De miljoenendans om de Pamela-tape

Behalve wat lowbudget pornofilms heeft Rand Gauthier niet zo gek veel gepresteerd in z’n leven. Het stelen van de fameuze Pam en Tommy-tape is zijn enige echte claim to fame, al gelooft twintig jaar na dato niemand meer dat hij het was als hij erover opschept in de kroeg. Maar dat verandert wanneer het fameuze magazine Rolling Stone zijn verhaal compleet reconstrueert.

Rand Gauthier, nu een 62-jarig tragisch figuur die wietplantjes kweekt in z’n garage, was niet voor het geluk geboren. Z’n vader was een redelijk succesvolle Broadway-ster, maar gaf niets van dat talent door aan z’n zoon. Bij vrouwen deed Rand Gauthier het ook niet onverdeeld goed. Op z’n 18de liet hij zich in Las Vegas ontmaagden door een straathoer en hij hield er de rest van z’n leven een voorkeur voor pornosterren en prostituees aan over. Frequente bezoeken aan zonnebanken en sportscholen moesten z’n lage zelfbeeld wat opvijzelen, maar z’n hoge, ietwat snerpende stemgeluid en de soms gênante combinatie van behaagziekte en dikdoenerij maakten dat hij nooit echt serieus werd genomen. Mensen vonden hem een sukkel, een onbetekenende wannabe die, omdat hij graag rondhing op pornosets, ‘de studiotrol’ werd genoemd.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Pornoster Erica Boyer, met wie hij een kort huwelijk had, overtuigde haar bazen ervan dat ze haar echtgenoot wel kon omscholen tot pornoster. Hij kreeg een kans maar zijn ‘instrumentarium’ was te ondermaats voor het echte werk. Toch speelde hij dankzij een packagedeal met z’n vrouw in zo’n 75 pornofilms mee onder het pseudoniem Austin Moore. Bij de vrouwen was hij vooral geliefd als ‘anale tegenspeler’ juist vanwege z’n bescheiden maat, maar de Porno Champions League zou hij daar nooit mee halen. Dus toen Erica Boyer en hij scheidden, moest pornoster Austin Moore weer wijken voor elektricien Rand Gauthier.

Joints, champagne, feesten

Alsof de duvel ermee speelde werd hij pal na die pijnlijke knieval aan het werk gezet bij Tommy Lee, de immens succesvolle, stinkend rijke, jaloersmakend geschapen (wat wereldkundig zou worden door Gauthiers eigen toedoen) en aan lichte hoogmoedswaanzin lijdende drummer van de Mötley Crüe. En alsof die kerel al niet genoeg bedeeld was in het leven was hij ook nog eens getrouwd met de vrouw waar de complete mannelijke wereldbevolking van ging kwijlen als ze in haar oranjerode badpak met daarin haar twee in het oog springende handelsmerken in slow motion over het strand rende in de serie Baywatch. Hoe oneerlijk kon het in de wereld van Rand Gauthier verdeeld zijn.

Het is de lente van 1995 als een verse groep werklui onder wie Gauthier, onder het toeziend oog van aannemer Troy Tompkins, begint te werken aan het kasteel van Tommy Lee en Pamela Anderson aan de Mulholland Highway in Malibu, een peperdure buitenwijk van Los Angeles. Drie maanden lang kijken de werkpaarden toe hoe de luxepaarden jointjes rokend en champagne nippend schandalige hoeveelheden geld uitgeven aan hartvormige ramen, marmer uit Italië en Frankrijk, een vijver met koi karpers, een 6,5 meter hoge muurschildering van hemel en hel in de liftschacht en een 9 meter hoge schommel in de woonkamer, hangend boven een witte babyvleugel. Als Tommy Lee z’n 33ste verjaardag viert, zet Pamela een complete kermis voor hem neer, inclusief tijgers, fakirs en een deathmetalband uit Zweden. Ook bestelt ze voor 5000 dollar aan drugs voor de gasten. “Ze gaven geld uit alsof ze er een hekel aan hadden,” zegt de bevriende interieurstylist Guerin Swing.

Dat meneer Rockster en z’n eega elke dag vrachtwagenladingen geld over de balk smijten, maar desondanks wekenlang achterlopen met het betalen van de werkmannen leidt tot irritaties.

Na drie maanden worden de mannen van de ene op de andere dag ontslagen. Naar het geld dat Tommy en Pam hen nog schuldig zijn kunnen ze fluiten, want volgens het stel hebben de mannen ondeugdelijk werk geleverd.

Gauthier zweert wraak

De dag na hun ontslag gaat aannemer Troy Tompkins in het gezelschap van Gauthier voor de laatste keer naar het huis van de Lee’s om zijn gereedschap op te halen. En dan doet Tommy Lee iets wat zelfs voor een megalomane rockster extreem is. Als de twee werkmannen het terrein oplopen, loopt Tommy Lee met een groot geweer op hen af. Hij richt het op hen en gromt: “Get the fuck off my property.” Op dat moment knapt er iets bij Rand Gauthier. Tommy Lee mag dan 20 miljoen platen hebben verkocht, maar met deze actie heeft hij een lesje in nederigheid verdiend. Gauthier zweert wraak. Hij legt de lat hoog: het stelen van de kluis die in de garage van de Lee’s staat, aan het zicht onttrokken door een gestoffeerde wand. Tommy Lee’s wapens zitten erin en Pamela’s juwelen. “Die klootzak richtte een geweer op me. Het is gek wat voor dingen je dan verzint,” zegt Gauthier. “Je krijgt er kortsluiting van in je kop.”

Hoe de kraak zelf in z’n werk is gegaan, is het minst te controleren en meest schimmige deel van dit verhaal. Volgens de enige bron die we hebben, de meesterdief zelf, heeft hij het helemaal alleen geflikt. Dat gelooft niemand. Gauthier schildert zichzelf graag af als een waaghals die nergens voor terugdeinst, maar tenzij hij over bovenmenselijke krachten beschikt, is het onmogelijk dat hij geen hulp heeft gehad. Toch wil Gauthier de eer van de roof van het meest geruchtmakende en begerenswaardige object dat ooit uit het huis van een ster werd gestolen niet delen, zelfs niet met een anonieme handlanger. En aangezien die eer het enige is wat hij eraan heeft overgehouden, zullen we hem een plezier doen en zijn versie van het verhaal vertellen. Dit is volgens Gauthier wat er gebeurde in 1995 om drie uur ’s nachts, vijf dagen voor Halloween bij huize Lee:

Pamela Anderson en Tommy Lee liggen op de derde verdieping van hun villa in Spaanse stijl te slapen. Rand Gauthier klimt over het hek met een grote steekkar. Op z’n rug heeft hij de vacht van een witte yak gebonden zodat hij op de camera’s op de grote, witte hond van de Lee’s lijkt. Op handen en voeten kruipt hij naar het huis, de steekkar achter zich aan trekkend. Nadat hij de door hemzelf geïnstalleerde beveiligingscamera’s onklaar heeft gemaakt, gaat hij het huis in. Voordat hij naar de garage gaat, loopt hij eerst naar boven, de slaapkamer in, waar hij neerkijkt op het slapende echtpaar.

4 geweren en bikini

In de garage verplaatst hij muisstil alle versterkers, podiumdelen, lampen en mengtafels (die volgens latere verklaringen van Tommy Lee honderden kilo’s wogen en onverplaatsbaar waren) die voor de wand staan waarachter de kluis is verstopt. Daarna schuift hij de Browning-kluis, een lomp monster van 1,80 meter hoog, 1,20 meter breed en 90 centimeter diep, op de steekwagen en zet hem vast met spanbanden. Daarna zet hij alles netjes terug op z’n plaats en rolt de safe de garage uit, het tuinpad op, richting het hek. Het hek schuift, getriggerd door het ijzer van de grote kluis, krakend en piepend open. Gauthier bekent later dat hij het dan ‘bijna in z’n broek’ doet.

Om de kluis achter in z’n pick-up truck te laden neemt hij z’n tijd. Eerst kantelt hij het gevaarte schuin tegen de laadklep. Daarna pakt hij de onderkant vast en trekt hij het ding eerst een klein stukje omhoog tot het op z’n knieën rust. Zo kan hij even uitrusten en daarna duwt hij hem met al z’n krachten stukje bij beetje omhoog de laadruimte in. “Het ding woog zeker 250 kilo,” zegt hij. “Ik maakte van m’n benen een krik en zo kreeg ik hem langzaam omhoog. Het was zwaar, maar niet onmogelijk.”

Tommy Lee schrijft later in z’n memoires dat er minimaal een kraan nodig is geweest om die safe uit z’n garage te krijgen. Het soort kraan dat in het bezit was van aannemer Troy Tompkins, de man die hij samen met Gauthier van zijn erf had gejaagd. De meest gangbare theorie is dat Tompkins van begin af aan betrokken is geweest bij de roof, maar bewijzen daarvoor ontbreken.

Na de kraak brengt Gauthier de kluis naar een veilige plek, waar hij de achterzijde van het ding te lijf gaat met een decoupeerzaag met diamanten zaagblad. Het kost hem een uur om binnen te komen. De vier geweren van een zwaar kaliber die er volgens Tommy Lee inzaten heeft Gauthier nooit aangetroffen, zegt hij, maar verder komt zijn beschrijving van de inhoud van de kluis redelijk overeen met de aangifte van de Lee’s: familiealbums, een Rolex, een gouden met diamanten ingelegd Cartier-horloge, gouden met smaragdstenen ingelegde handboeien, een kruis van robijnen en diamanten, de witte bikini die Pamela Anderson droeg tijdens haar huwelijk met Tommy op het Mexicaanse strand en een kleine camcorder-videocassette.

Stomende seksscène

Elk zinnig denkend mens kan zich voorstellen dat wat er op die tape staat waarschijnlijk explosief is en dus aantrekkelijk voor meerdere partijen. Slim zou dus zijn geweest hem eerst zonder pottenkijkers af te spelen om daarna weloverwogen te kunnen bepalen wie deelgenoot te maken van die informatie. Maar Rand Gauthier is niet slim. Hij neem de tape mee naar zijn oude werkplaats, de North Nollywood-pornostudio, en bekijkt hem samen met de vraatzuchtige, sigaren rokende studio-eigenaar Milton Ingley. ‘Uncle Miltie’ heeft een zwak voor drank, gokken en hoeren en is daarmee de meest onbetrouwbare partner die Gauthier had kunnen uitzoeken. Op de tape staat een door het koppel zelf gefilmd verslag van hun huwelijksreis met als hoogtepunt een stomende seksscène op het jacht van Tommy Lee. Een seksscène die in een pornofilm niet had misstaan vanwege de sensationele afmetingen van het huwelijksgereedschap van de echtgenoot en de gulzigheid van zijn kersverse vrouw om die afmetingen de baas te worden.

“We bekeken samen de tape en natuurlijk dachten we: ting ting ting, kassa! De dollartekens stonden in onze ogen,” herinnert Rand Gauthier zich. “Maar we schrokken er ook van. We hadden iets in handen waar mensen een moord voor zouden doen.”

Gauthier realiseert zich dan nog niet dat hij helemaal niets meer in handen heeft. Vanaf nu neemt Uncle Miltie de touwtjes stevig in handen en laat ze nooit meer los.

Eerst maken de mannen kopieën van de tape, waarna ze het origineel in honderden kleine stukjes knippen, de cassette verbranden en het bewijsmateriaal dumpen in de buurt van pretpark Six Flags Magic Mountain ten noorden van Los Angeles. Daarna gaat Milton Ingley op zoek naar een distributeur.

Als eerste benadert hij pornolegende en -producent Ron Jeremy, maar die bedankt voor de eer. Hij realiseert zich dat Tommy Lee en Pamela nooit toestemming zullen geven voor de release. “Als je gaat neuken kun je maar beter zeker weten dat er ook een orgasme komt, anders moet je er niet aan beginnen,” is z’n droge commentaar. Ingley zoekt verder, maar niemand durft het aan. “Er was een buitenlander die ons een miljoen dollar bood voor de tape,” zegt Gauthier, “maar Milton weigerde. Volgens hem was de tape veel meer waard.”

Op kastelenjacht

Uiteindelijk is het maffiabaas Louis ‘Butchie’ Peraino, wiens familie in 1972 ook de film Deep Throat uit had gebracht, die er iets in ziet. Hij durft de tape niet officieel uit te geven, maar leent Milton Ingley 50.000 dollar om kopieën te trekken van de film en die aan te bieden via internetsites en vervolgens ouderwets per post te distribueren. In ruil wil hij een percentage van de opbrengst en rekent hij uiteraard een woekerrente voor het geleende bedrag. Het internet staat dan nog in de kinderschoenen met 40 miljoen gebruikers, maar biedt de perfecte zwarte markt om de illegale tape naar anonieme consumenten door te sluizen. Ingley en Gauthier verheugen zich op hun snel naderende miljonairsstatus. “Ik was al op kastelenjacht in Spanje,” zegt Gauthier. Milton besluit, zonder zijn partner te waarschuwen, al een voorschot te nemen op de rijkdommen die gaan komen. Hij gebruikt een kwart van de geleende 50.000 voor het trekken van kopieën en het inhuren van een websiteontwerper die de sites pamsex.com, pamlee.com en pamsextape.com de lucht in gooit waarop Pamela’s Hardcore Sex Video op VHS wordt aangeboden voor 59,95 dollar per stuk. Op de sites staan instructies om het geld te storten op de rekening van een New Yorks filiaal van een Canadese T-shirtproducent, waarvandaan het geld doorgesluisd wordt naar een bank in Amsterdam.

En terwijl Gauthier alle verschepingen vanuit Los Angeles coördineert en de rest van de tijd rondrijdt in een witte Dodge-bus tot kniehoogte gevuld met VHS-tapes, vertrekt Uncle Miltie naar New York en zet de bloemetjes buiten met de rest van het maffiageld. Hij boekt een suite in het Plaza-hotel, bestelt flessen champagne van 500 dollar, een hoer voor elk dagdeel van de week en bergen cocaïne.

Ondertussen, het is inmiddels december 1995, twee maanden na de roof, heeft het echtpaar Lee nog steeds niet door dat bootlegs van hun sekspartij op Tommy’s jacht zich als een olievlek verspreiden over Amerika. Pas in januari 1996 ontdekken ze de grote lege plek achter de gestoffeerde muur in hun garage en dan nog duurt het een hele tijd voordat het geschokte echtpaar zich de omvang van de aantasting van hun privacy ten volle realiseert. In paniek huren ze een privédetective in en mobiliseert Tommy Lee, bevriend met een Hells Angel die al jarenlang hoofd beveiliging van de Mötley Crüe is, z’n eigen leger. Zodra zijn doortastende privédetective erachter is wie de kluis heeft gestolen, stormen zes motorduivels de studio van Milton Ingley binnen waarvan de aanvoerder een oude VHS-hoes van een Austin Moore-pornofilm in z’n knuist heeft geklemd. Hij zet de loop van een geweer tegen de testikels van studiomedewerker Steve Fasanella en wil weten waar de man op de foto is. Hij verzekert de doodsbange Fasanella dat deze bescheiden geschapen pornoster zeer binnenkort z’n toch al niet al te indrukwekkende ballen kwijt gaat raken als die tape niet wordt geretourneerd naar de makers ervan.

Rechtszaken tegen Penthouse

Terwijl de Lee’s erachter komen dat de tape zich sneller verspreid dan het geluid, laat het blad Penthouse weten een kopie van de tape in handen te hebben en is de diefstal van de sekstape in één klap wereldnieuws. Pamela en Tommy Lee beginnen rechtszaken tegen Penthouse en leggen miljoenenclaims neer bij iedereen van wie ze denken dat hij een kopie van de tape heeft.

Het wordt een gekkenhuis bij de North Nollywood-pornostudio. Terwijl de gang achter de voordeur dichtslibt met aanmaningen en dwangbevelen, wordt het pand belegerd door Hells Angels, nieuwsgierigen en nieuwsbussen uit alle hoeken van Amerika. De aan achtervolgingswaanzin lijdende Rand Gauthier duikt onder bij Fred Piantadosi, een zakenrelatie van ‘Butchie’ Peraino, bij wie hij een jaar lang bivakkeert.

Achtervolgd door Hells Angels, advocaten en een maffiabaas die nu toch wel graag wil weten waar z’n poen blijft, vlucht Milton Ingley, zonder zich om zijn partner Gauthier te bekommeren, naar Nederland, waar hij doorgaat met hoeren en snoeren, terwijl hij z’n tapes blijft aanbieden via advertenties in pornobladen en internet. “Als het de FBI, Interpol en de CIA niet eens lukt gigantische kinderpornonetwerken op de rollen,” zegt pornoster Ron Jeremy, “hoe willen ze dan één smeerlap vangen die z’n illegale koopwaar via verschillende internetcafés in Amsterdam aanbiedt?”

Ondertussen is de tape, en wat erop staat, vogelvrij. Omdat niemand die het ding verkoopt wordt opgepakt, beginnen steeds meer partijen hem aan te bieden via internet. De geest is uit de fles en zelfs door het miljonairskoppel juridisch niet meer terug te dringen.

‘Eigenlijk een schattige film’

Uiteindelijk lukt het een 25-jarig internetwonderkind uit Seattle, Seth Warshavsky genaamd, de seksscènes uit de film online te zetten en wijst een rechter hem zelfs de internetrechten van de film toe. Murw geslagen tekenen Lee’s een overeenkomst met Seth Warshavsky: ze ruilen hun royalty’s voor een deel van de opbrengst van de film, meer zit er niet in voor hen.

Vanaf dat moment is de tape legaal en mag hij verkocht worden in videotheken. Er worden miljoenen aan verdiend, maar niet door de Lee’s. Hun winst moet via Warshavsky komen, maar die belazert de kluit. Als de FBI op verzoek van het OM z’n bedrijf aan een onderzoek onderwerpt, vlucht Warshavsky naar Bangkok. In 2002 bepaalt de rechter dat hij Pamela en Tommy Lee ieder 740.000 dollar schuldig is, geld dat de twee nooit zullen krijgen.

Ondertussen stelt de inmiddels aan kanker lijdende maffiabaas Butchie Peraino Rand Gauthier verantwoordelijk voor het verdwijnen van z’n centen. Milton Ingley is niet van plan terug te komen naar Amerika voordat Butchie z’n laatste adem uitblaast, dus naar dat geld kan hij fluiten. Gauthier kan Peraino ervan te overtuigen dat hij ook geen cent ziet van het geld dat Uncle Miltie met de tape bij elkaar harkt, maar Peraino wil iets terug voor z’n centen. Gauthier wordt gedwongen aan het werk gezet om incasso’s te doen voor Peraino. Doet hij dat niet, dan kan hij rekenen op strak zittende, betonnen schoenen.

Gauthier is een lafaard; hij ontwikkelt een speciale incassotechniek. Hij laat een baard groeien als vermomming en benadert zijn schuldenaars met een koffiebeker in de hand. In die beker zit ammonia die hij in het gezicht van het slachtoffer gooit, waarna hij hem het sleutelbeen kan breken. “Ik heb knieschijven geprobeerd,” zegt hij, “maar die zijn keihard. Dit was makkelijker.” In 1999 overlijdt Peraino, stopt de ‘dwangarbeid’ van Gauthier en keert Uncle Miltie terug naar Amerika, bankroet en lichamelijk afgetakeld. Hij trekt in bij z’n dochter en blijft daar totdat hij sterft in 2006.

“Ik hield van Milton, maar hij heeft ons allemaal belazerd,” zegt Rand Gauthier. De 57-jarige ex-pornoster woont tegenwoordig aan de kust, werkt nog steeds als elektricien en is eenzaam en ongelukkig. Ook al heeft de tape hem niets opgeleverd en hem zelfs het beetje levensgeluk dat hij had kunnen hebben ontnomen, toch kijkt hij er soms nog naar. “Eigenlijk is het een schattige film. Ze zijn verliefd en hebben plezier met elkaar. Ik ben daar jaloers op, ik wou dat ik ooit zoiets had gehad.”