Misdaadklassieker: Waarom kreeg de gewichtenkoning lood?

Voor de Panorama-misdaadklassieker van deze week keren we terug naar 2012, Henk Strootman onderzoekt de mysterieuze moordzaak van sportschoolhouder Mondher Bennour. Een misschien vergeten moord maar dat maakt het herlezen alleen maar spannender...

Waarom kreeg de gewichtenkoning lood?

In een koude septembernacht in 2011 wil sportschoolhouder Mondher Bennour nietsvermoedend in de lift naar zijn woning te stappen. Dan klinkt een gesmoord schot uit een pistool met geluiddemper... Dit is het bizarre relaas over een zoektocht naar de daders van de moord. Aanstaande maandag mogen de verdachten hun verhaal aan de rechter vertellen.

Tekst Henk Strootman Foto’s ANP, persbureau mulder, pim velthuizen

Zijn naam stond al een tijdje op een kogel. Het is de nacht van maandag 12 op dinsdag 13 september 2011 als het vonnis wordt voltrokken. Het gebeurt midden op straat, pal voor zijn huis aan de Noorderplassenweg in Almere. Mondher Bennour (43) heeft tot even na middernacht gewerkt in zijn sportschool Sport en Fitness aan de Markerkant in Almere. Na een ritje van een paar minuten parkeert hij zijn Mercedes voor de deur van de flat waar hij met vrouw en twee kinderen woont.

Het is stil op straat, bijna iedereen in het appartementengebouw is al in diepe rust. Mondher stapt uit en loopt naar de ingang. Eenmaal binnen, bij de lift, stormen twee mannen op hem af. De sportschoolhouder is duidelijk opgewacht. Mondher vliegt de mannen aan, maar tegelijk klinkt het gesmoorde schot uit een pistool met geluiddemper. Bennour vlucht gewond het portiek uit, maar tegen het doordachte moordplan van zijn belagers heeft hij geen schijn van kans. Aan de overkant van de straat, pal naast een geparkeerde auto, zakt hij in elkaar. Daar wordt het karwei van dichtbij en met dodelijke precisie afgemaakt. Een paar tellen later zijn de daders opgegaan in het nachtelijk duister.

Ruim een jaar eerder, donderdag 3 juni 2010. Op de redactie van Peter R. de Vries - Misdaadverslaggever komt het volgende mailtje binnen: ‘TIP DUBBELE MOORD LEON ROMBOUTS EN MANITA’. Ik werk als redacteur voor het programma en krijg de tip van de redactiecoördinator doorgespeeld met het standaardverzoek de afzender na de bellen.

De mail is afkomstig van ‘Mondher’, een naam die me op dat moment niets zegt. Maar dat doen de personen over wie hij het heeft me des te meer. Leon Rombouts en Manita Koenen uit Kaatsheuvel werden in maart 2003 met enkele pistoolschoten koelbloedig afgemaakt. Het is een zaak waarover ik ooit heb geschreven en waaraan De Vries een hele uitzending heeft gewijd. Hoewel de recherche al snel de vermoedelijke opdrachtgever op de korrel had – de ex-man van Manita Koenen - werd de zaak door gebrek aan bewijs nooit opgelost. Zou deze Mondher nu, zoveel jaren later, werkelijk meer over deze zaak kunnen vertellen?

Bijna Mister World

Een paar dagen later spreek ik de sportschoolhouder op het kantoor van Endemol. Uit onze mailwisseling heb ik intussen begrepen dat zijn volledige naam Mondher Bennour is en dat hij in dubbel opzicht een grote jongen is in de bodybuilderswereld. Aanvankelijk als beoefenaar, wat hem in 1999 bijna de titel Mister World heeft opgeleverd, en later als trainer en ambassadeur van de krachtsport.

Toch is het geen kleerkast die me op die dag in juni 2010 de hand schudt. Wel heeft Bennour duidelijk de bouw en motoriek van iemand die ooit intensief aan sport heeft gedaan. Hij is keurig gekleed, praat bescheiden en komt sympathiek over. Voor iemand met Tunesische roots heeft hij opvallend lichte ogen waarmee hij, zo is me later door mensen uit zijn omgeving verzekerd, ‘zowel kon charmeren als imponeren’.

Zijn verhaal komt op het volgende neer. Hij is op zijn sportschool in Almere recent in contact gekomen met ene Nader S., een illegaal in Nederland verblijvende Iraniër. De man had nogal spontaan aan hem opgebiecht ‘jaren geleden’ betrokken te zijn geweest bij de voorbereidingen van een dubbele moord in Kaatsheuvel. Zijn taak was het observeren van de beoogde slachtoffers, die ‘een lesje moest worden geleerd’.

Maar toen Nader hoorde dat het in werkelijkheid om een moordplan ging, had hij afgehaakt. Een vriend van hem, de Amsterdamse kickbokser Mohamed K., met wie hij de observaties had gedaan, had wél doorgezet en zou uiteindelijk de fatale schoten hebben gelost. Deze Mohamed was ook een bekende van Bennour en had zelfs voor hem gewerkt. Dat de mannen sinds kort een financieel conflict hebben – Mohamed zou geld uit Mondhers bedrijf achterover hebben gedrukt – staat los van zijn mailtje aan de redactie, zo verzekert de sportschoolhouder me. “Ik vind niet dat die twee weg mogen komen met zo’n verschrikkelijke dubbele moord.”

Bij het afscheid in de hal van het Endemolgebouw wijs ik Bennour op de mogelijke risico’s van zijn stap. Hij haalt de schouders op en  zegt: “Die accepteer ik. Als mij iets overkomt, dan is dat de wil van Allah...”

In de daarop volgende weken zetten we een verborgen camera-actie op, waarbij Mondher zijn Iraanse kennis twee keer naar zijn kantoor in Almere weet te lokken en beide keren voor het oog van de verborgen camera’s het verhaal over de dubbele moord laat vertellen. Het verhaal komt zo authentiek en geloofwaardig over dat De Vries besluit het Openbaar Ministerie in Breda bij de actie te betrekken. Om te voorkomen dat kickbokser Mohamed K. en Iraniër Nader S. lucht krijgen van de operatie, druk ik Mondher nadrukkelijk op het hart er met niemand over te praten.

Justitie in Breda reageert opgetogen op onze bevindingen, vooral omdat Nader en Mohamed bij het oude onderzoek nooit in beeld zijn gekomen. Er komt dan ook een nieuw team, zo wordt ons verzekerd, en het oude dossier zal opnieuw tegen het licht worden gehouden.

Maar het blijft daarna angstvallig stil op de lijn en er komt van de beloofde ‘terugkoppeling’ weinig terecht. Pas na talloze mailtjes en telefoontjes wordt duidelijk waarom. “Er is eigenlijk onvoldoende capaciteit om aan zo’n coldcase-zaak te werken,” zo klinkt het vanuit Breda. “Er liggen veel recente en zware zaken op de plank die voorrang hebben.” En er is nog een moeilijkheid: de ‘verdachten’ Nader S. en Mohamed K. zijn qua dna-sporen met geen mogelijkheid aan de plaats delict te linken.

Het is intussen ook Mondher opgevallen dat er weinig beweging zit in het onderzoek. Hij belt me geregeld op en steeds moet ik hem enigszins beschaamd laten weten dat er geen nieuws te melden is. “Hoe kan dat nou?” reageert hij bij een van die gesprekken, “wat willen ze dan nog meer?” Als ik Mondher op 8 september 2011 per mail laat weten dat het Openbaar Ministerie eigenlijk niets meer aan de zaak doet, antwoordt hij beheerst: “Dat zou jammer zijn, we hebben er toch veel moeite voor gedaan...”

Mond voorbijgepraat

En dan is daar de dinsdag 13 september 2011, vijf dagen na ons laatste mailcontact. Het is vroeg in de ochtend als ik een sms’je ontvang van een collega: ‘Heb je De Telegraaf al gezien? Mondher is dood...’  Ik gris de ochtendkrant van de mat en laat mijn ogen snel over de voorpagina glijden. Het gaat inderdaad om sportschoolhouder Mondher Bennour lees ik.  Hij is die nacht bij zijn appartement in Almere geliquideerd.

Ik ben geschokt, maar ook ongerust. Het zal toch niet zo zijn dat Mondher de ultieme prijs heeft moeten betalen voor zijn moedige en riskante stap naar onze redactie? Is de verborgen camera-actie uitgelekt? Heeft iemand hem verlinkt? Heeft Mondher misschien zélf zijn mond voorbijgepraat?

Tot mijn verbijstering blijkt dat laatste inderdaad het geval te zijn. Ruim een week na de moord pakt Nieuwe Revu uit met een verhaal over de dood van Mondher Bennour en bezorgen de volgende regels me een zeer ongemakkelijk gevoel:  ‘Bennour had nog een ander geheim. (...) Hij keek een beetje schuin en zei: Ik moet je dit eigenlijk niet vertellen, maar ik heb meegedaan aan een verborgen camera-actie van Peter R. de Vries. (...) Het gaat om een dubbele moord in het zuiden van Nederland in maart 2003. Ik ben erachter gekomen dat iemand die ik ken daarbij betrokken is geweest...’

Dat de sportschoolhouder Revu-verslaggever Wouter Laumans in vertrouwen heeft genomen is één ding. Maar zou het wel bij die ene keer zijn gebleven? “Nee hoor,” zegt een sportschoolkennis, die uit angst voor represailles anoniem wil blijven. “We zijn er later achter gekomen dat hij er met best veel mensen over had gesproken. Onbegrijpelijk vonden we dat. Maar ja, Mondher zat ergens toch ook wel zo in elkaar dat hij dat hele gebeuren met De Vries reuze interessant vond. Niet handig van ‘m, maar hij deed wel vaker dingen die niet echt handig waren. Hij was soms te goed van vertrouwen. En dat is hem uiteindelijk fataal geworden.”

De kennis doelt op een reeks conflicten die de bodybuilder in de loop der jaren de nodige vijanden hebben bezorgd. Eén daarvan speelt zich af in 2008. Mondher is dan net gescheiden van zijn eerste - Nederlandse – vrouw, met wie hij een dochter heeft. In eerste instantie verloopt de omgangsregeling tussen Mondher en het kind prima, totdat de moeder een nieuwe relatie krijgt. “Ik weet niet of die man zich met de kwestie is gaan bemoeien,” zegt een vriend, “maar opeens mocht Mondher het kind alleen nog maar zien als ook de moeder erbij was. Dat ging lang goed, totdat Mondher op een dag nogal impulsief besloot het meisje in een vakantie niet volgens afspraak mee te nemen naar Disneyland, maar naar de Tunesische zon. Toen heette die vakantie opeens ‘ontvoering’ en kwam Mondher op de telex te staan. Eenmaal terug in Nederland werd hij meteen ingerekend en moest hij voor een paar maanden de cel in.”

Een ander conflict ontstaat in maart dat jaar, als Mondher één van zijn sportscholen overdoet aan zijn zakenrelatie Arthur S., een ex-politieman uit Almere die al enkele fitnesscentra runt. Mondher heeft de ex-motoragent leren kennen als klant van zijn groothandel in voedingssupplementen en gunt hem de overname van zijn Apeldoornse

vestiging. “En daarin is iets misgegaan,” weet een ex-medewerker van Bennour. “Volgens de één heeft Mondher de boel belazerd door te mooie bedrijfsresultaten van Eurofitness voor te spiegelen, anderen beweren dat Arthur de boel heeft laten escaleren door Mondher een slordige 50.000 euro voor inventaris en handelsvoorraad niet te betalen.”

Moordaanslag op Kais

En er is nog iemand met wie Mondher een akkefietje heeft, zo ontdekt het rechercheteam: de Tunesiër Kais M. uit Apeldoorn, een oude kennis uit hun geboorteland. Kais was door Mondher naar Nederland gehaald omdat de man in zijn thuisland behoorlijk aan de grond zat. Hij bezorgde hem een baantje bij zijn voedingssupplementenhandel en liet Kais geregeld bij hem thuis mee eten. Langzaam maar zeker werd hij een soort huisvriend en later, toen Kais met de zus van Mondhers eerste vrouw trouwde, ook nog eens z’n zwager.

Als Mondher tijdens zijn detentie voor de ‘ontvoering’ te horen krijgt dat Kais vermoedelijk zo’n 34.000 euro uit de kas achterover heeft gedrukt, wil hij het eerst niet geloven. Hoe kan een man die hij zo heeft geholpen, hem hebben bestolen? Zo diep zinkt toch niemand? Maar eenmaal uit de gevangenis wordt het hem via via duidelijk dat Kais inderdaad een flink bedrag heeft verduisterd. Toch is Mondher volgens de ex-medewerker vergevingsgezind. “Hij zei: Zoek het maar uit met dat geld, veel geluk ermee. Als ik je maar nooit meer hoef te zien.”

Het is maar de vraag wat die woorden werkelijk waard zijn. Want het blijft rommelen tussen de Tunesiërs. Mondher Bennour, die er nooit een geheim van had gemaakt ‘verantwoorde’ anabolen te gebruiken (“Het hoort bij de sport”) en in 2004 voor het bezit ervan een werkstraf kreeg opgelegd, ergerde zich groen en geel aan de

handel in slechte en schadelijke anabolen door Kais M. In 2011 publiceert Bennour er in zijn blad Sport & Fitness een vernietigend stuk over en noemt daarbij Kais als de grote man achter de dubieuze handel. “Daar zal hij niet blij mee zijn geweest,” zegt Bennours ex-collega. “Weer zoiets wat Mondher goed bedoeld zal hebben, maar waarmee hij mogelijk zijn doodvonnis tekende.”

Illustratief voor de spanningen tussen Mondher en Kais is een gebeurtenis in januari 2011, ruim een halfjaar dus voor de moord. In Apeldoorn wordt, voor de deur van zijn huis aan de Trommelaarshoeve, een moordaanslag gepleegd op Kais M. De Tunesiër heeft het geluk dat de schutter blijkbaar geen vaste hand heeft, want hij komt er met lichte verwondingen vanaf. Kort na het incident steekt het gerucht de kop op dat Mondher Bennour achter de aanslag zit, maar een bewijs daarvoor wordt niet gevonden. Bennour zelf zit op het moment van de aanslag in Tunesië,

iets wat door sommigen als wel weer heel toevallig wordt gezien.

Ook voor het rechercheteam wordt het intussen steeds duidelijker in welke hoek de daders van de moord op Mondher  moeten worden gezocht. Kais M. en ex-diender Arthur S. passen goed in het plaatje en hebben op z’n zachtst gezegd het één en ander uit te leggen. Datzelfde geldt voor de Amsterdamse kickbokser Mohamed K. Niet alleen omdat Mondher een financieel conflict met hem had, maar vooral omdat hij door de sportschoolhouder nadrukkelijk is genoemd als een van de mogelijke daders van de dubbele moord in Kaatsheuvel. Mohamed K. is dan ook de eerste verdachte die door het arrestatieteam wordt aangehouden voor de moord op Mondher Bennour. Maar het blijkt een misser: de kickbokser kan aantonen dat hij op het moment van de moord in Egypte zat. Hij kan dus onmogelijk zelf bij de moord aanwezig zijn geweest.

De doorbraak laat echter niet lang op zich wachten. Dna-sporen die op de plaats delict zijn aangetroffen blijken te matchen met Kais M. en een kennis van hem uit Apeldoorn. De politie verdenkt de mannen ervan de daadwerkelijke moord te hebben gepleegd. En er vallen meer puzzelstukjes op hun plaats. Getuigen uit de flat van Bennour hebben in de dagen voor de moord twee getinte mannen gezien die in een leegstaande woning onder het appartement van het slachtoffer hun intrek hadden genomen. Die woning blijkt op naam te staan van niemand minder dan ex-politieman Arthur S., de man met wie Bennour een conflict had over de overname van Eurofitness in Apeldoorn.

Als de recherche de oud-diender daarover aan de tand voelt, zegt hij de sleutels aan Kais M. had gegeven zodat die de flat als liefdesnestje kon gebruiken. De politie gelooft weinig van het verhaal en zet de oud-collega op het verdachtenlijstje. En er volgen er meer, onder wie de vrouw van Kais M. en haar vader. Uiteindelijk houdt de recherche in totaal vijf verdachten aan, van wie twee ervan worden verdacht de moord te hebben gefaciliteerd, bijvoorbeeld door het wapen te leveren.

Van alle betrokkenen zitten er nog drie vast, onder wie hoofdverdachte Kais M. (plus diens kennis uit Apeldoorn) en hoofdverdachte Arthur S. De Tunesiër Kais heeft inmiddels bekend te hebben geschoten, Arthur ontkent iets met de moord te maken te hebben. Wel heeft de ex-politieman toegegeven ooit te hebben gezegd dat het ‘niet slecht uit zou komen als Bennour er niet meer zou zijn’. Hij voelde zich namelijk al een tijd bedreigd door Bennour en had daarom op advies van de politie bewakingscamera’s bij zijn huis en bedrijf laten plaatsen. Zaak rond, zou je zeggen. Toch is die stemming binnen het team nog niet te bespeuren, zegt mijn bron bij de politie. “Het is zeker mooi dat Kais M. heeft bekend, maar er schijnen nog veel vragen te zijn. Welke dat zijn? Misschien wordt dat op 17 juni duidelijk, als het clubje voor de rechter komt…”