Radio-instituut Eddy Keur: 'Met charme kom je verder dan met vijandigheid'

Invallen voor Ruud de Wild, hoe moeilijk is dat?

“Mensen zeggen weleens badinerend dat ik ‘slechts’ de invaller ben, maar zo voel ik dat niet. Vergis je niet hè: we hebben het over een programma op de grootste radiozender van Nederland, op een van de twee belangrijkste tijdsloten van de dag, namelijk tussen 16.00 en 18.00 uur. Daar kun je het als ­zender heel makkelijk verneuken.”

Hoe kwamen ze bij jou terecht?

“Vorig jaar zomer kreeg ik al een belletje van de zenderbaas van Radio 2, Peter de Vries. Of ik een keer een kop koffie met hem wilde drinken. Maar ik heb niks voor je, zei hij. Prima, dacht ik. Hoeft ook niet. Ik zit bij NH Radio, de publieke omroep van Noord- Holland, ik doe nog weleens een voice-over en hier en daar een dingetje. Het was een heel gezellig gesprek, 2,5 uur lang, mondkapje op, ramen open tegenover elkaar. Ik ben zelden zo gelaafd in een gesprek. Een paar maanden ­geleden, toen Ruud kanker bleek te hebben, belde hij weer. Op zaterdag om vijf voor twaalf, vijf minuten voordat ik de uitzending in ging op NH Radio. Of ik ze kon helpen. Tuurlijk, zei ik, al wilde ik wel eerst groen licht van zowel Ruud als de NPO. Was allang geregeld, zei hij. Ook vroeg ik twee weken voorbereidingstijd. Dat ging niet: dinsdag beginnen.”

Die dinsdag met knikkende knieën naar de studio?

“Zeker. Ik was er al om 10.00 uur en heel nerveus. En ineens is het dan 16.00 uur, hè. Het is hetzelfde als een afspraak voor de tandarts: die komt veel sneller dan dat je je nieuwe auto mag ophalen. Ik wist eigenlijk niet zo goed hoe ik die eerste show moest openen. Ik bedoel: de luisteraars houden van Ruud de Wild, niet van mij. Toen dacht ik: waarom zeg ik dat niet gewoon? Een aantal jaar geleden overleed de moeder van een goede vriend. Toen hij mij dat vertelde, wist ik ook niet wat ik moest ­zeggen, en precies dat zei ik.

Dat kwam goed aan. Ik was toen emotioneel, net als nu tijdens de eerste show. Je vervangt iemand met kanker, niet iemand die drie maanden met zijn luie reet in het Caribisch gebied gaat liggen.

Want als dat zo zou zijn, dan wens ik je een prettige wedstrijd en ga ik meteen knallen. Nu niet. Het is de show van Ruud, honderdduizenden mensen luisteren ernaar. Ik stelde mijzelf voor:

Hallo, ik ben Eddy Keur, omdat ik het aanmatigend vind om ervan uit te gaan dat iedereen mij kent. En daarna zei ik dat ik Ruuds show mocht waarnemen. Zo zie ik het echt: het is een leenauto die ik zonder krassen en met een lege asbak weer teruggeef.”

Voelde je de druk?

“Iedereen wilde heel graag dat ik het ging doen, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels de ­vrijheid voel om het iets meer naar mijn hand te zetten. Een programma met inhoud en een knipoog. Dat ik af en toe ook iets geks kan zeggen. Nog niet zo lang geleden mochten vrouwen in China maar één kind krijgen, nu is dat drie. Toen zei ik dat vrouwen na hun 25ste sowieso geen kinderen mogen krijgen...”

Pardon? “

...want ik vind 25 kinderen meer dan genoeg. Snap je? In eerste instantie denk je: what the f *ck zegt hij nou? Kijk, die grap vind ik zelf wel leuk, maar daarna wil ik het wel inhoudelijk over belangrijke zaken hebben. Ik ben heel anders dan Ruud, dat weet hij zelf ook.

‘Ik zei dat ik Ruuds show mocht waarnemen. Zo zie ik het echt: het is een leenauto die ik zonder krassen en met een lege asbak weer teruggeef’

Ruud is een kunstenaar. Hij zegt dat hij technisch niet kan wat ik allemaal kan, en dat is misschien ook wel zo. Daarin onderscheiden wij ons van elkaar. Twee jaar geleden was hij te gast in Keur in de Middag op NH Radio. Toen biechtte hij op dat hij in 1988, toen hij nog piepjong was, langs het KRO-gebouw liep waar ik toen werkte. Dat hij mij buiten kon horen praten en wat dat voor een gevoel bij hem opriep.

Ja, volgens mij was hij wel fan. En het is wederzijds: ik ben fan van zijn ongebreidelde mening die hij verkondigt.”

Je maakt al ruim veertig jaar radio: waarom had je nog geen eigen programma op Radio 2?

“Bij de NPO kun je als omroep twee keer per jaar intekenen op een bepaald tijdslot. Val je daarbuiten, dan staat er een hek om Radio 2, omdat het de grootste zender is en het beste scoort in alles. Daar ga je dus ook niet aan klooien. Je zou kunnen zeggen: wat een raar systeem. Maar aan de andere kant: het werkt, dus doet het er opeens niet meer toe. Mocht er ooit een plek vrijkomen in zo’n tijdslot, zo zei ik vorig jaar al tegen die zenderbaas, dan was ik van de partij. Vijftien jaar geleden was dat misschien een ander verhaal.”

Want?

“Toen was ik nogal verbitterd. Waarom een ander wel en ik niet, zo dacht ik vaak. Daarbij was ik redelijk onhebbelijk. Beetje praatjes maken en zo. There is a time and a place for everything, zeg ik dan maar. Laatst was Jeroen van der Boom in mijn show, die heeft ook jarenlang moeten wachten op zijn kans. Stond ie avond en avond in een pianobar te spelen zonder dat hij ergens voor werd gevraagd. Totdat hij Jij bent zo maakte en het momentum had. Heel apart.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.