Bij de politierechter: papa is boos

Michael (25) heeft zijn lange krullende haren haastig in een staart gebonden. Om zijn nek zit een grote koptelefoon geklemd. Hij is ongeschoren en draagt een capuchontrui, een verweerde leren jas en afgetrapte gympen. Hij ziet er misschien niet uit als een jonge vader, hij is het wel. Het feit dat hij zijn zoon bij de geboorte niet officieel heeft erkend, verandert daar niets aan. Dat maakt hem toch niet minder vader? Dat maakt zijn zoon toch niet minder zijn zoon?

“Als het aan Sofia ligt, zie ik hem nooit meer. Is dat eerlijk dan? Ik wilde alleen mijn kind zien. Heel even maar. Wat is nou een halfuurtje?” De officier laat de vraag onbeantwoord. Hij beperkt zich tot de feiten. “U heeft het kind nooit officieel erkend,” stelt hij vast.

“Nee, dat klopt,” zucht Michael.

“Dus u heeft geen recht op een omgangsregeling,” zegt de officier.

“Dus ik heb geen poot om op te staan,” maakt Michael de zakelijke redenering alvast af.

Hij kent het liedje nu wel. Hij en zijn ex Sofia zijn niet zo prettig uit elkaar gegaan. Afgelopen januari kreeg Michael nog een werkstraf wegens huiselijk geweld. Ook toen was Sofia het slachtoffer en ook toen was hun 2-jarige zoontje de aanleiding. Tot dat moment had Michael een maagdelijk strafblad, nu zit hij hier weer. Voor de tweede keer binnen een jaar.

@backlink(155851)

Chips met spuug

“Ik steek je in de fik met fucking benzine,” had hij in een toestand van wanhoop en blinde woede in haar voicemail geblaft. Even daarvoor had hij voor haar deur gestaan. Ze was thuis, dat zag hij door het keukenraam. Ze zat met een vriendin op de bank. Zijn zoontje sliep waarschijnlijk. Maar Sofia deed niet open. Hij had staan vloeken en tieren. Hij had een hand grind van het tuinpad gepakt en de steentjes daarna met kracht op de grond gesmeten. Uit onmacht. Uit pure frustratie. Een van de kiezels ketste tegen het raam en veroorzaakte een barst. Hij is niet trots op zijn gedrag maar een beetje begrip zou wel op z’n plaats zijn, vindt Michael. Het is ook zijn zoon.

“Daarom vond Sofia het ook zo vervelend om weer aangifte te doen,” weet de rechter. “Ze houdt nog steeds van u, zegt ze.”

“Daar is bijzonder weinig van te merken,” zegt Michael.

Hij heeft een stapel uitgeprinte e-mails van haar meegenomen. Daaruit blijkt weinig liefde. Michael krijgt per e-mail de volle laag, beweert hij. Zelfs zijn oma wordt erin uitgescholden voor kankerhoer. Zijn oma! Er zitten ook mailtjes bij naar zijn werkgever. Daarin beweert Sofia glashard dat Michael regelmatig in het eten spuugt waarmee hij werkt.

“Wat doet u voor werk?” informeert de rechter.

“Ik maak chips.”

“Wat voor chips?” vraagt de rechter door.                              

“Mexicaanse. Hoezo?” vraagt Michael. “Gaat u die nu niet meer kopen?”

Opnieuw krijgt hij geen antwoord. Wel een werkstraf van zestig uur wegens bedreiging en vernieling. De helft voorwaardelijk. 

@backlink(155837)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.