Is het ein-de-lijk tijd voor Koning Charles?

Stervelingen dienen hem aan te spreken met His Royal Highness Prince Charles Philip Arthur George, Prince of Wales, KG, KT, GCB, OM, AK, QSO, PC, ADC, Earl of Chester, Duke of Cornwall, Duke of Rothesay, Earl of Carrick, Baron of Renfrew, Lord of the Isles and Prince and Great Steward of Scotland, maar voor zijn maten is hij altijd Charlie the Cunt gebleven. Vriend en vijand omschrijven hem als de eigenaardigste koning-to-be in de toch al eigenaardige geschiedenis van de Britse royalty. Met het wegvallen van zijn 99-jarige vader, Prince Philip, eerder dit jaar en de wankele gezondheid van zijn 95-jarige moeder, Queen Elizabeth, wier eeuwige rikketik een wedstrijdje lijkt te spelen met de nog oudere Big Ben, is het aftellen naar het koninklijke debuut van de langst wachtende prins nu echt begonnen. Hij wordt de koning van Brexit, de Britse coronavariant en het wankelende Manchester United. Maar ook van whisky, Monty Python en het immer vlammende Liverpool.

Geen knuffel van pa

Om maar even op te helderen: vloeken en tieren over nutteloze koningen, luie prinsen, gouden koetsen en asociale paleizen gebeurt niet alleen in de polder. Aan de andere kant van de Noordzee kunnen ze er ook wat van. Sterker nog: voor veel Britten geldt dat hun eigen royalty hun meer kopzorgen oplevert dan de vervroegde sluitingstijden van hun geliefde pubs. De schatrijke crown en hun nakomelingen wordt vaak verweten dat zij een royaal leven leiden zonder daar een reet voor tegenover te hoeven stellen. In het geval van Charles is niets minder waar. Ja, hij wacht al bijna zeventig jaar op een baan, maar die tijd heeft Charles allerminst verspild aan exclusieve tea parties en het bingewatchen van The Crown. Zijn officiële takenpakket verplicht hem tot niets meer dan het vertegenwoordigen van zijn moeder, The Queen, tijdens chique etentjes, dure ceremonies en drukbezochte uitvaarten. De persoonlijke interesses en vrijwillige inspanningen van de Britse kroonprins daarentegen leverden hem een cv op van inmiddels 172 A4’tjes dik, genoeg om onze eigen Prins Pils het schaamrood op te kaken te brengen.

Charles startte meerdere succesvolle bedrijven, runt zijn eigen liefdadigheidsinstelling, strijdt tegen nieuwbouwprojecten en geeft leiding aan ruim vierhonderd organisaties. Al zal dat laatste vooral symbolisch zijn, op dezelfde manier als Douwe Bob invulling geeft aan zijn rol als ambassadeur van de whisky’s van Glenlivet (door het spul voornamelijk op te zuipen). Maar toch: de huidige waarde van Charles wordt hoger geschat dan de gezamenlijke transfersom van Marcus Rashford en Erling Haaland.

Juist ja, ergens tussen de 100 en 400 miljoen pond. Bloody hell! Dat succesverhaal begon natuurlijk al op een veel te fragiele leeftijd. Na zijn geboorte op 14 november 1948 volgde de jonge Charles vanuit zijn koninklijke wiegje in Buckingham Palace een geplaveide route naar de toplaag van de samenleving, langs dure scholen en uitstekende universiteiten. Maar dat zelfs koninklijk fortuin een mens niet per se gelukkig maakt, kreeg de oudste zoon van Elizabeth en Philip al snel in de smiezen. Normaal contact met mama en papa was er eigenlijk nooit en de keuze voor een opleiding op dezelfde, strenge kostschool die zijn vader ooit afrondde, had hij zeker niet zelf bedacht. Simpel gezegd gedroeg Prince Philip zich het grootste gedeelte van zijn leven als een botte lul tegen zijn kinderen. Zo kon de 5-jarige Charles fluiten naar een knuffel van zijn vader nadat die was teruggekeerd van een wereldreis van een half jaar. Het moge duidelijk zijn: Charles had een intiemere band met zijn marmeren wc-bril dan hij ooit met zijn vader heeft gehad. Die afstandelijkheid van Philip zou overigens zomaar de ontsporing kunnen verklaren van een van zijn andere zoons, Prince Andrew, die via vriendje Jeffrey Epstein, veroordeeld zedendelinquent, in het schimmige wereldje belandde van seksueel misbruik van minderjarige meisjes.

Verliefd op Barbra Streisand

Terug naar Charles, die 20 was toen hij op een dag in de spiegel keek en bij zichzelf dacht: ik word later koning en ik heb geen enkele keus; krijg de tering. Of iets in die richting. Heel veel zin had hij er in ieder geval niet in. Al die verantwoordelijkheden en plichten, ga er maar aan staan. Zoals jongetjes uit de middenklasse dromen van een jetsetleven als profvoetballer of filmster, verlangde Charles juist naar een gewoon leven als gemiddelde Brit: ongezond eten, voetbal kijken en comazuipen. Charles deed dan ook regelmatig dingen die in het koninklijk huis niet door de bocht konden. Op zijn 14de, tijdens een schooluitje, dronk hij zijn eerste alcoholische versnapering.

Stoer, het was cherry brandy. Zijn celebrity crush voor Barbra Streisand stak de puberende prins niet onder stoelen of banken. Hij had de film Funny Girl al drie keer gezien, een wereldprestatie, en er hing een ingelijste foto van de zangeres en actrice in zijn gedeelte van Buckingham Palace.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.