Misdaadklassieker: geschaduwd, afgeluisterd, vervolgd, veroordeeld - Danny K. doorbreekt het zwijgen

Samen met Willem Holleeder en Dick V. maakt hij deel uit van het 'supertrio'. Doorgaans zwijgt hij als het graf. Maar vlak voor de uitspraken in het Andes-proces praat Danny K. vrijuit met Panorama. Hoe hij een gezin vormt met de ex van Patrick Kluivert. Hoe hij dag en nacht werd afgeluisterd door de 'smerissen'. Hoe het zit met de vermeende afpersing van Hells Angels-president Theo Huisman. Onze misdaadklassieker van vandaag, geschreven door Anna Korterink, stond in 2015 Panorama.

Danny K. is bij het grote publiek niet zo bekend als Willem Holleeder en dat wil hij graag zo houden. Vanaf het moment dat zijn naam in de media verscheen, heeft hij geprobeerd de berichten te neutraliseren en o wee als er iets niet klopte. Mediaschuw is hij nog altijd, maar er was geen houden meer aan toen justitie het Andes-onderzoek startte en met veel mediageweld huiszoekingen deed en arrestaties verrichtte. Dat hij op dat moment samenwoonde met de ex van Patrick Kluivert deed ook geen goed aan zijn spraakzaamheid.

Voor één keer doorbreekt hij nu het stilzwijgen. Vooral omdat het zo bizar is wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt. Dag-in-dag-uit geobserveerd en afgeluisterd door een team van politiemensen.

Lachen om Danny en Dick

We spreken elkaar in het restaurant van een hotel in het Gooi. Als K. – gebruinde huid, haar netjes geknipt, spierwitte en kaarsrechte tanden – even wil roken gaan we op het bordes staan. Sinds november draagt hij een enkelband. Met een speciale telefoon moet hij gedurende de dag een aantal keer een melding afgeven, zodat men weet waar hij is. Ik vraag me af hoe hij hier buiten staat, of hij zich veilig voelt. Zijn goede vriend Ali Akgün werd in december doodgeschoten in Istanbul; een andere goede vriend en medeverdachte, vechtsporter Dick V., liet zich vrijwillig vastzetten uit angst te worden doodgeschoten, zoals gebeurde met collega-vechtsporter Hans Nijman (november 2014). Maar aan K. is niks te merken. Waarschijnlijk let ik meer op voorbijkomende auto’s en scooters dan hij.

Ergens is het wel een veilig idee dat er in het restaurant waar we de afgelopen uren hebben gezeten naast ons twee mannen en een vrouw aan een tafeltje zitten. Bij binnenkomst werd ik door de bediening al gemanoeuvreerd naar een tafel dicht bij hen. Vanaf het begin was ook al de vraag in hoeverre dit toevallig was. De drie zijn geen moment van hun tafel weggeweest, behalve om bij toerbeurt naar het toilet te gaan. Of iets anders te doen. Danny had overwogen een andere locatie te kiezen, maar eigenlijk maakte het hem ook niet uit. Hij was er al aan gewend.

Het was wel even schrikken in mei 2013, toen hij net was aangehouden. “Ik ga je iets vertellen wat je niet persoonlijk op moet vatten,” zei officier van justitie Koos Plooij. “We hebben heel erg inbreuk gemaakt op je privéleven.”

Ruim drieënhalf jaar is K. op zo’n beetje alle plekken waar hij kwam afgeluisterd. In het kantoor van een vriend, in koffietenten, in z’n auto, tijdens wandelingen in het park en in zijn eigen huis. Op het moment dat Plooij K. hierover vertelde waren nog lang niet alle afgeluisterde gesprekken uitgewerkt. Dat was dan ook een monsterklus: er is meer dan 11.000 uur aan afgeluisterde en getapte gesprekken.

Als er zó veel opnames zijn gemaakt, op zó veel verschillende locaties, en Danny K. is inderdaad die grote boef die justitie denkt dat hij is, dan moet daar wel wat belastends tussen zitten. In ieder geval iets wat de eis van zesenhalf jaar rechtvaardigt.

De verwachtingen zijn bij aanvang van de inhoudelijke behandeling van de rechtszaak tegen K. dan ook hoog. Al na een paar zittingen blijkt het resultaat van de gigantische afluisteroperatie nogal tegen te vallen. De fragmenten, waarvan sommige in de rechtszaal worden afgespeeld, zijn vaak zo slecht te verstaan dat je vooral medelijden krijgt met verbalisanten die dit hebben moeten uitwerken. Tijdens een schorsing spreek ik twee van hen. Op mijn vraag hoe deze operatie voor hen is geweest zuchten ze vermoeid. “Ik ben blij dat we er vanaf zijn,” zegt de langste van de twee. Terwijl we staan te praten loopt Danny K. langs. Hij steekt z’n hand op naar de verbalisanten en groet ze. De twee groeten hartelijk terug. “Hij weet dat wij ook maar gewoon ons werk hebben gedaan,” legt de kortere verbalisant uit. Ik vraag of ze de film Das Leben der Anderen gezien hebben. Dat hebben ze, en ze herkennen zich daar inderdaad wel in. “Je leeft op den duur echt met ze mee. Als je hoort dat hij ruzie maakt met z’n vriendin dan denk je: zeg dat nou niet! En als ze vakantieplannen maakten, dan zeiden we tegen elkaar: Daar gaan ze weer.” De ander vult aan: “Maar we hebben ook vaak hard gelachen. Die grappen die Danny en Dick maakten in de auto, we kwamen niet meer bij.”

Lees ook een andere misdaadklassieker: kogels voor een goeie gozer

Ali B op kinderfeestje

Als ik het er met Danny K. over heb in het restaurant schuift ie heen en weer op z’n stoel. Het is te zien dat het hem niet in de koude kleren is gaan zitten. “Het voelt heel vies,” zegt hij. “En je wordt er heel paranoïde van. Nog steeds als we belangrijke dingen bespreken waar de kinderen bijvoorbeeld bij zijn, schrijft Angela het op een papiertje.”

Dat vindt hij het ergst: dat niet alleen zijn privacy, maar ook die van Angela en hun kinderen zo is aangetast – zij heeft er drie met Patrick Kluivert en één met Danny K., die nog twee zoons bij zijn ex heeft. “Gesprekken die Angela met haar vriendinnen had thuis, of als er vriendjes kwamen spelen bij mijn kinderen, dat is ook allemaal afgeluisterd.”’ Hij schudt zijn hoofd, z’n lichtgroene ogen staan fel als hij zegt: “En wat heeft het opgeleverd? Niks! In het hele dossier zit geen enkel gesprek dat ze vanuit mijn huis hebben afgeluisterd, omdat er gewoon niks was..

K. vertelt dat hij tegen Koos Plooij zei, toen die hem in mei 2013 een aantal dingen liet zien van wat er was afgeluisterd: “Schaam jij je niet? Dit gaat toch nergens over? Dan heb je al die jaren afgeluisterd, en dan heb je niks!” Pas na acht maanden kreeg K. het volledige dossier te zien en wist hij wat er allemaal was afgeluisterd. “In die acht maanden heb ik van alles bedacht. Misschien hadden ze op de een of andere manier microfoontjes in mijn kleren gestopt, of zelfs in m’n tandenborstel. Je gaat de raarste dingen denken.”

Voor de meeste journalisten was de lol in de rechtbank er al snel af. Alleen als Willem Holleeder voor moest komen, stroomde de rechtbank weer vol; als K. er in zijn eentje zat, zaten er hooguit drie mensen in de zaal. Ik ben bij vrijwel iedere zitting aanwezig. Tijdens schorsingen en na afloop maken we geregeld een praatje. Omdat ik veel vanuit de rechtbank twitter, begroet K. me elke ochtend met een brede glimlach: “Hé Twittermeisje, ben je er weer?” Iedere zittingsdag heeft hij een lunchpakket mee met broodjes tonijn, krabsalade en kaas, en pakjes appelsap. Als K. je een broodje aanbiedt, is weigeren geen optie: je moet goed eten en alles moet op. Dat geldt ook voor zijn advocaten.

In de rechtbank krijgen we een inkijk in zijn leven. Het beeld dat het Openbaar Ministerie schetst is duidelijk: Danny K. heeft geld, en niet zo’n beetje ook. Van vakanties naar Aruba voor 50.000 euro tot aan het achtste verjaardagsfeestje van zijn oudste zoon voor 21.000 euro. Maar dan heb je ook wat: goochelaar, suikerspinmachine, poffertjeskraam, een optreden van Ali B. Ook de inrichting van zijn appartement in Hilversum mocht wat kosten. Alleen al aan de gordijnen werden duizenden euro’s besteed. Die waren op maat gemaakt en met zijde gevoerd.

De vraag is: waar komt al dat geld vandaan? Volgens justitie gaat het om crimineel geld. Danny K. zelf zegt dat hij, in ieder geval de laatste jaren, teerde op de zak van zijn vriendin Angela. Angela kreeg bij de scheiding een behoorlijke zak geld mee.

Een ander beeld dat wordt neergezet is dat van K. als agressieveling, iemand die er niet voor terugdeinst een beetje te intimideren. Zo zou hij zijn ex Daniëlle en haar nieuwe vriend gedwongen hebben hun relatie te beëindigen en is diezelfde ex door hem bedreigd. Tijdens de rechtszitting worden meerdere sms’jes en telefoongesprekken voorgehouden waarin hij haar niet al te zachtzinnig – en dat is een understatement – toespreekt. Ze zou geld van hem hebben opgemaakt, en daar was hij nogal boos over. Deze zaken staan op zijn tenlastelegging en vallen voor justitie onder de activiteiten die hij in het kader van zijn vermeende criminele organisatie – want dat is wat hem ten laste wordt gelegd – heeft gepleegd. Bij gebrek aan beter, zo lijkt het.

“Wat ik echt heb onderschat is dat ze ook privédingen erbij zouden betrekken,” zegt hij. “Die telefoontjes met Daniëlle, die deed ik open en bloot. Ik wist dat mijn telefoon werd afgeluisterd, maar dit was gewoon iets tussen haar en mij. En dan ineens wordt dat een bedreiging die onder de criminele organisatie valt. Als ik vier jaar geleden had geweten wat ik nu weet, dan was Plooij helemaal met niks thuisgekomen. Dan had hij die bedreigingen ook niet gehad.” 

Poging tot doodslag

Danny K. is niet bepaald wat je noemt een koorknaap. Hij wordt in 1969 geboren in de Amsterdamse Kinkerbuurt. Hij is te jong om er zelf deelgenoot van te zijn, maar hij kent ze wel, de jongens van de beruchte Kinkerbuurtbende: Sam Klepper, John Mieremet, Mink Kok.

Zijn ouders gaan uit elkaar als hij 7 jaar is. Hij groeit op bij zijn moeder, die hard werkt, maar het niet breed heeft. Door de armoede weet hij al snel dat hij het anders gaat doen.

“Jongens in de buurt liepen op Adidas-schoenen. Dan zei ik dat ik die ook  wilde, kreeg ik Adidas-schoenen met vijf strepen.” Nep, dus. “Nou,” schampert hij in plat Amsterdams, “ik had geen zin om m’n hele leven met vijf strepen te doen.”

Thuis loopt het niet altijd even lekker. Op zijn 12de komt hij onder toezicht te staan en hij brengt een tijdje door in instellingen. Ook woont hij in zijn jeugd een poos in huis bij het gezin van de inmiddels bekende crimineel Greg R. “Dat was een leuke tijd. Greg zorgde goed voor z’n kinderen. Zijn zoon Jesse was toen een vriendje van mij, daar haalde ik kattenkwaad mee uit.” Tot zijn 14de gaat Danny naar school, daarna heeft hij verschillende baantjes. Zo werkt hij even bij zijn vader als glazenwasser. “Stond ik op zo’n ladder, zag ik een mooi klokkie liggen achter het raam, pakte ik dat weg. Dat was niks.”  Ook verkoopt hij broodjes bij een bakker en werkt hij als stratenmaker. “Maar ik kon mijn draai op de arbeidsmarkt niet echt vinden.”

Zoals veel jongens uit de buurt ontdekt K. dat er met het plegen van inbraken en overvallen veel sneller geld te verdienen valt. Op zijn 20ste komt hij voor het eerst vast te zitten, daarna volgen meer veroordelingen. Na een gewelddadige overval op een geldtransport wordt hem het medeplegen van een poging tot doodslag ten laste gelegd en wordt hij veroordeeld tot een celstraf van twaalf jaar. In 2009 komt hij vrij en rolt hij meteen – vanwege zijn vriendschap met Dick V. – in het Andes-onderzoek.

“Het Openbaar Ministerie is alleen maar bezig met beeldvorming,” zegt K. In de media en tijdens rechtszittingen proberen ze hem stelselmatig af te schilderen als gevaarlijk en groot, iemand met een stevige vinger in de pap. Volgens zijn advocaten is het een bekend en tegelijk gevaarlijk verschijnsel: justitie wil iemand koste wat kost pakken, ze noemen zijn naam in allerlei (liquidatie)zaken om op basis daarvan verder te kunnen gaan met het observeren en afluisteren, en uiteindelijk zien ze wel wat eruit komt.

Als in februari 2011 topcrimineel Stanley Hillis wordt geliquideerd is danny K. in de sportschool. Na het sporten stapt hij in zijn auto, waar afluisterapparatuur in zit. “Volgens Plooij zeg ik daarin iets als: Het is gebeurd. Op basis daarvan heeft hij bij de rechter-commissaris weer opnieuw toestemming kunnen krijgen om me te blijven afluisteren.”

Wat blijkt? Het geluidsfragment waarin K. dat gezegd zou hebben bestaat niet. “Als je terugluistert hoor je helemaal niks. Ik kwam vanuit de sportschool, mijn huis was 40 meter verderop. Alsof ik in die 40 meter, tegen mezelf, in de auto zeg: Het is gebeurd.”

Zijn advocaat Inez Weski maakt zich hier tijdens haar pleidooi boos over: het Openbaar Ministerie heeft K. met het ‘rondstrooien van verdenkingen in Amsterdam omtrent Danny’s betrokkenheid bij levensdelicten’ in gevaar gebracht.

“Alles voor de beeldvorming,” verzucht K., die van dit verhaal erg baalde. Het laatste waar hij zin in had was dat de achterban van Hillis zou denken dat hij iets met diens dood te maken had. 

Lees ook een andere misdaadklassieker: zes weken, vijf doden

Strooien met microfoontjes

In het restaurant bestel ik een tosti ham-kaas. Hij is te groot voor de trek die ik heb, dus ik vraag hem of hij een helft wil. “Nee dank je,” zegt hij. “Ik ben vegetariër.” Hij vertelt meer over vroeger. “We hadden geen geld voor goed vlees, dus aten we van die glibberige stukjes karbonade, met heel veel vet.” Hij trekt een vies gezicht. “Daarna heb ik het nooit meer gegeten. Als ik mijn jongens nu biefstukken zie eten, denk ik: als ik dat had gekregen vroeger was ik niet vegetarisch geweest.”  

We praten weer over het afluisteren. K. vertelt dat hij een soort proefkonijn is geweest: bij hem zijn allerlei nieuwe afluistermethodes toegepast. “Vroeger keken ze naar plekken waar je vaak afsprak. Die werden dan volgehangen met apparatuur. Bij mij hebben ze heel gericht afgeluisterd. Als ik met iemand afsprak bij een koffietent in Hilversum, dan zetten ze daar iemand neer die er zogenaamd zat te werken, met een aktetas naast zich. Daarin zat dan een afluisterapparaat.” Hij kijkt naar het tafeltje rechts van hem waaraan de drie mensen zitten. “Zoals die man daar, hoe hij zijn tas heeft staan, dat zouden ze dan ook doen.” Hij legt uit dat je altijd moet kijken naar wie er al zitten voordat jij ergens gaat zitten, niet naar wie later binnenkomen. 

Het gerichte afluisteren ging bij K. zo ver dat als de politie wist dat hij in een park met iemand had afgesproken, er langs het pad microfoontjes werden gestrooid.

In 2011 trekt K. in een luxe penthouse aan de Mozartlaan in Hilversum. De huur bedraagt 3000 euro per maand. Op de inrichting wordt niet bezuinigd: alles in huis is op maat gemaakt. Voor de kinderen zijn er kleedkamers en slaapkamers in James Bondstijl. Ironisch als je bedenkt dat hij niet lang daarna een buurman krijgt die niet zou misstaan in een Bondfilm. Op het moment dat K. het appartement betrekt heeft het al een tijd leeg gestaan, net als de woning die daaraan grenst. Vlak voordat een nieuwe buurman in zijn appartement trekt, ziet K. een grote vrachtwagen voor de deur staan die voor de buurman komt. ‘Gehuurde meubelen’ staat er op de zijkant. De nieuwe buurman blijkt een nette en aardige man. “Zó aardig, dat wil je niet weten.” Ze maken een praatje. De Engelsman  – Gary  – vertelt dat hij voor zaken vaak in Nederland is.

Gary ziet er altijd piekfijn uit. Hij draagt nette pakken, dure horloges en rijdt in de duurste auto’s. De ene keer komt hij aan in een nieuwe Mercedes c 7-serie, dan weer in een Ferrari. Die auto’s zijn niet van hemzelf, maar worden op Schiphol voor hem klaargezet, vertelt Gary verontschuldigend als ze samen in de lift staan. Dat gebeurt opvallend vaak. “Elke keer als ik de lift in wilde stappen, zag ik zijn voordeur opengaan en kwam hij ook de lift in. Dan maakten we even een praatje. Kijk, Holleeder zou zo’n man gewoon negeren, maar daar ben ik dan weer te sociaal voor.”

Tijdens een van die liftmomenten valt K. iets op. “We stonden te praten, hij als altijd strak in pak en met z’n Rolex om, en toen zag ik in zijn nek ineens zo’n dun gouden kettinkje.” Hij trekt een vies gezicht en leunt naar achteren op zijn stoel: “Echt zo’n smerisding!” De twee mannen aan het tafeltje achter hem kijken naar hem als hij vervolgt: “Die hebben dat soort prutsdingetjes, zo’n heel goedkoop kettinkje. Een onbenullig detail, maar toch.”

Maandenlang woont Gary naast hem en probeert hij op allerlei manieren in contact te komen en hem uitspraken te ontlokken. Zo vertelt Gary dat hij zich bezighoudt met het veilen van schilderijen. Of dat niet ook iets voor Danny is? “Ik zeg: Ik heb helemaal geen geld! Hij keek me aan alsof ie me niet geloofde. Ik zeg: Ik heb een vrouw met veel geld.” Voor de politie een domper: ze hadden natuurlijk gehoopt dat hij iets zou loslaten over hoe hij zijn geld verdiende.

Klokkies van tienduizenden euro's

Het komt tijdens de rechtszaak veelvuldig aan de orde: er zijn van K. geen bankrekeningen bekend in Nederland, en hij heeft geen vaste baan. Toch beschikt hij, zo blijkt uit de taps, over veel geld. Hij laat er niet veel over los, behalve dan dat Angela veel geld heeft en dat hij geld verdient met de horlogehandel.

Want dat is zijn passie: horloges. Van die ‘klokkies’ die voor tienduizenden euro’s de markt op gaan. Het kantoor van Jaap de B., de horlogehandelaar met wie hij veel samenwerkte, hing ook vol met afluisterapparatuur. “Dat heb ik echt niet doorgehad,” vertelt K., terwijl hij zijn witte overhemd rechttrekt. “Daar kwam ik pas heel laat achter.”

Hij heeft buurman Gary er nog een keer mee naartoe genomen, toen die had gevraagd of K. niet een goed adresje wist voor een nieuw horloge. “Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in, maar ik ben toch maar met hem meegegaan. Hij wilde per se met mij meerijden – hij zat natuurlijk volgeplakt met zenders – maar ik moest nog naar een andere afspraak daarna. Dus ik zeg: Dat is niet handig, je kunt beter achter mij aan rijden.” Gary blijft aandringen, en uiteindelijk stemt K. in. “Toen ik daar wegging heb ik nog een lift voor hem geregeld,” zegt hij hoofdschuddend. “Dat had Willem nooit gedaan.”

Willem Holleeder komt in het Andes-onderzoek voor als het gaat om de vermeende afpersing van Hells Angels-president Theo Huisman. Dat is dan ook de enige zaak waar Danny, Dick en Willem – het zogenaamde ‘supertrio’ – gezamenlijk in voorkomen, terwijl justitie hen toch vervolgt voor de oprichting en het lidmaatschap van een criminele organisatie die zich bezighoudt met afpersing, bedreiging, mishandeling en witwassen. De mishandelingen en vechtpartijen die op de tenlastelegging van Dick V. staan vonden jaren geleden plaats. Daar had Danny K. niets mee te maken. Met de bedreiging aan het adres van Peter R. de Vries waarvoor Willem Holleeder moet voorkomen, hadden Danny K. en Dick V. niets te maken. En met de bedreigingen die K. uitte aan het adres van zijn ex, hadden Dick V. en Holleeder niets van doen. Het lijkt erop alsof allerlei op zichzelf staande zaken bij elkaar zijn geveegd en op één hoop gegooid. Behalve dan die afpersing van Theo Huisman. Al zit dat verhaal volgens K. anders dan justitie doet geloven.

Lees ook een andere misdaadklassieker: kogelregen op de A73

De klap van Dick V.

Danny K. en Dick V. worden al afgeluisterd als ze een afspraak maken met Theo Huisman in februari 2013. Tijdens die ontmoeting geeft Dick Theo een klap voor z’n hoofd. Later praten ze erover in het kantoor van horlogehandelaar Jaap de B., en Danny K. belt met Holleeder om hem over dit voorval te vertellen.

Danny: “Dat is zo’n onzinverhaal. Ik ken Theo al vanaf mijn 13de. Wat daar gebeurde was een persoonlijk iets, dat had niks met afpersing te maken. Ik wilde erachter komen of Theo ergens over had gelogen. Dat zat me erg dwars. Dus we gingen even een stukje lopen, hij begon een beetje te stotteren, en toen gaf Dickie hem ineens een klap. Dat hadden we helemaal niet afgesproken. Dick is een lieve jongen, maar soms wat onbezonnen. Hij kan niet tegen onrecht.”

Danny K. vertelt dat hij het daarna met Theo heeft uitgepraat, en ook met de Hells Angels: het is natuurlijk niet de bedoeling dat iedereen zomaar hun president voor z’n hoofd kan slaan. Huisman heeft zelf overigens nooit aangifte gedaan van afpersing dan wel mishandeling; de enige reden dat justitie het drietal hiervoor vervolgt is dat uit afgeluisterde gesprekken is gebleken dat er een klap aan Theo was uitgedeeld. Verder werd er in afgeluisterde gesprekken over een geldbedrag gesproken. Afpersing dus, meent justitie.

“Meneer Plooij, u weet dondersgoed hoe het zit, maar u ramt het er gewoon doorheen. U weet dat er geen sprake is van afpersing,” bijt K. de officier van justitie toe op de zitting.

Danny K. verwacht dat hij veroordeeld wordt voor het witwassen en voor de bedreiging van zijn ex. Dat zijn dingen die niet mogen, maar er staat geen zesenhalf jaar op. En het maakt hem niet tot die grote vis die justitie koste wat kost – enkele tientallen miljoenen waarschijnlijk – wilde pakken. Ja, hij leidt een luxeleven. Ja, hij kent alle grote criminelen. Ja, hij ‘liep veel rondjes’ met mensen, waarbij niet duidelijk was wat er precies besproken werd. Er hangt een bepaalde zweem om hem heen, dat valt niet te ontkennen. Maar de jaren van afluisteren hebben geen enkel bewijs opgeleverd: er is niets dat aantoont waarmee hij zijn geld verdient en er kan niet worden hardgemaakt dat K. zich bezighield met criminelere zaken dan witwassen.

Na bijna vier uur zit ons gesprek erop. De drie mensen aan het tafeltje naast ons vertrekken zodra wij aanstalten maken te betalen. Ik heb bijna medelijden met ze. Na nog een berichtje met zijn enkelbandtelefoon te hebben gestuurd loopt K. naar zijn auto. Met een zwaar geluid rijdt hij weg, terug naar zijn burgerlijke leven en een huis vol kinderen, zoals hij zelf zegt.

Op 5 maart 2015 veroordeelt de rechtbank Danny K. tot vierenhalf jaar cel. Hij zou samen met Dick V. een misdaadnetwerk hebben aangevoerd dat zich bezighield met witwassen en het plegen van geweld. Danny K. tekent hoger beroep aan.