We kregen 100 euro per week om van te leven
Walter Hobelman (54) schreef een boek over zijn schulden: Al mijn schuld is weggedaan. Hij is getrouwd en heeft drie studerende kinderen.
Hoe kwam jij in de schulden?
“Ik begon voor mezelf als journalist, maar dat ging niet goed. Ik kende best veel mensen die in de schuldhulpverlening zaten of hadden gezeten, ik dacht dat ik wel wist wat er ging komen, maar dat viel toch tegen. Ik kreeg te maken met veel vooroordelen, mensen die vonden dat ik nooit voor mezelf had moeten beginnen bijvoorbeeld. Gelukkig waren er ook fijne reacties en was er hulp. Tijdens de drie jaar dat wij onder bewind stonde, kregen we 100 euro per week om van te leven. De bewindvoerder regelde verder alles. We hadden geen zeggenschap over ons geld, via de bewindvoerder werden onze huur en andere vaste lasten betaald. Ook zette zij geld opzij om onze schuldeisers af te betalen. Na drie jaar was dat afgelopen. Nu hebben we het iets ruimer, maar nog steeds moeten we oppassen. Ik wil nooit meer in zo’n traject terechtkomen.”
Hoeveel kom je tekort?
“Een bedrag noemen is lastig, want nu leven we van 125 euro per week. In het begin moesten we alles betalen van het leefgeld, ook de benzine. Dat lukte niet, want ik was voor mijn werk veel op pad met de auto. Maar we hielden zo niets meer over om boodschappen van te doen. Toen moest ik overleggen met onze bewindvoerder, die uiteindelijk instemde dat het benzinegeld niet van het leefgeld af hoefde. Voor alle uitgaves moesten we met de bewindvoerder overleggen, of het nou om geld voor de studie van mijn kinderen ging of om geld voor nieuwe kleding.”
Hoe kom je dan toch rond?
“Heel zuinig aan doen. Het maakt je erg creatief, moet ik zeggen. We kochten veel aanbiedingen, gingen naar goedkopere supermarkten en we stopten met alles wat niet strikt noodzakelijk was.
We voelden ons nooit armoedig, want we hadden een dak boven ons hoofd en werk. Iedereen in ons gezin leverde in, een patatje bij de snackbar halen ging gewoon niet. Ik heb nu in overleg met mijn gezin een boek geschreven over onze situatie. Het hebben van schulden en in de schuldhulpverlening zitten moeten geen taboe meer zijn. Wij zijn niet de enigen.”
‘Ik struin veel gratis-af-te-halen-advertenties af’
Christianne van Triest (48) zit in een rolstoel vanwege een lichamelijke beperking
Hoe kwam je in de schulden?
“Ik ben volledig afgekeurd en ik zal nooit kunnen werken. Ik woon in een aangepaste woning met warmtepomp. Die pomp zou goedkoper moeten zijn, maar voorlopig heeft hij me alleen maar extra geld gekost. Ik heb wel een ziektekostenverzekering, maar een aanvullende verzekering kan ik niet betalen. Dat betekent dat ik bijvoorbeeld een kussen voor mijn rolstoel niet vergoed krijg. Dat is toch weer 200 euro per jaar. Ook heb ik problemen met mijn tenen, maar een hulpmiddel daarvoor krijg ik niet vergoed. Amputatie wordt wel vergoed, moet ik dan mijn tenen maar laten amputeren? Elke maand krijg ik een Wajong-uitkering van 1060 euro.”
Hoeveel kom je tekort?
“Met 135 euro per maand extra zou ik geholpen zijn. Ik heb dat laatst uit zitten rekenen.
Daar zouden dan ook cadeautjes, uiteten en kleding bij in zitten. Wat dat betreft komt corona mij wel goed uit, nu hoef ik niet meer naar een verjaardag om daar dan zonder cadeautje te verschijnen.”
Hoe kom je dan toch rond?
“Zuinig doen, dat is het enig mogelijke. Ik struin veel gratis-af-te-halen-advertenties af. Ik koop dingen in de uitverkoop. Ik koop heel vaak ‘algemene’ cadeautjes, zoals vaasjes en bloempotten, dan heb ik tenminste iets om te geven op een verjaardag. Maar het steekt me wel dat er mensen zijn die voor bijna niets in een Tesla rijden, waarom zij wel en ik niet? Gelukkig heb ik nog een potje achter de hand voor noodgevallen, maar wat moet ik doen als dat potje leeg is?
Ik kan het niet opnieuw vullen, daarvoor is mijn inkomen te laag. Dat beangstigt me wel.”
Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het gratis op Blendle.
- Joke Heikens
- Goffe Struiksma