Bij de politierechter: ‘Ze is erger dan Al-Qaida’

U heeft uw vrouw geslagen, beweert zij. Wat heeft u daarop te zeggen?” vraagt de rechter.

“Dat het niet waar is,” zegt Edwin (47) gretig. Hij kijkt naar de rechter als naar een stoplicht dat elk moment op groen kan springen. Mag hij nu eindelijk? Talloze keren probeerde hij zijn kant van het verhaal te vertellen, het verhaal waarin niet hij maar juist zíj de agressieveling is, maar niemand luisterde.

“Vertel,” zegt de rechter.

Dan loopt Edwin leeg. Hun huwelijk was al langer kapot. Dat ze nog onder hetzelfde dak woonden, had alles met geld te maken en niets met liefde. Hij sliep op zolder, zijn vrouw en de twee kinderen een verdieping lager. En ook overdag ontliepen de echtgenoten elkaar. Er waren hele schema’s voor opgesteld. Alles om de bom niet te laten exploderen.

@backlink(156007)

‘Pure terreur thuis’

Precies volgens de afspraken was Edwin die zondagavond tot tien uur het huis uit geweest. Toen hij weer thuiskwam, was de woonkamer verlaten. Hij plofte neer op de bank en installeerde zijn laptop om nog wat te werken. Op dat moment ging de deur open boven aan de trap. Ze stormde naar beneden. Ze had een telefoonrekening in haar handen, maar veel kon Edwin niet van haar verhaal maken. Ze was hysterisch.

“Ze krijste weer dat ik de naar de hoeren ging. Daar beschuldigde ze mij wel vaker van. Ook met de kinderen erbij. Papa gaat weer naar de hoeren jongens, zei ze soms wanneer ik de deur uitging. Dit keer had ze een telefoonrekening gevonden. Volgens haar gaf ik bakken met geld uit aan andere vrouwen. Geld waar zij recht op zou hebben, beweerde ze. Ook onzin. Er zijn geen andere vrouwen.”

“Toen ik het dossier las,” zegt de rechter, “kreeg ik de indruk dat uw vrouw wat gefrustreerd is. Klopt dat?”

“Ze is erger dan Al-Qaida!” verbetert Edwin haar. “Het was pure terreur bij ons thuis.”

Van al haar verwijten trok hij zich zo min mogelijk aan, maar het bleef niet bij verwijten. Die avond niet. Ze smeet zijn telefoon dwars door de kamer, ze veegde zijn laptop van tafel en vloog daarna haar man aan. “Kijk, hij slaat me, hij slaat me!” riep ze naar hun minderjarige dochter die boven aan de trap stond. “Je vader slaat me! Kijk dan!”

“Sloeg u haar?” vraagt de rechter aan Edwin.

“Ik sloeg haar niet. Echt niet. Ik weerde haar wel af. Wat moest ik anders?”

Volgens hem is dat ook waar ze die rode plekken op haar armen aan overhield. Aan haar eigen klappen, niet aan de zijne. Met zijn ene hand hield hij zijn wild maaiende vrouw van zich af, met zijn andere belde hij de politie. Ze kwamen direct. Nog geen uur later lag Edwin al naar het plafond van zijn politiecel te staren. Vrouwen die mannen slaan, dat wilde er bij de politie blijkbaar niet in.

“Als man ben je in dit land gewoon de Sjors,” concludeert Edwin mismoedig.

“Weet u wat?” vraagt de rechter. Edwin zwijgt. “Ik ga u vrijspreken.”

“Wat?” zegt Edwin terwijl zijn wenkbrauwen alvast een vreugdesprong maken.

“Ik geloof u.”

@backlink(155943)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.