/https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback2.png)
Jelle-gate was al helemaal uitgekauwd, maar is dermate relevant, dat ik er toch bij stil sta. Een live trial by media, en dat dagenlang.
Zelfs op het oog verstandige mensen (schrijvers, programma-makers) trokken verregaande conclusies of hadden hun oordeel al klaar, zonder de feiten te kennen of wederhoor af te wachten. De een sprak op Twitter over ‘vieze smerige verkrachter dat je bent’, de ander riep op tot onvoorwaardelijke steun aan ‘slachtoffer Jelle’ met de hashtag #SteunJelle. Weer een ander zag dat ‘verkrachter’ Gijs van Dam loog bij Pauw, omdat hij met zijn ogen knipperde.
Ik heb van zedenzaken in mijn omgeving, en van zaken waar ik over schreef, geleerd dat het een zeer voorzichtige benadering behoeft, en dat je zelden je hand voor iemand in het vuur kan steken. Niet voor Jelle dus, en niet voor Gijs. Als journalist ben ik natuurlijk wel benieuwd naar wat meer situatieve details die het verhaal van aanklager Jelle kunnen ondersteunen. Om een beeld van de mishandeling van Koen Everink door Badr Hari te krijgen, sloot ik mezelf ooit een half uur op in skybox 233, om de situatie te vergelijken met de verklaringen van de aanwezigen die er destijds bij waren geweest. Nu dwaalde ik in gedachten af naar het Kurhaus, waar ik regelmatig ben geweest. Aan welke bar zou de toen 24-jarige Jelle met zijn 25-jarige collega Gijs hebben zitten drinken, en hoelang? Lang genoeg om de drugs die in zijn drankje zouden zijn gestopt hun werk te laten doen, en zo onvrijwillig op de mogelijk tweehonderd meter verderop gelegen hotelkamer van zijn gay collega te belanden? En, wat voor soort drugs zouden die wilsonbekwaamheid teweeg hebben kunnen brengen? Waren die drugs opeens uitgewerkt op het moment dat het van orale naar anale seks dreigde over te gaan, zoals Jelle beweert, waarna hij – kennelijk weer helder – kon wegrennen? Hoe weet hij zo zeker dat hij gedrogeerd was? Is hij naar het ziekenhuis gegaan voor een bloedtest waarmee zijn vermoeden werd bevestigd? Of waren er – naast drank – wel degelijk drugs in het spel en eindigde een jonge hetero op een plek waarvan hij nooit had gedacht dat hij er zou eindigen? Naakt op de kamer van een homo-collega, waar hij uiteindelijk ontredderd en beschaamd weer vertrok, om het tv-seizoen vervolgens samen af te maken?
Wil ik met deze – harde en zeer pijnlijke – vragen betogen dat ik Jelle niet geloof? In ieder geval niet op voorhand, maar dat geldt evengoed voor Gijs van Dam. Mogelijk is hij inderdaad de verkrachter van Jelle Brandt Corstius. Maar mogelijk is hij slachtoffer van een haast net zo ernstig fenomeen: de valse beschuldiging van zo’n misdrijf.
Het ‘onderzoek’ naar de zaak, en zelfs het eindoordeel, heeft nu in de krant, op tv en op Twitter plaatsgevonden. Maar het hoort thuis op het politiebureau en in de rechtszaal. Met maar één rechter in plaats van 17 miljoen. Door Jelle-gate zou je bijna vergeten dat Astrid Holleeder opnieuw een boek heeft gelanceerd en dat cameraploegen van zowel de NOS als PowNed werden belaagd bij de moord-rellen in Venlo, terwijl de politie er bovenop stond.
Nu we het toch over de politie hebben. Zo hard als de recherche in Amsterdam gas geeft, zo traag gaat het er op bureauniveau aan toe. Ik belde vandaag naar een andere stad waar iets was gebeurd, waarvan ik twee maanden terug in Amsterdam aangifte had gedaan: “Schiet de zaak al een beetje op?” “Nee,” zei de alleraardigste agent van buiten de Randstad. “De Amsterdamse collega’s hebben de aangifte niet goed opgenomen. Wel reppen van getuigen in de aangifte, maar vervolgens geen namen erbij gezet. Kunnen we niks mee.”
Ik: “Maar op de bijgevoegde videobeelden ziet u toch precies wat de getuigen ook zien?”
Agent: “Videobeelden? Niks van gezien.”
Ik: “Oh ja, het politiesysteem kon bij de aangifte geen USB-stick openen.”