'Van kleins af aan heb ik een Hazes-kop'

Als ik met die baard op m’n bakkes op het podium sta en ik zie mensen in het publiek met elkaar staan te smoezen, dan weet ik alweer hoe laat het is. Dan doe ik snel m’n jas effe opzij en laat ik mijn dubbel D zien. Dan hoeven ze zich niet meer af te vragen of ik nou wel of geen vrouw ben,” zegt Caroline van Batenburg voordat ze vanachter haar eettafel in Brielle in lachen uitbarst. De gelijkenissen zijn inderdaad sterk.

Al beschikt Caroline behalve over een dubbel D over nóg een atypisch Hazeskenmerk: een Rotterdams accent.

“Ik vroeg me vroeger al af of ik de zus van André Hazes was. Terwijl ik hem toen nog niet eens nadeed. Moet je nagaan. Van kleins af aan heb ik al een Hazeskop. Mijn oorlellen, mijn neus, de contouren van mijn smoel: het is allemaal net Hazes. Mijn broers en zussen lijken minder op André dan ik. Ik heb weleens aan mijn moeder gevraagd wat ze allemaal heeft uitgevreten, maar die ontkent alles. Ik ben ook nog eens bijna even lang als Hazes, hè. Zelfs onze lichamen lijken op elkaar. Vanaf mijn dertiende heb ik de ziekte van partiële lipodystrofie, type Dunnigan. Ik kan het bijna niet uitspreken. Sindsdien is mijn lichaamsbouw drastisch veranderd. Ik ben net een trechter geworden. Breed van boven, smal van onderen. Ik heb precies dat smalle onderlijf van André gekregen, met die buik eroverheen. Laatst kwam ik Jan van Galen tegen, de vader van Rachel. Hij stond met z’n bek vol tanden. Het was net alsof hij zijn overleden schoonzoon zag.”

Achterlijk doen

In plaats van fulltime lookalike was Caroline in 2007 nog gewoon werkzaam in een eigen internetbedrijf in zonnepanelen, toen ze aan boord ging van een cruiseschip voor een artiestenreis georganiseerd door de TROS. Toen de karaokeshow begon, kreeg ze de vraag of ze daaraan mee wilde doen. “Je moet mij alleen laten zingen als je een gehoorbeschadiging wilt oplopen,” antwoordde ze. “Maar wat ik wél kan, is achterlijk doen.”

‘Laatst kwam ik de vader van Rachel tegen. Hij stond met z’n bek vol tanden. Het was net alsof hij zijn overleden schoonzoon zag’

Dus zagen de 1500 Nederlanders aan boord haar die avond het podium beklimmen in een donker jasje geleend van haar vader, met op haar gezicht een getekend ringbaardje, op haar neus een donkere zonnebril en in haar ene hand een microfoon en in haar andere hand een blikje Heineken. Hoewel ze nog nooit een voetstap op een podium had gezet, sloeg het optreden aan. Terwijl ze Bloed, Zweet en Tranen playbackte, verzon de zaal al scanderend haar artiestennaam: Andrea. Toch dacht Caroline er nog geen moment aan haar bedrijf op te doeken en een carrière als vrouwelijke lookalike van Hazes uit de grond te stampen. Dat kwam pas een jaar later, toen ze vanaf de bank televisie keek en er een oproep voorbijkwam van een tvprogramma dat op zoek was naar fans van bekende artiesten. Niet lang daarna vond Andrea zichzelf met een draaiende camera op haar gericht terug in een discotheek, waar ze met Wolter Kroes een duet zong, opnieuw gekleed in Hazesstijl. Zoals René le Blanc door zijn deelname aan het programma Ik geloof in mij opeens wereldberoemd werd in Nederland, zo voorspelden de tv-makers eenzelfde soort toekomst voor Caroline.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.