50 jaar Snoop Dogg - gangster, pooier en smoker

Hij praat en rapt in zijn zelfbedachte, kleurrijke slang. Zijn herkenbare stem ligt drie octaven hoger dan zijn collegarappers. Zijn flow is nog altijd ongeëvenaard en zijn florissante kledingstijl is bij vlagen onnavolgbaar. In het leven van Snoop Dogg is niks gemiddeld. Vijftig jaar geleden lag dat heel anders. Toen Calvin Cordozar Broadus Jr. in de vroege jaren zeventig van Los Angeles werd geboren, voldeed zijn leven aan alle clichés van het zoveelste kansarme, zwarte jochie in Amerika. Een gefrustreerde Vietnam-veteraan als vader, die zijn zoontje na drie maanden al in de steek liet: check. Spijbelen van school om met lullige bijbaantjes en klusjes bij te dragen aan zijn worstelende gezin: check. Lid worden van gangs en het verkeerde pad verkiezen met foute vriendjes: check. Een bovenmatige interesse in een lucratieve rapcarrière, in plaats van een suf kantoorbaantje? Check. In tegenstelling tot de meeste kids uit zijn buurt, werkte voor de jonge Calvin dat laatste cliché doorslaggevend.

Om te ontsnappen aan de rauwe realiteit van de straten van Long Beach (Californië) neemt Calvin –niet door zijn gangstervriendjes, maar door zijn eigen moeder omgedoopt tot ‘Snoopy’ vanwege zijn atypische hondenkop – als klein jochie regelmatig plaats achter de piano van de lokale kerkgemeenschap. Zijn heilige gospelliedjes voert hij in de schoolgangen op als ritmische raps, die van hem een ‘interessant figuur’ maken onder zijn vrouwelijke leeftijdsgenootjes. Maar in de hood liggen verkeerde beslissingen altijd op de loer. De wereld waarin Snoop opgroeit als tiener is er één van extremen. Onder de stralende zon en wuivende palmbomen van Californië bepalen rivaliserende Crips en Bloods, de genadeloze crackepidemie en bruut politiegeweld het straatbeeld. Met zijn neef Nate Dogg en maatje Warren G vormt Snoop het raptrio 213 en zwerft hij in zijn vrije uren door de straten van de Eastside LBC, waar criminaliteit nooit ver weg is. Snoop slaagt erin zijn middelbare school af te ronden, maar wordt in datzelfde jaar gearresteerd voor cocaïnebezit. Het zou het startschot zijn voor een driejarige carrière van draaideurcrimineel. “Er is niets wat een jongeman kan doen om zich voor te bereiden op de hel waar ik doorheen moest gaan,” zou de rapper een kleine tien jaar later terugblikken op zijn roerige jeugd. “Ik ben geen gangster-type. Ik ben nooit op zoek geweest naar geweld en shit. Maar voor een jonge, zwarte man in Amerika is het nooit moeilijk om te belanden in gangster-shit.” Zijn vermeende lidmaatschap bij de beruchte Rollin’ 20 Crips, die in de gevaarlijke Eastside van Long Beach hun wandaden verrichten, heeft Snoop altijd stellig ontkend.

Doggystyle

Het licht aan het eind van die uitzichtloze tunnel verschijnt in 1991, in de vorm van Dr. Dre, woonachtig in de nabijgelegen probleemwijk Compton. Als grondlegger van het gangsterrap-genre én de grote man achter de inmiddels legendarische rapformatie Niggaz Wit Attitude bezat de rappende producer een heldenstatus. Het toeval wil dat Dre’s stiefbroertje Warren G heet, van wie Dre op een vrijgezellenfeestje een handjevol amateuristische opnames van zijn groepje 213 krijgt overhandigd. Het blijkt genoeg voor Dre om de veelbelovende Snoop uit te nodigen ‘een beetje rond te hangen’ in zijn studio, ten tijde van de opnames van het tweede N.W.A.album. Die monsterkans laat Snoop niet onbenut. Zijn eerste opname voor en met Dre, op de brutale anti-politieplaat Deep Cover (187), is meteen een nummer 1-hit. Het is de zomer van 1992 als op iedere straathoek, speaker en lowrider op het continent de funky geluiden van The Chronic klinken. Het is het baanbrekende solodebuut van Dr. Dre, maar de grote ster van het album is Snoop. Twee derde van alle rapteksten zijn afkomstig van Amerika’s nieuwste rapsensatie. Met zijn aanstekelijke flow en rijmende verhaaltjes over het leven in de getto drukt Snoop Doggy Dogg zijn stempel. Niet eerder rapte zoveel blanke 12-jarigen vrolijk mee over wiet, gangsters en bitches.

'Ik ben nooit op zoek geweest naar geweld. Maar voor een jonge, zwarte man in Amerika is het nooit moeilijk om te belanden in gangster-shit'

Vanaf dat jaar is het leven van Snoop een succesverhaal zonder einde. Zijn eigen debuutalbum, Doggystyle uit 1993, gaat 5 miljoen keer over de toonbank. Uiteraard geproduceerd door Dr. Dre, met wie Snoop nog jarenlang de hiphopversie van John Lennon en Paul McCartney zou gaan vormen. Binnen twee kalenderjaren transformeert de rapper uit Long Beach zich tot nationaal icoon, het gezicht van het ‘gevaarlijkste platenlabel in Amerika’ Death Row Records en het paradepaardje van Suge Knight, de gevreesde platenbaas die het zijn hobby heeft gemaakt om lastpakken en rivalen van balkons te laten bungelen.

Schietpartij

Het sprookje verandert nét niet in een nachtmerrie. Op een hete, zomerse namiddag in augustus 1993 rijden drie bendeleden door Palms, een welgestelde wijk in Los Angeles. Als zij de muziekstudio passeren waarin Snoop de laatste hand legt aan Doggystyle, leiden machogedrag en bendetekens, met vingers in de lucht gemaakt, tot een verhit conflict. “Waar komen jullie vandaan? Dit is Vinton Ave!” schreeuwt Philip Woldemariam, één van de passerende bendeleden, vanuit de auto. Het is een waarschuwing richting Snoop en zijn entourage, dat zij zich op vijandelijk terrein zouden begeven. Later die middag rijdt Snoop een rondje door diezelfde buurt met zijn bodyguard, McKinley Lee. Als zij Woldemariam treffen in een park, komt het tot een schietpartij.

Na serieuze dreigementen van Woldemariam vuurt Lee zijn volledige pistoolmagazijn leeg. Snoop scheurt weg, terwijl Woldemariam in een nabijgelegen oprit doodbloedt. Met Johnnie Cochran, de advocaat die de American foot-ball-ster O.J. Simpson kreeg vrijgesproken, aan zijn zijde spreekt de rechtbank Snoop in februari 1996 vrij van moord.