard aan werken om ooit in één adem te worden genoemd met deze muzikale grootheden, is vanavond dan ook een hele grote. “Dit is groot. Paar duizend man in de zaal. Hier doe je het wel voor, ja.” De kenmerkend snel uitgesproken, korte uitspraken zijn van René le Blanc, onze eigen Echte Man van het Jaar 2020.

Frisse tegenzin

Het is vijf uur, een uur voordat het Le Blanc-feestje op het podium van Der Apres-Ski zal losbarsten. In een glimmende Audi Q7 arriveert de famile De Wit aan de poort van het festivalterrein. Als het autoraampje omlaag gaat, verschijnt dé grote ster van SBSkijkcijferkanon Ik Geloof in Mij lichtelijk gepikeerd achter het stuur. Reden: hij mag, net als iedereen overigens, niet verder rijden dan dit punt. Terwijl hij toch echt, net als altijd overigens, zijn eigen, ‘loodzware’ geluidsapparatuur meesjouwt naar zijn shows en die toch echt even naar zijn kleedkamer wil brengen.

– René: “Wat een onzin. Ik ga die spullen toch niet sjouwen?”

– Beveiliger: “Tja, hier mogen nou eenmaal geen auto’s langs. De regels gelden helaas voor iedereen.” – René: “Jullie kunnen voor mij toch wel een uitzondering maken? Ik heb dit vooraf aangekondigd. Ik neem altijd mijn eigen apparatuur mee.”

– Beveiliger: “Sorry, René, ik kan niks voor je doen.”

– René: “Hier snap je toch geen bal van?”

Met frisse tegenzin parkeert de Nederlandse Engelbert Humperdinck op een steenworp afstand van de artiesteningang. Met zijn vaste team – zijn vrouw Jolanda en zijn geluidsman – trekt hij zijn kofferbak leeg, om vervolgens dan maar te voet dichterbij het beukende gebons van tienduizend feestende, zuipende en lallende hedonisten te komen. Onder zijn arm zijn verpakte bordeauxrode showshirtjes en lichtbruine artiestenjasje. Nog voordat we voet op het festivalterrein zetten, is daar al het eerste selfie-verzoek.

“Meneer! U bent toch van Ik Geloof in Mij? Mag ik alstublieft met u op de foto?” vraagt het jonge meisje dat de artiestenbandjes uitdeelt bij de hekken. René twijfelt geen seconde. “Ja natuurlijk!” Met dezelfde glimlach die hij het afgelopen jaar al duizenden keren op commando opzette, kijkt hij in de iPhone van zijn jonge fan. “Zo gaat het dus de hele dag door hè,” moppert zijn vrouw. “Het is echt niet normaal meer. Heel leuk hoor, maar het is wel heel veel sinds dat programma. En hij zegt natuurlijk nooit nee.” Eenmaal door de poort huppelen alweer twee fans met telefooncamera in de aanslag richting René, die van alle aandacht lijkt te genieten. Weer dat glimlachje, ditmaal al ruim voordat de selfiestick de lucht ingaat.

Mediageil

Zeven gelukkige fans verder duikt Team Le Blanc de kleedkamer in. Hoewel, ‘lullig containerhokje’ omschrijft de wachtruimte voor de après-ski-artiesten veel beter. Aan sfeer geen gebrek hier. Drie knaloranje plastic stoeltjes, een tafeltje met feestelijke tafelhoes, een miniatuurplantje, oogverblindende tl-verlichting en natuurlijk een minibar, compleet met blikjes Fanta, Cola en Sprite. “Bij het Oktoberfest was het beter geregeld,” kniest René. “Hadden ze veel grotere koelkasten staan.” Als het even kan, haalt de zanger dolgraag hoogtepunten uit zijn carrière aan. “Dat was een concert, hè? Vijftienduizend man, volledig uit hun stekker.” Het duurt dan ook niet lang voordat René die andere, onvergetelijke mijlpaal oprakelt. “Echte Man van het Jaar 2020, hè? Dat was zo mooi jongen.” Jolanda pinkte een traantje weg, terwijl René zijn fans hartelijk bedankte via sociale media, nadat hij zich vol trots schaarde in het illustere rijtje van levende legendes als Jan Smit, Max Verstappen en Ron Vlaar. “De bokaal staat nog op de schouw. Ik ben er heel trots op. Meen ik echt.”

De kleedkamer wordt geruimd door Rutger van Barneveld, nog zo’n grote naam uit Ik Geloof in Mij, en een oude bekende van René. Het weerzien wordt gevierd met een vriendschappelijk kiekje. “Zien mensen eindelijk dat we geen ruzie meer hebben,” grapt René.

Van Barneveld brult het uit van het lachen, alsof hij de termen ‘mediageil’ en ‘hoog in z’n bol’ nooit in de mond heeft genomen, toen hij eerder dit jaar reageerde op uitspraken van René. “Hé Rut!” roept René zijn oude tv-maatje na. “Morgen zit ik bij Shownieuws! Ik heb een nieuwe relatie.” Hij knipoogt naar de vriendin van Van Barneveld. Lachend met kiespijn verdwijnt Van Barneveld uit het zicht. Tien minuten later horen we honderden televisiekijkers voluit Helena, je was voor mij meteen mijn nummer één ja meebrullen. Heel veel spookt René in de minuten voor zijn shows niet uit. Op deze momenten is hij ook maar een normaal mens. Banaantje eten, haartjes goed doen, bordeauxrood showshirtje aantrekken. En natuurlijk vooruitblikken op zijn gouden toekomst. Dat doet hij graag. “Er komen weer veel mooie dingen aan, kan ik alvast verklappen. Ik heb veel televisieprogramma’s gedraaid, die zie je binnenkort allemaal op je tv. En dan heb ik ook nog een mooie primeur voor jullie. Dat kan ik wel zeggen toch, Jolan?” René kijkt vragend naar zijn vrouw, die instemmend knikt. René: “Jongens, mijn nieuwe single komt eraan. Hij heet Only You.” Hij kijkt mij indringend aan. “Goeie plaat, joh. Echt wel kaliber If I Tell You. Je mag ’m best horen, geen probleem.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of lees verder op Blendle.