Diep gezonken

Doodsangst staat Justine Pelmelay op 13 januari 2012 uit wanneer ze in het theater van de Costa Concordia een harde dreun hoort. Voor de kust van Isola del Giglio in de Tyrreense Zee is het cruiseschip tegen een rots geknald.

De lichten vallen uit. Een glas valt kapot. Een kar rijdt uit zichzelf voorbij. Even gelooft Pelmelay dat dit allemaal bij de show van illusionist Magic Martin hoort. Knap, denkt ze nog. Hans Klok heeft ze dit nog nooit zien doen. Maar wanneer Magic Martin de benen neemt en niet meer terugkomt, begrijpt Pelmelay wat er aan de hand is. Het schip is aan het zinken. Op vrijdag de 13de nog wel. Honderd jaar na de ondergang van de Titanic, ook dat nog. Hulpeloos kijkt de zangeres haar nieuwe vriend Ronald aan. “Ik kan niet zwemmen.”

Slapeloze nachten

Een dag later schrijft Pelmelay op Facebook dat Ronald en zij ongedeerd zijn.

Ze zijn op tijd in een reddingssloep gesprongen. Gretig pakken vrijwel alle Nederlandse showbizzsites dit smeuïge nieuwtje op, al moeten de jonge stagiairs waarschijnlijk wel eerst even googelen wie Justine Pelmelay in vredesnaam is. Na het Eurovisiesongfestival van 1989 hebben we niet veel meer van de zangeres gehoord, of het moet haar deelname aan dat ene SBS6-programma zijn geweest, waarin ze niet van een duikplank sprong, of nog erger, van een schans, maar waarin ze voor het oog van heel Nederland probeerde zoveel mogelijk kilo’s af te vallen. Lang genoeg heeft ze buiten de schijnwerpers gestaan, maar daar moet nu maar eens een eind aan komen, lijkt ze zich voor te nemen. Want na de ramp geeft Pelmelay vrijwel dagelijks aan Shownieuws een update over haar lichamelijke en fysieke gesteldheid en al snel schuift ze bij ook De Wereld Draait Door aan. Terwijl ze sinds de ramp slapeloze nachten heeft, met concentratieproblemen kampt en in drukke mensenmassa’s in paniek raakt, geeft ze bij Paul de Leeuw doodleuk een interview in een roeibootje. Als klap op de vuurpijl doet ze mee aan – jawel – Sterren Springen.

Tja, het is weer eens wat anders dan het Eurovisiesongfestival. Daarvan kunnen we gerust zeggen dat het de rode draad in het leven van Pelmelay vormt. Het begint allemaal in 1988 als Anneke, zoals ze eigenlijk heet, als een van de achtergrondzangeressen van Gerard Joling voor het eerst op het Eurovisiesongfestival staat. Het is het jaar waarin Joling tijdens de generale repetitie zijn nummer Shangri-La knap afsluit met een hysterisch hoge noot, maar in zijn uiteindelijke optreden om een bizarre reden toch besluit om die toon een octaaf lager te zingen. Vanwege een schnabbel is Geer tussentijds naar Nederland gegaan en van die reis is hij ietwat ziek teruggekomen, waardoor hij de hoge uithaal niet meer aandurft. Je zou verwachten dat niet alleen Joling, maar ook Pelmelay hier voor de toekomst een wijze les uittrekt. Maar wanneer zij een jaar later met het nummer Blijf zoals je bent de Nederlandse afvaardiging op het Eurovisiesongfestival is, gaat het ook bij haar in haar laatste noten mis. De dag voorafgaand aan het Songfestival staat ze nog op nummer één bij de bookmakers, maar bevangen door de zenuwen krijst ze op het einde iets te vals in de microfoon: ‘ZOALS JE BÈÈÈÈHÈÈÈNT!!!’ In heel Europa gaat het geblèr door merg en been. Pelmelay eindigt niet als eerste, maar als vijftiende.

Door de zenuwen krijst ze op het einde iets te vals.

Voor de rechter gesleept

In de jaren daarna blijft ze nog heel even in the picture. Ze vormt samen met de Nederlands-Indonesische televisiekok Lonny Gerungan het duo Justine & Marlon en brengt drie albums uit met liedjes uit Indonesië, waar haar ouders vandaan komen. Daarna vergeet Nederland haar weer. Tot ze jaren later, in 2002, opeens weer in de kranten staat. In een tijd waarin Nederland nog niet met Sieneke, de 3JS en de Toppers de ene na de andere wanprestatie op het Eurovisiesongfestival levert, is de Nederlandse inzending Michelle er een jaar eerder in geslaagd zó slecht te presteren dat we in 2002 zelfs helemáál van deelname zijn uitgesloten. Een uitgelezen kans om zelf een soort alternatief Songfestival te organiseren, denkt Pelmelay, waarschijnlijk in de hoop dat ze zichzelf daarmee weer op de kaart zet. Het simpelweg uitbrengen van een goed nummer is blijkbaar geen optie voor haar. Nee, een jaar zonder festivalsfeer zou voor de Nederlandse fans een te groot gemis betekenen, luidt haar verklaring.

In heel Europa gaat het geblèr door merg en been

Tijdens het evenement in concertzaal Vredenburg in Utrecht treden diverse oud-songfestivalartiesten op, zoals Ronnie Tober, Lenny Kuhr en natuurlijk Justine Pelmelay zelf. Zangeres Michelle, de reden dat het concert überhaupt moet worden georganiseerd, is niet uitgenodigd.

Drie jaar later brengt Pelmelay zichzelf opnieuw in verband met het Songfestival. Dit keer schrijft ze zich in voor het Nationaal Songfestival, waar ze met het haar nummer What you see is what you get opnieuw ‘Europa’ wil halen. Blijkbaar is Nederland haar valse noot nog niet vergeten, want ze strandt al in de voorronde. Het is voorlopig een van Pelmelay’s laatste wapenfeiten in de showbizz, op het feit na dat haar eigen kinderen haar voor de rechter slepen omdat ze hen niet zou voorzien in de kosten van hun levensonderhoud en hun studie. Of in de kosten van hun Uggs, zoals Pelmelay het zelf verwoordt. Hoe dan ook: op muzikaal gebied horen we weinig meer van haar. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze in 2011 in een interview met Sterren.nl – zo diep is ze gezonken – bekendmaakt dat ze het nummer dat ze in 1989 op het Eurovisiesongfestival zong, opnieuw wil uitbrengen. Ze wil het in een nieuw jasje steken, zoals dat zo mooi heet. Het opmerkelijkste aan dit verhaal is dat ze het uiteindelijk niet doet. Want twee maanden later zinkt de Costa Concordia en gooit ze het opeens weer over een andere boeg. Dan brengt ze als de wiedeweerga een nieuwe single uit, die natuurlijk over de ramp gaat: De tijd stond stil. Even slingert ze ook nog het verhaal de wereld in dat ze met de organisatie van het Eurovisiesongfestival serieus in onderhandeling is of ze dit lied tijdens de openingsact van de finale in Azerbeidzjan mag zingen. En dus brengt ze zichzelf wéér in verband met het circus waaraan ze haar bestaansrecht als artiest te danken heeft. Maar u raadt het al. Wanneer Europa aan de buis gekluisterd zit en een zangeres verkleed als indiaan zich klaarmaakt voor een volgende Nederlandse afgang, zit Justine Pelmelay gewoon thuis.