Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert

Column Jens Olde Kalter: "Tranen in de rechtbank"

Lees hier de nieuwste column van Jens Olde Kalter, onder andere over de rechtszaak rond de vergismoord op Djordy Latumahina.

https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback2.png

Het was te koud om mijn winterjas uit te doen. Te warm om hem aan te houden. De volle rugzak hielp ook niet echt mee. Vol beukte ik op de pedalen, tegen de wind in. Stoppen kon niet. Nog vijf kilometer. Ik voelde het zweet over mijn rug lopen en onder mijn fietshelm. Gedachten gingen een kleine dertig jaar terug, toen ik als brugklasser op weg naar school haast dagelijks een persoonlijk record op de fiets trachtte te vestigen. Deels omdat ik dat leuk vond, deels uit noodzaak omdat ik me vaak eerder bij de conciërge moest melden. Er zou vandaag geen conciërge op me wachten als ik te laat kwam. En ook zou mijn ‘gele kaart’ niet in een ‘rode’ worden omgezet. Het was een telefoontje van rechtbankverslaggeefster Saskia Belleman dat me op de pedalen deed stampen. “In tegenstelling tot wat ik net vertelde,” zei ze aan de telefoon toen ik nog wat rustiger op de fiets zat, “beginnen we niet om half vier, maar over tien minuten.” Belleman zat in ‘de Bunker’ in Osdorp, waar dus eerder dan half vier door het Openbaar Ministerie zou worden aangevangen met het requisitoir in de zaak van Naoufal ‘Noffel’ F. en diens vermeende rol als aanstuurder van de poging tot moord op Peter ‘Pjotr’ R. in Diemen. Die zaak had tot mijn genoegen nogal wat vertraging opgelopen vanwege onder meer een mislukt wrakingsverzoek door de verdediging van F., waardoor ik nu misschien toch requisitoir en strafeis bij kon wonen.

@backlink(169847)

Maar er was misschien nog wel een reden waarom ik naar de Bunker wilde. Ik wilde even weg van de plek waar ik me op dat moment bevond, die ándere rechtszaak, waar links en rechts om mij heen mensen troost zochten in elkaars armen. Snikkend, huilend, schuddend met hun hoofd, terwijl anderen stilletjes voor zich uit staarden. Jonge mensen vaak, met hippe schoenen onder dito broeken en met petten of mutsen op, die aan het begin van hun volwassen leven staan, en die daar wat van proberen te maken. De een doet iets met kleding of kinderwagens, de ander produceert muziek en organiseert feestjes in de Bloemenbar. Net zoals Djordy Latumahina, hun dierbare vriend, voor wie ze zo massaal naar de rechtbank zijn gekomen. Omdat ze willen weten wie er worden verdacht van het vermoorden van hun vriend en de poging tot moord op Djordy’s vriendin Cherissa. Ze zijn er vooral om de familie en de vriendin te steunen, die nog geen minuut van alle zittingsdagen heeft gemist en op nog geen vijf meter afstand zit van de zeven mannen die volgens justitie bijna een wees van River, de dochter van Djordy en Cherissa, hadden gemaakt.

@backlink(169647)

De verdachten werden ondervraagd, maar meestal weigerde men te antwoorden, tot ergernis van de tribune, of kwamen ze met bizarre excuses aan. Zo vroeg de rechter aan de verdachte ‘blanke schutter’ Tony D.: “Waarom werd er door de politie een wapen bij u thuis gevonden?” Tony D.: “Ik schiet op ganzen.” Rechter: “Met een geluiddemper?” Vorige week kreeg Cherissa spreekrecht. Hartverscheurend was haar relaas hoe haar dochtertje getuige was van het bloedbad in de auto en hoe haar moeder werd doorzeefd en daarna niet meer reageerde. Cherissa moest Djordy, de liefde van haar leven, vanuit haar ziekbed ‘begraven’. Bij het aanhoren van haar verhaal staarden de verdachten ijzig voor zich uit. Zouden ze zich gerealiseerd hebben (ja, ze zijn nog altijd verdachten) dat ze een catastrofale vergissing hadden gemaakt, en zo ja op welk moment? Hadden ze de peuter op de achterbank gezien? En zo ja, hadden ze er dan vette maling aan gehad? Als in: shit happens? Op de tribune slaat men een arm om elkaar heen, vallen tranen op de grond en worden hoofden teder op schouders gelegd. Op de perstribune wordt er geslikt. Ik wil opeens heel hard fietsen.