/https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback1.png)
Volgens hen kan het niet anders of Henry is vermoord. Maar waarom? Eén ding is zeker: Henry verkeerde in kringen waar de afgelopen jaren mensen op gewelddadige wijze aan hun einde zijn gekomen.
"Kijk, dit is een aandenken aan Henry.” Pascalle Saassen, de moeder van Henry Pfaff, wijst met een wrang lachje op een gat in een van de muren van de kleine woning. Het heeft de grootte van een vuist. Ook in de deur zit een flink gat. Dat heeft zijn jongere broer gedaan. Ook al zo n heethoofd. Terwijl een bruine pitbull en een chihuahua om haar heen scharrelen zet ze koffie. Een tiener met een petje op komt de kamer ingelopen. “Dat is mijn jongste. Hij moet strafwerk maken.”
Eenmaal aan tafel wordt er op de voordeur geklopt. Twee rechercheurs komen binnen. “Dag Jos,” zegt Pascalle geroutineerd. Het duo komt haar op de hoogte brengen van de laatste vorderingen in de zaak van haar zoon. Wanneer de politiemensen in de gaten krijgen dat er een verslaggever van Panorama aan tafel zit, betrekt hun gezicht. De aanwezigheid van een journalist wordt duidelijk niet op prijs gesteld. Daarop besluit schrijver dezes dat het beter is om te vertrekken.
Terug naar dinsdag 27 januari 2015. Het is een frisse winterdag. Hoewel hij de avond ervoor tot in de late uurtjes de bloemetjes flink heeft buitengezet in café The Cornerhouse is Henry Pfaff al vroeg uit de veren. Voor zijn doen, althans. Het is het begin van de middag. Terwijl hij nog niet gedoucht is, zegt hij dat hij even snel naar buiten moet. Vreemd, vindt zijn moeder, die Henry kent als iemand die nooit ongewassen het huis verlaat. Wat ze ook gek vindt, is dat hij niet eens zijn jas aantrekt. Het is namelijk fris buiten. Nog ongebruikelijker is het dat hij zijn telefoons thuis laat. Wanneer ze hem er naar vraagt, zegt hij een beetje kribbig: “Ben zo terug mam.” Dat klopt. Even later komt Henry de woonkamer weer binnengelopen. Hij blijft maar tien minuten binnen om daarna opnieuw te vertrekken. Wederom zonder jas, portemonnee of telefoons. Een buurvrouw ziet hem nog door de straat lopen. Bij een auto staat hij even te praten met een bekende van hem. Daarna niets meer.
Aanvankelijk maakt moeder Pascalle zich niet zo heel ongerust over Henry. Dat hij even weg is, is niks ongebruikelijks voor een jongen van 24. Henry is daarnaast het type vrijbuiter dat wel vaker even onder de radar is. Maar als ze een dag later nog steeds niks van hem gehoord heeft, maakt ze zich toch zorgen. Ze belt de politie of hij misschien is aangehouden. In het verleden is Henry weleens met justitie in aanraking geweest. Telefonisch wordt geen informatie verstrekt. Daarop gaat Pascalle naar het politiebureau aan de Mathildelaan in Eindhoven. Aan de balie vertelt een agent haar dat Henry in het huis van bewaring in Grave zit. Boos dat hij weer is opgepakt maar opgelucht dat ze nu in ieder geval wel weet waar haar oudste zoon uithangt, gaat Pascalle weer naar huis. Henry wordt ‘knettergek’ als hij zich een paar dagen niet kan verschonen. Omdat ze zich realiseert dat haar zoon nu al een paar dagen in dezelfde kleren rondloopt, pakt ze een tas met schone kleren voor hem in.
Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele artikel van Wouter Laumans lezen? Bestel de nieuwe Panorama dan hier, of lees het op Blendle.