Waarom moest Hans Nijman dood?

Het is 1993 als oud wereldkampioen kickboksen Ron Kuyt terugvliegt van een vakantie op Sicilië. Even bijkomen van het werk als maatschappelijk hulpverlener en van zijn bijbaan ’s nachts ‘aan de deur’ van The Bulldog. Maar voor hij nog maar in de buurt van Schiphol is, komt ‘de deur’ al weer naar hem toe. ‘Toerist invalide na val uit raam,’ leest hij in de krant die de vrouw naast hem op schoot heeft liggen. ‘Portiers café The Bulldog verdacht.’ Hij leest hoe zijn collega’s een lastige Duitser hebben mishandeld en mogelijk van één hoog door een raam hebben gegooid. De enige verzachtende omstandigheid: de Duitser spoot zijn collega’s onder met pepperspray.

Kuyt snapt het niet. Al jaren staat hij met deze jongens in voor de veiligheid van de bezoekers van de zaak op het hoofdstedelijke Leidseplein. Meestal gaat dat prima en als er eens een paar lamme Engelsen amok maken, weten zij dat met hun mond of met gepast geweld op te lossen. Dat geldt zeker ook voor de dan 34-jarige karateka en worstelaar Hans Nijman, die Kuyt al jaren kent als een betrouwbare, doortastende collega. Twaalf jaar eerder staat Kuyt al aan de deur bij de Schakel, een café op de roemruchte Wallen, als een rossige twintiger voor zijn neus staat. Niet bang om zichzelf te meten en te ontwikkelen wil die wel eens meetrainen met de harde kickbokser.

Nijman is niet de enige die op zoek is naar wat nou echt werkt in de praktijk van het gevecht. Waar boksen steeds meer de sport van je opa is, zijn de kickboksgala’s in de Edenhal uitverkocht. Zelfs op de omloop boven de tribunes staat men in rijen van vier te juichen. Voor de favoriete vechter, of voor diens tegenstander als die er meer spektakel van maakt.

Worstelwedstrijden trekken minder bekijks, maar steeds meer mannen die het vechten – en vaak daarmee hun werk aan de deur – serieus nemen, gaan met elkaar op de grond rollen. Rond 1985 is er in Amsterdam voornamelijk één plek waar dat gebeurt: Kops Gym, van Bert Kops senior en junior. Al gauw meldt ook voormalig wereldkampioen Sambo-worstelen Chris Dolman zich met zijn makkers bij de school aan de Amstel. In 1989 klopt Ron Kuyt er op de deur, samen met die vijftienvoudig Nederlands kampioen karate uit Beverwijk: Hans Nijman.

Die ondergaat volgens Kuyt zijn eerste ‘gratis vlieglessen’ gelaten, net zoals hij later ook verbale en fysieke agressie ondergaat als ze samen aan de deur staan. “Hans had er gewoon gevoel voor,” zegt Kuyt. “Hoewel hij een atleet was, werd hij ondanks zijn aanleg een tijd lang dubbel gevouwen. Klagen deed hij niet. Gewoon doortrainen tot het er in zijn tweede worstelwedstrijd uit kwam en hij een ervaren wedstrijdworstelaar op zijn schouder gooide.” Bert Kops junior, die nog altijd aan het roer van de succesvolle school staat: “Hij was gewoon oersterk en snapte het spelletje, wat knap is voor iemand die altijd rechtop vecht. Maar hij was vooral klaar met dat puntjes sprokkelen in het karate. Ik kan me nog goed een van zijn laatste wedstrijden in die sport herinneren. Vlak voordat hij de mat opliep keek hij mijn kant op en gaf me een knipoog. Toen de wedstrijd begon sloeg hij met zijn eerste rechtse directe zijn tegenstander onderuit, wat niet helemaal de bedoeling is bij die vorm van karate. Hij werd gediskwalificeerd, maar dat kon hem niks meer schelen.”

Hollandse reuzen

In vechtsportland Japan zit men eind jaren tachtig in een vacuüm. Het kickboksen is er immens populair geweest, maar ligt dan nagenoeg op zijn gat. Er is behoefte aan een nieuwe impuls. Liefst één met wat show. Ze komen uit bij Nederland, en met name bij Dick V. Deze Haarlemse ex-bodybuilder heeft dan al wel wat worstel- en kickbokslessen achter de rug, maar hij heeft vooral een markante blonde kop op een even imposant lijf. En daar gaan de Japanse fans helemaal hard op.

Hij weet zich op straat niet veilig voor met name vrouwelijke fans. Omdat de Japanse Hollander-honger niet te temmen is, zit er al snel nog een reus naast Dick V. in de KLM Boeing naar Tokio. Hans Nijman. Nijman mist wellicht iets van de imposante uitstraling van zijn vriend Dick, maar zijn soepele hoge karatetrappen zijn een feest voor de vechtfans.

Uiteraard wordt er door de heren goed verdiend. Door de gages die ze daar betaald krijgen en door het belastingvoordeel dat ze er als ‘artiest’ verdienen. Maar ook thuis is het goed bijklussen. Dick V. bestiert in Amsterdam de deur van discotheek iT. Hij heeft nog weleens losse handjes, maar Nijmans reputatie is keurig, volgens collega’s en bezoekers uit die tijd. Die sluit aan bij zijn gedrag in de sportschool.

De ernstige mishandeling van de Duitse toerist, die blijvend invalide is na de val uit het raam, valt daar moeilijk mee te rijmen. Vooral voor Ron Kuyt. “Behalve dat die Duitser volgens mij door dat raam is gestruikeld tijdens de vechtpartij (het Telegraaf-verslag heeft het over gooien), ken ik Hans gewoon niet als zodanig. Hij hoefde zich, zelfs toen hij in 1987 begon, helemaal niet te bewijzen. Die drang had hij niet.”

Behalve repercussies voor The Bulldog – de zaak wordt tijdelijk gesloten waarna het management de boel splitst in een café en een coffeeshopgedeelte om zuiplappen en blowers te scheiden – heeft de mishandeling weinig gevolgen voor Nijman en zijn twee collega’s. Omdat de heren elkaar bij de politie de schuld geven en dus niet kan worden vastgesteld wie van hen precies welk letsel heeft veroorzaakt, worden ze niet verder vervolgd. En hun positie aan de deur is al helemaal niet in gevaar. Eigenaar Henk de Vries is niet alleen baas maar ook sponsor van Nijman, bij wie het logo en naam van The Bulldog groot op zijn vechtbroek prijken.

Holleeder knokt niet

Medio jaren ’90 ontstaat er gelazer in de kopgroep van sportschool Kops. Er is in Japan vernomen dat de Nederlanders hun mondje niet kunnen houden over het feit dat veel wedstrijden een ‘work’ (afgesproken werk) zijn. En Bert Kops krijgt daarvan naar eigen zeggen de schuld.

Hürlimann krijgt een pak slaag en wordt bedreigd met een briefopener. Die zal men in zijn schedel planten als hij niet gauw zijn handtekening zet

Chris Dolman vertrekt en neemt Dick V. en Hans Nijman mee om zijn bivak in Amsterdam-Noord op te slaan. Uiteindelijk vertrekken de twee onafscheidelijke Noord-Hollanders naar Purmerend om zich aan te sluiten bij Michel van Halderen, trainer van profbokser Nordin Ben Salah.

Naast Ben Salah lopen er nog wat stevige jongens in Purmerend rond. Zoals de uit die stad afkomstige knokker Dino S. Nijman kan het wel goed vinden met S. Niet zo’n onderlegde vechter als hijzelf, maar wel één die komt om te knokken. Met topbokser Ben Salah en worstelaar/ MMA-vechter Joop Kasteel ontstaat er een groep die dagelijks rolt, stoot en trapt met elkaar.

De Turkse crimineel Senol Tuna zit dan in de laatste fase van zijn detentie en mag overdag werken in het kader van zijn resocialisatie. Michel van Halderen wil hem daarbij wel helpen en biedt hem onderdak bij het Profi Welness Center. Beetje poetsen en met de jongens over de grond rollen terwijl ze langs de kant zo nu en dan worden gade geslagen door een man in gewone zwarte kleren. Willem Holleeder drinkt liever koffie dan dat hij over de grond rolt met mannen.

Het is eind jaren 90. Johan ‘de Hakkelaar’ V. zit achter tralies. Net als andere grote spelers in het milieu zoals Cor van Hout en Mink Kok. Vooral de detentie van de laatste veroorzaakt een vacuüm waar Dino S. in duikt, zo blijkt uit het onderzoek Zuil, op basis waarvan Dino S. ruim tien jaar later tot een lange celstraf wordt veroordeeld voor grootschalige internationale drugshandel.

Terwijl Dino gestaag aan zijn DHL-netwerk bouwt, werken sportschoolmaten Dick V. en Nijman aan hun eigen carrière. Ze organiseren vechtsportgala’s in Beverwijk waar ze ook een sportschool beginnen, de Meer met de modernste fitnessapparatuur en een aparte dojo, waar ze hun vecht- en krachtsportkunsten aan hun klanten overdragen. Nijman start daarnaast Anti-Agression Security. Een bedrijf dat met evenementen, feest en -persoonsbeveiliging het hele spectrum in die business lijkt te bestrijken en, ondanks een door het ministerie van justitie afgewezen vergunning, al gauw flamboyante zakenmensen tot de clientèle mag rekenen. Zoals Jan-Dirk Paarlberg, kasteelheer aan de Vecht, die Nijman leert kennen via diens protegé David Bezemer. Bezemer, een vechtsportfan, kent Nijman van vechtsportgala’s en laat zich enkele keren per week door Nijman afbeulen op diens school.

“Het viel wel mee hoe vaak Hans bij JanDirk over de vloer kwam,” zegt Bezemer. “Hij heeft weleens een feest op kasteel Bolestein beveiligd met wat jongens en hij heeft Jan-Dirk helpen verhuizen. En verder kwam hij mij weleens in het kasteel ophalen om te gaan trainen.” In een X5 die op naam van Paarlbergs bedrijf staat, dat wel. Hoe het dan kan dat Nijman facturen naar Bolestein stuurde en niet alleen voor het beveiligen van het feestje, zoals een bron aan Panorama bevestigt? Bezemer: “Ik heb geen idee.”

Drie stierennekken

Het begint er steeds meer op te lijken dat Hans Nijman nog een tak van sport aan zijn uitgebreide repertoire toevoegt: incasso. Zo laat hij zich volgens het Gerechtshof in Den Haag vanaf 2001 inhuren door zakenman en voormalig Financieel Dagblad-commissaris Bob S. Het gaat om een vordering van zes miljoen gulden namens Bob S. te innen bij bankier Rolf Hürlimann. Die zou hem ‘genaaid’ hebben.

Blijkens de stukken van het hof stellen Bob S. en Nijman een contract op waar in staat dat Nijman een ‘onderzoek’ zal doen. Na drie jaar ‘onderzoek’ nodigt Bob S. Hürlimann uit in een kantoorpand in het centrum van Den Haag voor een bespreking over een nieuwe zakendeal. Bob S. doet Hürlimann een voorstel voor het verstrekken van een lening aan een derde partij. Na een half uur in de bespreking vliegt de deur open en staan er ineens drie stierennekken in de kamer. Vrijwel direct krijgt Hürlimann een pak slaag en wordt hij bedreigd met een briefopener. Die zal men in zijn schedel planten als hij niet gauw zijn handtekening onder de papieren zet die dan onder zijn neus worden geduwd.

Zachte informatie

Nadat de bankier getekend heeft, weet hij door onoplettendheid van zijn bewakers uit het gebouw te ontsnappen, en vlucht naar zijn huis in Zwitserland. Pas daar doet hij met gebutst hoofd en lijf aangifte. Volgens advocaat Jan-Hein Kuijpers, die Nijman dan als verdachte bijstaat, is Hürlimanns herinnering aan het signalement van zijn cliënt daarmee verwaterd en kan dus niet worden vastgesteld dat Nijman daadwerkelijk aanwezig was op het moment van de mishandeling.

Dat er uit de taps blijkt dat Nijman ten tijde van het incident rond het gebouw verbleef, meerdere pre paid telefoons op zak had en andere betrokkenen over het gebruik daarvan instrueerde, maakt daarbij volgens Kuijpers niet uit. “Da’s toeval. Waar het om gaat is dat hij niet in die ruimte kon worden geplaatst, hetgeen in twee instanties door de rechter is erkend.” Nijman gaat dan ook vrij uit. Bob S. moet een jaar de cel in.

In diezelfde periode valt Nijmans naam opnieuw. Nu in de afpersingskwestie rond de Aerdenhoutse zakenman John Wijsmuller. Nooit zou Wijsmuller toegeven te zijn afgeperst, maar een verklaring voor het feit dat bijvoorbeeld zijn Franse villa opeens voor een fooi op naam van een rechten studerende handlanger van topcrimineel Senol Tuna kwam te staan, had hij ook niet. De recherche vangt een telefoongesprek op tussen Tuna en zijn sportschoolvriend Hans Nijman waarbij het onderwerp zeer waarschijnlijk John Wijsmuller betreft. “Hij schrok zich zeker de kanker, dat hij die kledder kreeg?” zegt Nijman tegen Tuna als die hem vertelt hoe hij Wijsmuller heeft aangepakt. Tuna is eigenlijk wel klaar met zijn slachtoffer en wil hem ‘kapot slaan’, waarop Nijman zegt dat hij ‘de kip met de gouden eieren niet moet weggooien’.

Het lijkt erop dat Hans Nijman naast het vechten van wedstrijden, het organiseren van vechtgala’s, het runnen van een sportschool en het ruim interpreteren van het begrip ‘beveiliging’, steeds sterker tegen de zware criminaliteit aanschuurt. En er is meer. Bijvoorbeeld die keer dat hij met Senol Tuna de door Tuna neergeschoten, zwaargewonde Israëlische topgangster Eliahu Menasche uit de auto voor het Amsterdamse Onze Lieve Vrouwe Gasthuis gooide.

Eerder die avond - 2 november 1998 - ontstond er voor de deur van Tuna’s Amsterdamse wasserette de Schoonheid een conflict met Menasche dat op een handgemeen uitliep waarbij een pistool werd getrokken. Hoe de schermutseling exact is gegaan is nooit helemaal duidelijk geworden, maar Tuna krijgt op grond van ‘zelfverdediging’ een lagere straf dan er voor doodslag staat. Menasche bezwijkt in het ziekenhuis aan zijn verwondingen. Tuna rept met geen woord over de betrokkenheid van Nijman, maar die doet dat in eigen kring later wel. Vier bronnen bevestigen tegenover Panorama Nijmans betrokkenheid bij de schietpartij. Als we zijn advocaat Kuijpers met deze informatie confronteren is het even stil. Dan: “Ehm, ja dat verhaal is mij wel eens ter ore gekomen. Daar was destijds al zachte informatie over.” Zachte informatie is informatie van de Criminele Inlichtingen Eenheid.

TWEE VROUWEN

Tussen de bedrijfsactiviteiten door reist Nijman nog steeds graag de wereld rond. De sport heeft hem al op veel plaatsen gebracht. Zo had hij samen met Dick V. zelfs in Australië gevochten. Zijn paspoort bood nog maar weinig ruimte voor stempels omdat het al vol stond met exemplaren van de Japanse douane. Als hij er zelf al niet hoefde te vechten dan stond hij wel bij een vechtmaatje in de hoek. En soms pakte hij met Dick V. gewoon de KLM-bus naar Tokio om er de K-1 finale te kijken, zoals in 2001.

In datzelfde jaar gaat hij voor het eerst op reis naar Brazilië, met onder meer Dino S. Ze maken er een tocht met buffels en boten door het lastig begaanbare binnenland. Nijman valt direct voor het Zuid-Amerikaanse land en voor de vrouw die hij in de stad Belem tegenkomt, Silmara.

De stoere Hollandse sloper krijgt ter plekke weke knieën en dat zal niet meer veranderen. “Hoe charmant Hans ook in het algemeen en met vrouwen in het bijzonder kon zijn,” zegt trainingspartner en goede vriend Joop Kasteel, “zo rustig was hij als het er op aan kwam. Hans hield van aandacht, absoluut. Maar hij was totaal geen vreemdganger of hoerenloper, zoals je er in het vechtwereldje genoeg tegenkomt. Zo waren we eens op het vliegveld van Tokio waar hij met een van de mooiste vrouwen die we ooit hadden gezien aan de praat raakte. Maar Hans trok natuurlijk weer foto’s van zijn kinderen uit zijn heuptasje en liet die aan haar zien. Want zijn kinderen, daar hield hij verschrikkelijk veel van. Net als van zijn vrouw, hun moeder Karin.”

Volgens Kasteel zal de liefde voor Silmara nooit overgaan, maar dat geldt net zo goed voor Karin. “Het heeft echt zijn hart verscheurd. Hoezeer hij ook anders had gewild, hij hield opeens van twee vrouwen. Dan waren we weer in Brazilië, moesten we om het uur ergens bij een telefooncel stoppen zodat hij even naar Karin kon bellen.” In de jaren erna reist Nijman om de twee maanden naar Brazilië af. Om er te trainen en voor Silmara, aldus Kasteel.

Begin 2007 krijgt de Amsterdamse Criminele Inlichtingen Eenheid aanwijzingen die ook op een andere reden voor de reizen zouden kunnen wijzen. Dino S., zo rapporteert de CIE, wordt bij zijn internationale drugshandelpraktijken ondersteund door Hans Nijman en Dick V. ‘Hans Nijman en Dick V. regelen het vervoer van partijen cocaïne voor Dino S. en Ali Akgün.’

In een proces-verbaal van 31 mei 2007, aldus misdaadjournalist Gerlof Leistra in Elsevier, schrijft de Nationale Recherche: ‘Van Hans Nijman en Dick V. is nadrukkelijk bekend dat zij relaties zijn van Dino S.’

De stelling van de recherche dat de heren op zijn minst goede bekenden van elkaar zijn, wordt onderstreept met een foto die een politie-observant in 2006 heimelijk op de begrafenis van de vader van topcrimineel Danny K. maakt. Op de foto zijn drugsbaron Greg R. en zijn zoon Jesse te zien, samen met Dino S., Ali Akgün, Fred Ros en drugsbaron Charles Zwolsman.

Ook prominent aanwezig: Hans Nijman en Dick V. ‘Een fraai tableau de la troupe,’ aldus Leistra in zijn artikel over de verwevenheid tussen vechtsport en misdaad. Leistra krijgt daags erna telefoon. Het is Hans Nijman, die zo kwaad is dat Leistra blij is dat er een telefoonlijn tussen hen in zit. ‘Ik trek je kop eraf,’ briest Nijman, waarop Leistra vraagt ‘of dat ook echt mogelijk is.’

“Ik denk dat Nijman zo’n antwoord niet had verwacht”, zegt Leistra daarover, “want het gesprek nam daarna een positieve wending. Hij struikelde meer over het feit dat ik zijn naam voluit had geschreven dan over de inhoud van het bericht, wat volgens hem onzin was. Zijn kinderen zouden het zo tenslotte ook kunnen vernemen.” Joop Kasteel, die ook wel weet dat zijn vriend zich in die periode in een zeker milieu begeeft, zegt dat Hans en hij daar nooit over spraken en dat hij er ook nooit naar vroeg. “Bovendien ben ik zo vaak met hem in Brazilië geweest dat me dan toch zeker wel iets zou moeten zijn opgevallen. De dagen zagen er namelijk bijna altijd nogal regelmatig uit: ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds trainen en tussendoor eten en uitrusten. Tuurlijk gingen we ook af en toe de stad in, want hij heette niet voor niets ook wel ‘de burgemeester van Natal’.” Ook daar was Nijman na verloop van tijd zeer populair geworden.

Ik trek je kop eraf, briest Nijman, waarop misdaadverslaggever Leistra vraagt of dat ook echt mogelijk is

Hans haakt af

In augustus 2007 lijkt de val voor Dino S. en zijn drugsorganisatie dicht te klappen als de Dienst Nationale Recherche van de KLPD hem aan wil houden. Maar S. weet drie jaar uit handen van justitie te blijven totdat leden van het arrestatieteam via de regenpijpen naar zijn Amsterdamse schuilhol klimmen. Nadat hij weg is gevallen, verschuiven er opnieuw wat pionnen op het bord van de hoofdstedelijke onderwereld. Een oude bekende in het milieu is weer op vrije voeten gekomen en doet een succesvolle gooi naar de macht. De infrastructuur voor die koppositie lijkt Danny K. al tijdens zijn detentie te hebben aangelegd. Op de bezoekerslijsten van de gevangenissen waar hij verblijft prijken de namen van Charles Zwolsman, Dino S., Willem Holleeder, Fred Ros en Dick V.

Eenmaal buiten zoeken Dick V. en Danny K. elkaar veelvuldig op, zo zal later blijken in het Andes-proces op basis waarvan beide heren opnieuw tot celstraffen zullen worden veroordeeld. Terwijl Dick door de aansluiting bij Danny K. nog steeds laat zien bij de top van de misdaad te willen horen, lijkt Hans Nijman af te haken.

Hij houdt zich steeds meer bezig met zijn sportscholen, met Top Team Beverwijk, de vechtsportafdeling van zijn gym, met het als personal trainer begeleiden van klanten, onder wie BN’ers als Lange Frans en Kim-Lian van der Meij, en natuurlijk gaat hij nog steeds graag naar Brazilië en Thailand.

Boekte hij vroeger zonder aarzelen een ticket naar een verre bestemming, nu vliegt hij soms expres op eerste kerstdag. “Scheelt me toch weer acht meiertjes,” zegt hij dan.

Terwijl Nijman in mei 2013 in het vliegtuig naar Bangkok zit, worden Dick V. en Danny K. gearresteerd. Al gauw hoort Nijman dat hij ook verdachte in het Andes-onderzoek is, maar vreemd genoeg staat hij niet internationaal gesignaleerd. Op alles en iedereen in de omgeving van Dick V. en Danny K. staan taps, maar niet op Nijman, zodat justitie niet eens weet dat hij in Thailand zit.

Die zomer staat er een gek bericht op de nieuwssites. ‘Topcrimineel Ron N. in Oostenrijk opgepakt.’ De Brabantse xtcbaron is niet van zijn vierde verlofweekend teruggekeerd en duikt opeens op in skidorp Kaprun. Behalve een nietsontziende gangster is Ron Nyqvist vechtsportmaf en geeft hij leiding aan het in Breda gevestigde vechtmanagementbureau Golden Glory. In april 2001 overleeft Nyqvist een bomaanslag als hij met zijn vriendin in de auto stapt voor zijn Bredase sportcomplex. Nyqvist breekt als door een wonder slechts wat tenen.

Volkomen paranoïde zoekt hij een maand lang antwoord op de vraag wie daar achter zit. Zelf denkt hij aan Willem Holleeder. Hij belt met Hans Nijman en Dick V., van wie hij hoopt dat ze kunnen bemiddelen om bij een gesprek met Holleeder uit te komen. Het blijft echter bij een telefoongesprek tussen de heren. Twaalf jaar later, als Ron Nyqvist op basis van het half open regime waar hij dan in zit verlof krijgt, gaat hij een gesprek aan met Hans Nijman. De vraag is of Nijman een ontmoeting met Willem Holleeder kan organiseren. Er ontvouwt zich een gesprek tussen Nijman en Nyqvist over Holleeder. Nijman weet dat Nyqvist Holleeder verdenkt van de bomaanslag. En dan doet Nijman een paar opvallende uitspraken. Zo zegt hij dat ‘Willem een paar kruisjes achter bepaalde namen heeft gezet’, daarmee zeer waarschijnlijk doelend op liquidaties. En dat Willem Holleeder hem (Nijman) niet zozeer heeft verzocht maar verordonneerd om dat ook bij iemand te doen. Een liquidatieopdracht dus.

Als Nyqvist bij een later verlof opnieuw bij Nijman aanklopt gaat het gesprek weer over Willem Holleeder. Wat Nijman niet weet, is dat Nyqvist dit gesprek opneemt.

Later zoekt Nyqvist contact met officier van justitie Betty Wind die hij kennelijk bijpraat over deze kwestie. Na zijn vrijlating in de herfst van 2014 schijnt Nyqvist alsnog contact met Holleeder te hebben. In diezelfde periode denkt en beweert Nyqvist dat Hans Nijman achter de bomaanslag in 2001 op hem en zijn vrouw heeft gezeten. Of die informatie van Willem Holleeder komt is Panorama niet bekend.

Nyqvist-tapes

Nijman is zich wellicht van geen kwaad bewust als hij op woensdagavond 5 november 2014 rond half negen zijn sportschool in Beverwijk verlaat. Zijn Volkswagen Golf staat in het doodlopende Slangewegje achter de gym. In de kerk ernaast zingt op dat moment een koor. Die horen opeens allemaal knallen. Iets met de geluidsinstallatie, denken ze, of vuurwerk. Maar als de politie binnenkomt en hen beveelt binnen te blijven, begrijpen ze dat het niet om voetzoekers gaat. Hans Nijman is zojuist in zijn auto afgeslacht met een salvo uit een AK-47 en nog een ander kaliber wapen, getuige de patronen en hulzen die de politie later op straat en in de wagen aantreft.

Enkele dagen later is er een herdenking in zijn sportschool waar nog maar eens blijkt hoe geliefd Nijman ondanks zijn reputatie was. Duizenden mensen komen hun laatste eer betuigen, net als op zijn begrafenis in zijn geboortedorp Heemskerk. Er moeten verkeersborden en omleidingen aan te pas komen om het dorp niet in totale chaos te storten. Als de tranen zijn gedroogd en er ook hard is gelachen om de anekdotes, volgen al snel de vragen. “Waar komt dit vandaan? Zag iemand dit aankomen? Is het soms een waarschuwing naar Dick V. die zich ondertussen vrijwillig heeft laten opsluiten omdat hij zelf een liquidatie vreest? Had Hans soms te veel gehoord en gezien?”

In het licht van het antwoord dat CIE-officier van justitie Serge Lukowski aan Panorama geeft wanneer hij naar het bestaan - en in bezit hebben - van de ‘Nyqvist-tapes’ wordt gevraagd, zou het laatste scenario zeer wel tot de mogelijkheden kunnen behoren. Uiteraard kan hij niet veel meer dan het hem voorgelegde ‘bevestigen noch ontkennen’. Maar hij zegt ook: “Ik ben wel op de hoogte van wat er aan verhalen de ronde doet. Dan heb ik het over mededelingen die door meneer Nijman zijn gedaan over meneer Holleeder.”