Column Jens Olde Kalter: 'Zingende getuigen'

Zingende getuigen

De rechtszaal op de Parnassusweg in Amsterdam zat behoorlijk vol. Jong en oud. Man en vrouw. Sommigen studeerden nog. Meestal rechten. Anderen kwamen van ver uit de provincie en waren midden in de nacht al opgestaan. Als ik niet beter wist, zou ik nu wachten tot de de bode die 'de rechtbank!' zou roepen, waarna we allemaal voor de magistraten in hun toga’s zouden moeten opstaan. Maar er kwamen geen rechters binnen, en er was niemand in toga. Ook geen officieren of advocaten. Er was  wel een videoscherm met beelden van het proces tegen Willem Holleeder, een kilometer of 10 verderop. In Osdorp, in de Bunker, de extreem beveiligde rechtbank. Het gros van de mensen om mij heen had daar die ochtend voor de deur gestaan. Maar de beveiliging was onverbiddelijk. Vol was vol, met dank ook aan een leger journalisten dat de publieke tribune bezet hield.

Holleeder

Ik behoorde niet tot dat leger. Ik heb geen accreditatie aangevraagd. Een bewuste keuze. Vind ik het dan niet spannend en interessant? Natuurlijk wel. Willem Holleeder en Cor van Hout zijn hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor mijn in mijn puberteit opgewekte interesse voor misdaad. Ik ging naar kroegen waar ze uithingen en observeerde hun hele vriendenkring. Dat zou ik nog jaren blijven doen. Machtig spannend vond ik het. In 2006 was ik in Marbella voor een misdaadverhaal voor Quote, waarin ook Willem Holleeder figureerde. “Wat zit je met al die Hollandse boeven te klooien,” zei een lokale bron. “Ga eens naar die en die tent en vertel me wat je opvalt.”

“Het zit er vol met Marokkanen die het breed laten hangen,” zei ik twee dagen later. “Juist,” zei mijn bron. En over hen kan je je beter druk gaan maken. Die lopen nu al zwaar te beuken, en over tien jaar zijn dat de mannen.” Holleeder werd vervolgens veroordeeld voor afpersing, werd na zijn vrijlating een BN’er, en hij werd samen met nog wat zware jongens lid van No Surrender. Maar in Amsterdam (en natuurlijk ook daarbuiten) waren allang nieuwe structuren ontstaan. “Over tien jaar zijn dit de nieuwe Holleeders,” zei een politiecommissaris met visie destijds over Marokkaanse jongens in de Amsterdamse Diamantbuurt. Het leverde de beste man een hoop gezeik op. Zoiets mocht je toch niet zomaar zeggen.

@backlink(170217)

Cocaïne-business

Zowel mijn bron in Marbella als de politieman had het goed gezien. De Marokkanen hebben zich met een sterk ontwikkeld handelsinstinct in de top van de cocaïne-business gemanifesteerd, maar ook in de lagen daaronder, met alle gevolgen van dien. Er liggen meer lijken in de straat dan ooit, en het gemak waarmee men elkaar (maar helaas soms ook de verkeerde) uit het leven schiet, is extreem zorgwekkend.

Maar door de omerta binnen die groepen is er vaak weinig tegen te beginnen. Ja, goed proactief recherchewerk, en zeker ook het kraken van PGP-telefoons en servers, hebben al aardig geholpen. Vermeende aanstuurders/makelaars zitten daardoor, net als een aantal schutters, in de cel.

Kroongetuige

Maar nooit kwam er zicht op de opdrachtgevers. Wat dat betreft is er geen verschil met de Hollandse netwerken. Er is een kroongetuige nodig om die muur van zwijgzaamheid te doorbreken. Terwijl die zich met de zussen Holleeder in de zaak van hun broer hebben aangediend (niet officieel omdat ze zelf naar justitie zijn gegaan), zoemde al een tijdje rond dat er ook iemand in de Mocro-netwerken had zitten zingen. Donderdag kreeg ik een belletje van een collega. Je kunt beter morgen echt naar die zaak van de vergismoord op Hakim Changachi gaan. Er zit iets aan te komen. Dus liet ik de rechtenstudenten en provinciale Holleeder-fans achter in Amsterdam en toog naar Schiphol. “We hebben een doorbraak,” zei de officier van justitie met nauwelijks verholen opwinding. “Want met deze getuige hebben we zicht op de opdrachtgevers van moorden.” Jammer voor Willem, Robbie de Bouwvakker, en ‘schorre Gerrit’. Maar ik weet bij welke zaken ik de komende maanden ga zitten. En die zijn niet in de Bunker.