'Snollebollekes heeft carnavalsmuziek tijdloos gemaakt'

Wereldsterren als Elvis Presley, Prince, Michael Jackson en Freddie Mercury had hij ook uit kunnen kiezen om te gaan imiteren, maar Ravi Muñoz uit Velp verkleedt zich in het weekend liever als Snollebollekes. De afgestudeerd beveiliger moet er zelf hartelijk om lachen. “Toen ik net met het imiteren van Snollebollekes begonnen was, zei een van m’n beste maten tegen me: Zet jezelf nou niet voor schut. En hij was niet de enige. Zelfs mijn bloedeigen broer was het met hem eens. Als je zo nodig iemand wil imiteren, zei hij, dan kies je toch niet Snollebollekes?!” vertelt Ravi. “Maar ik dacht: waarom niet? Ik houd er wel van om achterlijk te doen. Later heb ik ze eens meegevraagd naar een optreden van me, allebei tegelijk.

Dat was tijdens een feestweekend in Blaricum. Ik was daar al eens geweest: het leek toen wel een soort carnaval daar, niet normaal. Ook nu was het weer één groot gekkenhuis. Van alle kanten werd er bier door de lucht gesmeten. Achteraf moesten die maat en m’n broer dan ook toegeven dat ze het al die tijd verkeerd hadden gezien. Het is toch wel vet wat je doet, zeiden ze toen ineens.”

Handjes in de lucht

Het gekke aan Ravi is dat hij op het eerste gezicht een rustige jongeman lijkt. Zelfs met het rode colbert om zijn schouders en de gele stropdas om zijn nek schat je hem niet in als iemand die eigenhandig een feesttent op stelten kan zetten. Totdat hij op zijn telefoon de muziek aanzet en het feestvirus zich meester van hem maakt. Op de klanken van het nummer Vrouwkes gaat hij springend kriskras de woonkamer door alsof het een uitverkocht Gelredome is. Met hetzelfde enthousiasme als zijn idool wijst hij om zich heen en roept hij:

“IK ZIE ZE LINKS!! IK ZIE ZE RECHTS!! IK KRIJG ER GEEN GENOEG VAN, IK BEN KNOTS- KNETTERGEK!! VAN VROUWKES!!” Het begint allemaal in 2018, uiteraard tijdens het grootste zuipfestijn van Nederland: carnaval. “Als ik wat gezopen heb, wil ik nogal eens de neiging hebben om de microfoon te pakken. Dat was die keer ook het geval. Ik was in een café waar ik wel vaker kom. Toen daar een nummer van Snollebollekes klonk, begon ik dus mee te zingen. Later die avond zei de kroegbaas tegen me dat ik het goed had gedaan. Stel dat ik je morgen inhuur om hier te komen optreden als imitator van Snollebollekes, wat moet je daar dan voor hebben? vroeg hij. Doe maar een avond gratis zuipen, antwoordde ik. Dat vond hij prima. Zolang ik zelf maar voor een rood jasje en een stropdas zorgde.”

‘Het was in Blaricum weer één groot gekkenhuis. Van alle kanten werd er bier door de lucht gesmeten’

Zo kan het gebeuren dat Ravi de volgende middag de halve stad doorzoekt. Zijn stropdas haalt hij uiteindelijk in een professionele stropdassenwinkel, zijn rode jasje in een feestzaak. Het is nog niet het colbert dat hij vandaag de dag draagt, maar een goedkoop, plastic jasje.

“Om heel eerlijk te zijn, deed ik toen maar wat,” zegt Ravi. “Het was een grap. Ik lijk niet eens op Snollebollekes.

Wist ik veel dat ik een jaar later drie boekingen per weekend zou doen.”