De ontvoering van Katie Beers

‘Jij gaat met mij kinderen krijgen’

Het zal je maar gebeuren: ontvoerd worden en zo lang worden vastgehouden dat iedereen denkt dat je dood bent. In deze serie beschrijft Panorama horrorontvoeringen die de wereld schokten, maar waarvan de slachtoffers het wonder boven wonder kunnen navertellen.

Deel 4: de ontvoering van Katie Beers. Duur: zeventien dagen.

Twee dagen voor haar tiende verjaardag, op 28 december 1992, verdwijnt in Bay Shore, New York, de kleine Katie Beers van de aardbodem. Meteen na Katie’s verdwijning bijt een ambitieuze jonge New Yorkse nieuwsreporter Carolyn Gusoff zich vast in de zaak. Zij is het die twintig jaar later door diezelfde Katie Beers wordt benaderd om haar levensverhaal (het boek Buried Memories) op te schrijven. Daarin wordt verslag gedaan van een horrorjeugd waarbij die van Assepoester in het niet valt. En die waarschijnlijk nooit boven water was gekomen zonder de mediastorm die losbrak na haar ontvoering en haar onverwachte bevrijding. Nota bene door de man die haar ook had ontvoerd.

Als Carolyn Gusoff – meteen na de verdwijning van Katie Beers – begint te graven, komt ze bij een horrorfamilie terecht waarvan onze Tokkies nog rode wangen zouden krijgen. Katie’s moeder, Marilyn Beers, is een kettingrokende taxichauffeur met overgewicht die niet in het bezit is van een telefoon en ook geen tijd heeft om voor haar dochter te zorgen. Die ‘zorg’ besteedt ze uit aan Katie’s peettante, Linda Inghilleri, een eveneens stevig rokende, aan een rolstoel gekluisterde dikzak omdat ze één been is kwijtgeraakt aan diabetes. Linda is getrouwd met Sal Inghilleri, een eveneens dikke en agressieve machtswellusteling die de hele familie – maar bovenal Katie – terroriseert. Dan is er ook nog een huisvriend, John Esposito, die jarenlang als babysitter heeft gefungeerd voor Katie’s oudere broer John, maar die zich een keer aan hem heeft vergrepen waardoor Marilyn hem niet in de buurt van haar kinderen wil hebben, zonder overigens het overwicht of de tijd te hebben om dat verbod in de praktijk door te voeren. Linda vindt Marilyns bezwaren overigens onzin. Kleine John (zoals Katie’s oudere broer wordt genoemd) heeft het grote John (Esposito’s bijnaam) inmiddels vergeven dus Marilyn moet niet zo zeuren.

Krokodillentranen

“We houden zo van onze kleine Katie.” Zowel moeder Marilyn als tante Linda huilt dikke krokodillentranen voor de camera’s van Amerikaanse nieuwsploegen. Beide vrouwen beschrijven hun kleine meid als een opgewekt, vrolijk kind dat positief in het leven staat en die het aan niets ontbreekt. Dat ze niet is weggelopen maar is ontvoerd, bewijst een bericht op Linda’s antwoordapparaat: “Ik ben ontvoerd door een man met een mes,” zegt een hysterisch huilende Katie daarop. Katie is het laatst gezien in het gezelschap van familievriend John Esposito. Hij is verdachte nummer één, maar Linda gelooft in zijn onschuld. “Als grote John Katie zou hebben, zou ze wel hebben gezegd dat hij haar had meegenomen en niet ‘een man’.” Marilyn gebruikt ondertussen de media om Linda voor rotte vis uit te maken en vice versa. Beide vrouwen claimen dat zij de hoofdopvoeder van het verdwenen meisje zijn. 

Omdat Katie Beers verdween terwijl ze met John Esposito op pad was, doet de politie bij hem een huiszoeking. De agenten vinden niets, maar blijven daarna wel zijn huis in de gaten houden. Ondertussen komt er heel nadrukkelijk een andere verdachte in beeld: Sal Inghilleri, Linda’s man. Het blijkt namelijk dat Esposito niet de enige viespeuk is in Katie’s omgeving. Marilyn Beers heeft zelfs al een contactverbod laten opleggen tussen Sal en Katie omdat ze blijkbaar weet dat er onfrisse dingen zijn gebeurd tussen hem en haar dochter.

Tv-reporter Carolyn Gusoff sleept ondertussen haar cameraman overal heen waar voetstapjes te vinden zijn van Katie Beers. De buurtsuper, de wasserette, de bakker, haar school en – natuurlijk – de plaatselijke tabakswinkel waar Katie sigaretten moest kopen voor haar immer dampende familieleden. Uit de straatinterviews die Carolyn Gusoff in Katie’s buurt doet, komt niet bepaald een ‘vrolijk, positief meisje dat niets tekort komt’ naar voren. Het blijkt dat Katie van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op straat te vinden was. Ze deed alle boodschappen voor de familie, al vanaf dat ze vier jaar oud was, en werd heel vaak teruggestuurd als ze het verkeerde had meegenomen omdat ze niet had kunnen lezen wat er op de verpakking stond. School verzuimde ze vrijwel altijd omdat ze de hele dag door als dienstmeid werd gebruikt door Linda en Sal. Ze had altijd de verkeerde kleren aan, zei vrijwel iedereen. Te koud als het winter was, te warm in de zomer. Ze hing soms lang rond in een winkel omdat ze niet naar huis leek te willen gaan. Haar haar zat vol klitten en ze zag er ongewassen en onverzorgd uit. “De kinderen noemden haar ‘vieze Katie’ achter haar rug,” bevestigt een van haar leraressen. “We hebben haar vaak naar huis gestuurd omdat ze luis had.”

Wil je het hele artikel over Katie Beers lezen?  De nieuwe Panorama ligt nu in de winkel met daarin nog veel meer moois! Ook is die hier te bestellen.  Alleen benieuwd naar dit artikel? Lees dit artikel dan op Blendle..