Bij de politierechter: ‘Met je pedofielenhoofd’

Hij reed met zijn auto een klein stukje over de trambaan. Een heel klein stukje maar. Mag niet, dat weet  Jerry (45) heus wel, maar hoeveel andere Amsterdammers doen dat niet op een dag? Even snel een obstakel omzeilen of een treuzelaar inhalen en dan weer keurig opschuiven. In dit geval was het zelfs een bellende automobilist die het verkeer ophield.

@backlink(157025)

“Mij moet je niet hebben,” zei Jerry tegen de agenten die hem even verderop aanhielden, “die gast moet je een bon geven.” Hij wees over zijn schouder naar de auto van de beller. Maar nee hoor, Jerry kreeg de bon. Jerry kreeg altijd de bon. Hij probeerde het nog uit te leggen. Hij had super veel haast. Hij was laat voor z’n werk, maar ze zouden eens een keer een beetje begrip tonen, die agenten.

Jerry is een geboren Surinamer met een diepe, zware stem. Hij praat rustig en lijkt op het eerste gezicht geen opvliegend type, maar wanneer hij zich de situatie van die dag weer voor de geest haalt, verandert er iets. Zijn woede lijkt in één klap terug. Zijn petje, dat hij uit respect voor de rechtbank heeft afgezet, wordt door zijn handen onbewust tot een vormeloos propje verfrommelt.

Netjes blijven houdt een keer op

“Geef me nou maar gewoon die kankerbon,” citeert de rechter droog uit het proces-verbaal. Ze kijkt op naar Jerry.

“Heeft u dat gezegd?” Jerry knikt. Dat heeft ie gezegd.

“Ga liever kankerpedofielen oppakken of zoiets. Of ben je er zelf eentje?” Jerry knikt opnieuw. Ook gezegd. “Waarom doet u dat nou?” vraagt de rechter.

“Als ze maar lang genoeg door blijven jammeren, dan ga ik daar op een gegeven moment wel op in, ja,” zegt Jerry.

“Maar ú was toch fout, ú reed toch over de trambaan?”

“Ik was fout ja, maar geef me dan gewoon die bon. Ik had haast, ik moest naar m’n werk, dat zei ik ook, maar dan gaat zo’n agent toch een heel verhaal lopen ophangen. Geef gewoon die bon. Klaar.”

Jerry kwam die dag niet op zijn werk. Hij ging mee naar het bureau waar zijn tirade nog even voortduurde.

“Je moet je kankerbek houden, vuile pedofiel. Met je pedofielenhoofd. Ja, ga maar lekker pedofieltje spelen met je vriendjes, ja. Wacht maar tot ik je een keer buiten tegenkom.” 

Weer zit Jerry te knikken. “Kijk,” zegt hij, “in het begin heb ik mij nog netjes proberen uit te drukken, maar dat houdt een keer op.”

Netjes blijven houdt een keer op. Zeker als Jerry een agent tegenover zich heeft. Dan houdt het heel snel op. Zijn strafblad heeft inmiddels het eentonige ritme: belediging van een agent, belediging van een agent, belediging van een agent, belediging van een agent… Niets lijkt te helpen. Daarom krijgt hij vandaag niet alleen een taakstraf van twintig uur, hij moet dit keer ook een volle week de cel in.

Jerry kijkt de rechter ongelovig aan. Daar had hij niet op gerekend. De cel?!? “U laat mij gewoon geen keuze, meneer,” zegt de rechter.

“Echt niet?” probeert Jerry tevergeefs, “ook geen laatste berisping of zo?”

@backlink(156939)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.