De meest krankzinnige songfestival-acts (tot nu toe!)

Buranovskiye Babushki

uit Rusland (2012)

Ze zijn de verrassing van 2012, zes Russische ‘omaatjes uit Buranovo’ met hun liedje Party for Everybody. Als ze beginnen te zingen met trillende stemmetjes (leeftijd 75+) lijken ze nog het meest op een verdwaald amateurkoor dat per ongeluk het verkeerde podium op is gelopen. Als de muziek daarna losgaat, wordt de zang niet veel beter maar krijgen die stijf swingende oude botten de zaal in één klap in vervoering. De oudjes zingen over het kneden van het deeg, het aansteken van de oven en het bakken van het brood en hoe het, als de kleinkinderen thuiskomen, ‘feest is voor iedereen’. De show wordt gestolen door het alleroudste omaatje in het midden. Of ze in een verregaande staat van opwinding is of van dementie is niet duidelijk (en doet er ook niet heel veel toe) maar ze straalt als een klein meisje van 5 dat voor het eerst op een podium staat. De tekst kan ze niet meer volgen en bij elke fout (en dat zijn er een hoop) krijgt ze de slappe lach en toont ze haar tandeloze richeltjes aan de wereld. Waarschijnlijk heeft dat geleid tot een door niemand verwachte tweede plaats.

Zdob si Zdub

uit Moldavië (2005 en 2011)

Twee keer staan ze in de finale van het songfestival. De eigenzinnige band Zdob si Zdub (probeer dat maar eens uit te spreken) uit Moldavië. Het zijn een stelletje jonge uitgelaten punkers/hiphoppers die het met hun onconventionele en energieke muziek en dito act verder schoppen dan iedereen kon vermoeden op zo’n traditioneel evenement. In 2005 zetten ze Moldavië, dat dat jaar voor het eerst meedoet, in één klap op de kaart met het aanstekelijke lawaainummer Boonika Bate Toba (Grootmoeder slaat op de drum), de zanger uitgedost als woeste hiphop-indiaan compleet met ontbloot bovenlijf. Dit Moldavische antwoord op de Red Hot Chili Peppers is immens populair bij de jeugd en haalt tot ieders verbazing de zesde plaats, waarmee de jongens in het debuterende Moldavië de volksheldenstatus verwerven. In 2011 proberen ze het nog een keer, deze keer verkleed als reuzenkabouters met het nummer So Lucky, maar nu komen ze niet verder dan de twaalfde plaats.

Verka Serduchka

uit Oekraïne (2007)

Waarom het bloedirritante nummer Dancing Lasha Timbai van de travestiet Verka Serduchka (waarachter de komiek Andriy Mykhailovich Danylko schuilgaat) in 2007 in Helsinki de tweede plaats bereikt, blijft een raadsel. De zangkwaliteiten van Andriy zijn (tenzij het geluid van een roestige koffiemolen je kan bekoren) hoegenaamd nihil en het terugkerende instrumentale riedeltje tussen de coupletten is dermate infantiel dat het niet zou misstaan in een liedje van K3. Dan moeten het de outfits geweest zijn. Glitter, heel veel glitter. Maar ook al zijn die glamourpakjes van Dolce & Gabbana, als er zes niet al te aantrekkelijke, stijf bewegende en redelijk belegen types in zitten, wordt het voornamelijk potsierlijk. Maar ze halen wel hun gelijk en dus gaat in 2007 de tweede plaats van het Songfestival naar een dikke travestiet uit Oekraïne die niet kan zingen. Schiet ons maar lek.

Dustin the Turkey

uit Ierland (2008)

Het haalt bij ons zelfs het NOS Journaal en doet verontwaardigde stemmen opgaan dat dit soort inzendingen verboden moeten worden. Wat is er zo wereldschokkend dan? Nou, Ierland laat zich tijdens het Songfestival in 2008 in Belgrado vertegenwoordigen door een kalkoen! Hij heet Dustin the Turkey en zingt het cynische liedje Irelande douze pointe. Eigenlijk is Dustin geen echte kalkoen, maar een kalkoengier en dan nog eens een kalkoengierpop, beroemd geworden begin jaren negentig via een televisieprogramma. Zingen kan onze Dustin niet; zijn vertolker Johnny Morrison zingt zo vals als een kraai, eh, kalkoen en qua act heeft hij wat rondspringende nep-indianen om zich heen. De Ieren vinden het echter een enorme grap en sturen die arme Dustin, via de Ierse voorronde, z’n ondergang tegemoet in Belgrado. Het is een zelfmoordmissie. De wereld is verbijsterd over zoveel hoogmoed bij een vals zingende, niet grappige kalkoen. De finale haalt hij niet. Hij wordt vakkundig in de pan gehakt. Ierland huilt.

Guildo Horn

uit Duitsland (1998)

Wie is die man? Waarom ziet hij er zo vreemd uit? Waarom zingt hij zo vals? Waarom beweegt hij zo vreemd? Waarom komt hij op me af? Wat moet hij van mij? Waarom helpt niemand mij? Hij gaat me toch niet zoenen? JAKKES hij gaat me zoenen, IEIEIEIEL! Dit móet door de hoofden van Songfestivalbezoekers heen schieten die vooraan zitten als in 1998 in Birmingham de Duitser losbrandt. Stel je voor dat een man van middelbare leeftijd (kale kop omrand met zwart lang sliertig haar) in volle galop en met uitgestrekte armen op je afrent terwijl hij zingt: Guildo had euch lieb. Nou mensen, je kunt van minder psychische schade oplopen. Heeft die man geen spiegel thuis? Eén ding is zeker: sinds het optreden van Guildo Horn (pseudoniem van Horst Köhler) is het animo voor Songfestivalkaartjes op de eerste rij dramatisch gedaald. Deze Gargamel op xtc kreeg trouwens van Nederland het maximale aantal punten. Daar móeten diplomatieke redenen aan ten grondslag hebben gelegen.

Pirates of the Sea

uit Letland (2008)

Wie er ook erg veel zin in hebben zijn de Pirates of the Sea met het liedje Wolves of the Sea. Deze groep uit Letland zingt tijdens het songfestival in 2007 dat ze de gevaarlijkste en meest bloeddorstige piraten van de hele zee zijn, dat ze iedereen beroven die ze tegenkomen, dat ze hun zakken vol met goud proppen, geen medelijden hebben en dat iedereen die ze ziet aankomen trilt van angst. En dat ze gewetenloos, gemeen, stoer, crimineel, wild, roekeloos en bloeddorstig zijn. Maar daar luistert geen hond naar. Het enige wat ons echt bezighoudt tijdens hun wilde carnavaleske show is of de tot ongekende hoogte opgeduwde boezem van de leadzangeres nu wel of niet uit haar bloesje knapt voordat het nummer is afgelopen. Helaas, het blijft een kindervoorstelling zonder happy ending. Anders waren ze in Belgrado wellicht een paar plaatsjes hoger gekomen dan een veertiende plek.

Lordi

uit Finland (2006)

We staan even vreemd te kijken met z’n allen als in 2006 in Athene het podium wordt ingenomen door macabere gestalten die rechtstreeks uit het vagevuur lijken te zijn ontsnapt. Maar met overtuiging knallen de hardrockmonsters van de Finse band Lordi zich daarna met de rechttoe rechtaan rocker Hard Rock Hallelujah naar de eerste plaats. Ze krijgen van de jury 292 punten, de hoogste score die ooit is uitgedeeld op een Songfestival. Hoe de winnaars eruitzien, wat hun leeftijd is en welke namen er schuilgaan achter pseudoniemen als Mr. Lordi, Amen, Ox of Awa is en blijft onbekend. De band heeft namelijk al zo veel faam verworven met haar monsterlijke imago dat de leden weigeren interviews en fotosessies te doen in hun normale kloffies. Na het winnen van het songfestival in 2006 vinden er talloze bezettingswisselingen plaats; zo overlijdt bijvoorbeeld de drummer Otus in 2012. Concertbezoekers hebben daar echter weinig last van. Zolang oude monsters worden vervangen door nieuwe, kan Lordi onopgemerkt blijven recyclen tot aan de poorten van de hel.