'Ik geloof heilig in zijn onschuld'

Als de voordeur van het appartement in Rotterdam-Alexander opengaat en de imitator van The King of Pop opdoemt in zijn gewone kloffie, deelt hij alvast een waarschuwing uit. “Ik heb wel even nodig om mezelf in Michael Jackson te veranderen, hoor,” zegt hij.

“Een uur of twee.”

Voor iemand die – straks – angstaanjagend veel op Wacko Jacko lijkt, heeft hij opvallend weinig aan zich laten verbouwen. Helemaal niets. Hij heeft zijn idool vooral uitvoerig bestudeerd. Terwijl Marciano voor de spiegel gaat staan en de transformatie van start gaat, begint hij met iedere handeling steeds meer op Michael Jackson te lijken. Om zijn grove neus platter te doen voorkomen, want daar herken je MJ nu eenmaal aan, klemt Marciano zijn beide neusgaten samen met een stuk tape. Zijn wangen, zijn kin en zijn neus bepoedert hij zó wit dat het net lijkt alsof hij ze heeft gebleekt. Zijn lange, donkere krullen hangt hij al borstelend in losse plukjes voor zijn ogen. Vervolgens trekt hij zijn glinsterende jasje aan, zet hij zijn donkere zonnebril op en is het net alsof de zanger van hits als Billie Jean en Beat It uit de dood is opgestaan. Zeker wanneer hij midden in de woonkamer de moonwalk doet.

“Zijn houding, zijn mimiek, zijn danspasjes, zijn outfit: ik vind dat elk detail moet kloppen. Als ik op het podium sta, wil ik dat mensen het gevoel hebben dat Michael Jackson daar staat,” zegt Marciano. Met een Rotterdams accent, dat dan weer wel.

Hartstilstand

Wat misschien nog wel het meest aan hem als imitator opvalt, is zijn leeftijd. Hij is nog maar 25 jaar. Toen Michael Jackson het baanbrekende album Thriller uitbracht, bestond Marciano nog niet eens. Sterker nog, hij was toen min dertien. Toen Marciano eenmaal wél was geboren, op een ochtend de televisie aanzette en op het ontbijtnieuws hoorde dat Michael Jackson was getroffen door een hartstilstand en op 51-jarige leeftijd was overleden, was hij nog maar 13 jaar. “Ik heb zitten janken op de bank. Net zoals ik met mijn moeder ben opgegroeid, ben ik ook met Michael Jackson opgegroeid. Dat klinkt misschien gek, maar zo is het wel. Ik heb hem nooit ontmoet, maar toch was het een bekende van me. Zo voelde ik dat. Hij was mijn held. Van kinds af aan al. Ik was zo kapot van zijn dood dat ik me die dag ziek heb gemeld op school.”

Voor Marciano is Michael Jackson zonder twijfel de grootste artiest die ooit heeft geleefd. “Vooral het feit dat hij een complete artiest was, is zo uniek aan hem. Hij was niet alleen een geweldige zanger, maar ook een geweldige performer, een geweldige danser en hij had een geweldige kledingstijl. Hij hoefde maar binnen te komen en het publiek ging al uit zijn dak. Een artiest als hij komt er nooit meer.”

Dan grijpt Marciano naar zijn telefoon.

Hij swipet een paar keer en toetst wat in.

In de woonkamer flitst vervolgens het televisiescherm aan, waarop beelden van Michael Jackson verschijnen. “Moet je kijken,” zegt Marciano. “De Dangerous Tour uit 1992.”

De beelden zijn van het begin van het concert. Het podium is nog leeg, als de toeschouwers in het bomvolle voetbalstadion van ongeduld al beginnen te joelen. Om de spanning op te bouwen, klinken er onweergeluiden. En dan gebeurt het: Michael Jackson komt op het podium gesprongen. Het publiek tikt standje luchtalarm aan, zeker wanneer het ziet wat MJ vervolgens doet. Eenmaal op zijn voeten geland, blijft hij stokstijf staan.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.