Bij de politierechter: zuigen, dweilen, jatten en wegwezen

Natasja (23) knikt. Ze kent de rechter ook. Nog niet zolang geleden veroordeelde dezelfde man haar voor diefstal. Bij een oudere dame had ze zich voorgedaan als medewerkster van de thuiszorg, waarna ze boven de stofzuiger aanzette en op haar gemak de slaapkamer overhoop haalde op zoek naar waardevolle spullen. Het kwam haar op een flinke werkstraf en een voorwaardelijke celstraf te staan. Mocht ze zo stom zijn om binnen twee jaar precies hetzelfde te doen, dan kon ze alsnog drie maanden de cel in. En zo stom was ze.

Haar fletsblonde haren draagt ze in een haastige knot. Haar Uggs zijn afgetrapt, haar worker-broek is versleten en haar capuchontrui vaal en minstens drie maten te groot. Niet het voorkomen waarmee de gemiddelde thuiszorg- medewerker bij de mensen aanbelt.

Dat valt ook de mensen op bij wie ze dit keer kwam stofzuigen. Bij het eerste telefoontje voelt het oudere echtpaar nog niet direct nattigheid. Verrassend is het wel. Een week eerder kregen ze te horen dat ze gekort werden op hun thuiszorguren. Nu beweert de dame die namens de thuiszorg belt, dat ze juist recht hebben op extra uren. Sterker nog, ze kan diezelfde middag nog komen. Het meisje dat even later aanbelt maakt een onverzorgde en zenuwachtige indruk. Het aangeboden drankje accepteert ze nog wel, maar ze gooit het blikje sinas in één teug achterover en wil daarna zo snel mogelijk naar boven.

@backlink(161473)

Gewoon een domme fout

Het oudere stel vertrouwt het niet. Zodra het meisje de kamer uit is, pakken ze de telefoon om navraag te doen. Hun vermoeden blijkt juist; de thuiszorg weet van niets, maar nog voordat ze hebben opgehangen, stormt het meisje alweer de trap af en smijt ze de voordeur achter zich dicht.

Aanvankelijk ontkent Natasja alles, maar wanneer de politie haar confronteert

met de dna-sporen op het blikje sinas, stelt ze haar verklaring bij. Ze heeft zich inderdaad voorgedaan als thuiszorgmedewerker, maar van de vermiste sieraden ter waarde van 400 euro, weet ze niets.

“Ik heb niets gestolen. Echt niet,” verzekert ze.

“Hoe belandde dat sieradenkistje dan onder het bed?” vraagt de rechter.

“Zodra ik ze beneden hoorde bellen, heb ik dat kistje onder het bed gegooid en ben ik de deur uitgerend.”

“Waarom kwam u nou toch weer in de verleiding?” vraagt de rechter.

“Gewoon een domme fout,” zegt Natasja. “Het gaat best goed. Ik heb eindelijk weer

een eigen huisje en een uitkering. Als u mij nu naar de gevangenis stuurt, dan kan ik straks weer helemaal opnieuw beginnen. Ik hoop dat u mij nog een allerlaatste kans geeft.”

Maar die heeft ze van de rechter de vorige keer al gehad. Hoewel de sieraden nooit zijn teruggevonden, acht hij de diefstal ervan bewezen. Natasja krijgt een celstraf van vier maanden, waarvan twee voorwaardelijk. Daarnaast gelast de rechter de tenuitvoerlegging van de voorwaardelijke celstraf die hij haar eerder oplegde. Ze zal vijf maanden moeten zitten.

@backlink(161331)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.