Hoe Jesse R. en Vieze Peter hun fatale vriendschap sloten

Na dit weekend begint voor twee veroordeelden in het liquidatieproces het hoger beroep, te weten Fred R. en Pinny S. Fred werd eind januari veroordeeld tot dertig jaar cel en Pinny kreeg twaalf jaar cel aan haar broek. De zitting van maandag is een pro-formazitting, er zal nog geen inhoudelijke behandeling volgen, maar het is in ieder geval het zoveelste hoofdstuk van wat nu officieel het langste strafproces is dat Nederland ooit heeft gekend.Het zaadje voor deze rechtszaak is geplant in gevangenis Wolvenplein in Utrecht, midden jaren negentig. Daar ontmoeten Jesse R. en Peter La Serpe elkaar. In het boek Moordgasten, dat deze week verschijnt, reconstrueren auteurs Bram Endedijk en Enzo van Steenbergen de levens van de hoofdpersonen in dit proces. Wie zijn Jesse R. en Vieze Peter? Hoe werden ze vrienden en hoe vormden ze een moordkantoor? Het verhaal van de twee moordenaars begint zoals gezegd in Wolvenplein.

Als ze midden jaren negentig voor het eerst naar hun cel worden geleid, kennen ze elkaar nog niet. Jesse moet naar Wolvenplein omdat hij na een overval op de politie heeft geschoten, Peter zit naar eigen zeggen voor een aantal bankovervallen. Niemand kent de latere kroongetuige dan nog. Hij is een doorsnee crimineel, die eigenlijk alles heeft zien mislukken in zijn leven. Een kruimeldief, die zijn geld nooit op een eerlijke manier heeft verdiend.Hoe anders is dat bij Jesse R. Hij heeft dan al een grote naam in de onderwereld. Hij heeft een beroemde, criminele vader, en zijn naam zingt rond. Er doen geruchten de ronde. Er is in 1993 een aantal moorden gepleegd dat nog niet is opgelost. Brutale moorden die veel stof hebben doen opwaaien. Er gaan praatjes dat Jesse R. er iets mee te maken heeft.Die reputatie zorgt ervoor dat Jesse een ongekende status geniet in Wolvenplein, vertelt een hooggeplaatste medewerker va de gevangenis. Hij herinnert zich Jesse nog als de dag van gisteren. "Ik zie hem nog lopen, kaarsrecht als een koning in zijn eigen paleis. Hij had altijd een lang, Indonesisch gewaad aan. Hij had status, dat zag je aan alles. Andere gevangenen spraken hem niet zomaar aan, laat staan dat ze ruzie met hem zochten."