Wijnkenner én thrillerauteur Ilja Gort: 'Mijn leven is één grote vakantie'

Ilja, eerst even dit.

Je hebt een waanzinnig mooi middeleeuws wijnkasteel in het zonnige Frankrijk. Je reist voor je tv-programma Gort over de Grens op je gemak door schitterende vakantielanden als Spanje, Italië en, alweer, Frankrijk. Wij van Panorama vragen ons af: ga jij eigenlijk nog weleens op vakantie?!

“Haha, dat is een goede vraag, Panorama! Maar je hebt gelijk, mijn leven is eigenlijk één grote vakantie. Dus zomaar een weekje ertussenuit, nee, dat doen we niet vaak. En wij, dat zijn dan de wijnboerenminnares Caroline d’Hollosy en ik.”

Hoe ziet die eeuwigdurende vakantie van jou en de wijnboerenminnares er dan uit?

Want we zijn eigenlijk wel een beetje jaloers...

“Grof gezegd, maar pin me er niet op vast, zijn we ongeveer een week per maand in Nederland en drie weken in Frankrijk. Daar draaien we momenteel voor het tv-pro-gramma Gort over de Grens, dus nu zijn we daar wat langer. Maar telkens als er een aflevering is opgenomen, vertrekken we weer voor een weekje naar Nederland. Altijd per auto, want vliegen blijkt heel slecht te zijn voor de planeet, dus dat doen we liever niet meer. De wijnboerenminnares rijdt, ik zit ernaast, dan kan ik lekker verder schrijven op mijn laptop aan de scripts voor de tv-serie of aan m’n nieuwe boek.”

‘Ik ben dol op Nederland, maar ik ben verschrikkelijk, smoorverliefd op dat woest romantische Frankrijk. Ach, ach, kon ik mezelf maar klonen...’

Zie je wel, dat klinkt allemaal jaloersmakend goed!

“Inderdaad, eeuwig vakantie klinkt hartstikke leuk! Maar: jullie moeten niet denken dat de wijnboerenminnares en ik niks doen. Alsjeblieft zeg, integendeel! We zijn altijd aan het werk. We maken lekkere wijn, La Tulipe, we produceren het tv-programma Gort over de Grens, ik geef workshops over wijn, in september gaan we weer druivenplukken en dan hebben mijn zoontje Klaas en zijn vriendin, de wijnboerenschoondochter Meriam, vlakbij het kasteel in Frankrijk ook nog eens een schitterende bed & breakfast met een heerlijk groot terras dat deels boven de rivier de Dordogne is gebouwd. Een verrukkelijk plekje. Ik zou zeggen, kom eens langs!”

Waar zijn jullie eigenlijk het liefst?

“Ik ben dol op Nederland, en de wijnboerenminnares ook, want Nederland is in velerlei opzichten het paradijs op aarde. Maar ik ben verschrikkelijk, smoorverliefd op dat woest romantische Frankrijk. Ach, ach, kon ik mezelf maar klonen...”

Het beste van twee werelden.

“Zo is het.”

Wat veel mensen weten, maar heel veel mensen ook nog niet: je schrijft óók boeken.

“Ja, ik probeer elk jaar een splinternieuw boek te schrijven.”

Sinds 2004. Dat zijn zo langzamerhand heel veel boeken...

“Best wel, ja. Terwijl ik zelf niet eens zo’n lezer ben. Ik heb er weinig tijd voor. Alleen ’s avonds laat in bed, als de wijnboerenminnares slaapt, dan kan ik een halfuurtje lezen.”

Wat lees je dan?

“Nou, voor Gort over de Grens lees ik: Hoe leer ik Italiaans? Of: Zeg het in het Spaans. Maar ik lees ook graag de boeken van Fik Meijer, over Romeinse geschiedenis. Hij is een van de weinige historici die naast een schier oneindige feitenkennis ook heel goed kan schrijven. Maar ik lees dus niet zo heel veel, maar het toeval wil: ook de lezers van mijn eigen boeken zijn vaak geen lezers.”

Huh? Je lezers zijn geen lezers? Leg uit!

“Ik probeer zo helder mogelijk te schrijven. Literair verantwoord, dat zeker, alleen geen toeters of bellen. Less is more. Daarom blijf ik aan een manuscript voor een boek net zolang schaven tot het leest als een film. Dat loont zich, want al mijn romans zijn bestsellers. Daar krijgen we veel reacties op. Gisteren kreeg ik nog een mail van een man die schreef: Ilja, ik lees dus echt helemaal nooit, laat staan een BOEK, maar jouw boek heb ik gekregen van mijn vrouw en ik lachte me helemaal kapot.

Ik kon het gewoon niet wegleggen. Ik heb meteen al je boeken maar besteld! Dat vind ik een groot compliment. Ik bedoel, naast wijn maken is schrijven mijn grote passie, dus dan is het fijn om te horen dat mijn stijl ook wordt gewaardeerd. Anders kan ik er net zo goed mee kappen.”

Dat zou hartstikke zonde zijn, want je verhalen zijn hilarisch. Felle vrouwen die hun slechte, vreemdgaande mannen tot half-om-halfgehakt vermalen, in hun eigen vrouwenslagerij in Frankrijk...

“Mijn boek De Vrouwenslagerij!

Heb je dat gelezen, Panorama?

Wat leuk! Dat verhaal is echt gebeurd. Of nou ja... voor een deel.”

Voor de draad ermee!

“Nou, een paar jaar geleden raakten de wijnboerenminnares en ik per ongeluk verzeild in een slaperig dorpje ergens in het hooggebergte van de Franse Pyreneeën.”

We branden van nieuwsgierigheid.

“We moesten boodschappen doen en we vonden een klein, scharrig supermarktje. Bij de ingang stond de eigenaar voor een wapperend plastic vliegengordijn chagrijnig een sigaretje weg te paffen. Wij naar binnen. Staat zijn vrouw bij de kassa, die was nog chagrijniger dan haar man.”

En toen?

“Wegwezen!”

We zijn een en al oor!

“Net op het moment dat we weer in de auto wilden stappen op zoek naar een volgend dorpje, zagen we een paar straatjes verderop een slagerij. Wij naar binnen. En wat denk je?”

Nou?

Benieuwd naar de rest van het interview? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.