/https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback2.png)
Maandag 10 juli 2017. De telefoon gaat op het kantoor van het Team Criminele Inlichtingen (TCI). “Een man uit Purmerend is ontvoerd en afgeperst door leden van een motorclub,” krijgt een medewerker te horen. De anonieme informant aan de andere kant van de lijn noemt ook de naam van het slachtoffer. Achteraf blijkt alles te kloppen. Vijf dagen eerder is het slachtoffer zwaar mishandeld en afgeperst door een aantal mannen. De politie heeft goede informatie om een onderzoek te starten en uiteindelijk worden twee personen gearresteerd.
Nog een voorbeeld: “Björn E. is een zeer goede laborant die voor de motorclub Satudarah synthetische drugs produceert. Björn staat volledig onder bescherming van deze motorclub. Men is zuinig op hem omdat hij kwalitatief zeer goede drugs produceert.” Deze informatie wordt op 19 mei 2010 door de Criminele Inlichtingen Eenheid (CIE), tegenwoordig TCI, overgedragen aan de politie Midden- en West-Brabant. Ook in dit grote onderzoek met de naam ‘Akutan’ blijkt de informatie achteraf waardevol te zijn. In veel politieonderzoeken speelt het TCI – ook wel de ‘sectie stiekem’ van de politie genoemd – een grote rol. Dat zal iedereen die weleens een strafdossier leest beamen.
Sectie stiekem
Informanten van de politie blijven nagenoeg altijd anoniem, vaak tot grote ergernis van verdachten en advocaten in een strafzaak. Vooral de mannen in het beklaagdenbankje zouden, soms misschien wel letterlijk, een moord plegen om erachter te komen wie nou die cruciale informatie heeft gelekt naar de politie. Mede dankzij de hierboven genoemde voorbeelden en de informatie die de anonieme informanten uit de doeken hebben gedaan, zijn verdachten namelijk daadwerkelijk veroordeeld. Waren het concurrerende drugshandelaren of criminele organisaties? Oplettende buurtbewoners? Of moeten ze het nóg dichter bij huis zoeken?
Het romantische beeld dat criminelen elkaar ‘wegtippen’ bij de politie, komt zeker voor, maar het kunnen voor hetzelfde geld ook gewone burgers zijn. Gerard Mak is een oud-CIE’er, maar inmiddels gepensioneerd, waardoor hij makkelijker over zijn voormalige broodheer kan praten. Hij schreef in 2015 het boek Criminele Inlichtingen Eenheid - De spin in het web over het werk bij de ‘sectie stiekem’. Mak: “Informanten komen in alle lagen van de bevolking voor. Het kan familie zijn, een buurman, je beste vriend of zelfs je bloedeigen vrouw.” Als rechercheur verzamelde Mak informatie over leden van motorclubs, de Amsterdamse onderwereld en de Turkse maffia. Hij is ooit begonnen bij de Criminele Inlichtingendienst (CID). Dat werd later de Criminele Inlichtingeneenheid (CIE), maar heet tegenwoordig dus het Team Criminele Inlichtingen (TCI). De naam is dan wel een aantal keer veranderd, maar de werkzaamheden van deze geheime tak binnen de politie blijven hetzelfde.
Leden van het TCI zijn altijd op zoek naar informatie over de onderwereld. Ze speuren naar tips of de informatie wordt hen door burgers inge uisterd. Het staat iedereen namelijk vrij om contact op te nemen met het TCI. Via de website van de politie vind je bijvoorbeeld een telefoonnummer dat je kunt bellen wanneer je meer weet over een misdrijf. De politie garandeert anonimiteit voor de tipgever. Dat is natuurlijk een voordeel in vergelijking met een ‘gewone’ getuige. Wanneer iemand getuige is van een misdrijf en diegene legt daarover een verklaring af bij de politie, dan is de kans groot dat deze persoon met naam en toenaam in het politiedossier komt. Een dossier dat ook in te zien is door de verdachte, met alle mogelijke gevolgen vandien...
Dit is een voorpublicatie uit ons blad. Wil je het hele artikel over de TCI lezen van Michael de Hoogh? De nieuwe Panorama ligt nu in de winkel, of lees het verhaal op Blendle.