Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert

Bij de politierechter: het hondje van oma

Bij de politierechter komen elke dag zaken langs die niet wereldschokkend zijn, maar vaak wel herkenbaar. Zoals deze zaak.

https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback2.png

Joyce (28) huilt. Ze snikt, snottert en snuift terwijl drie mensen haar stapje voor stapje door het gangpad naar voren leiden. Ze heeft een stevig postuur en draagt een weinig flatteuze witte legging onder haar korte spijkerjurk. Haar haar is donkerblond en pluizig. Het is halflang en hangt voor haar gezicht, dat vooral door een witte papieren zakdoek wordt bedekt. 

Met een verontschuldigende uitdrukking op haar gezicht ziet de rechter hoe het gezelschap schuifelend op haar afkomt. Alsof ze zeggen wil: het spijt me mensen, ik doe dit ook liever niet. 

@backlink(155339)

“Bent u Joyce, woonachtig te Hengelo?” 
Joyce huilt. 
“Bent u Joyce, woonachtig te Hengelo?” 
Joyce huilt. 
“Gaat het met u?” vraagt de rechter. “Wilt u misschien een glaasje water?” 
Langzaam gaat de zakdoek samen met het hoofd van Joyce, op en neer. Ja, ze wil wel een glaasje water. 
“Bent u zo verdrietig?” vraagt de rechter. 
Daar gaat de zakdoek weer. Ja, ze is verdrietig. 
“Qua denkniveau blijft Joyce sterk achter bij haar leeftijdgenoten,” meldt haar advocate. De rechter knikt. Ze heeft het dossier gelezen. Joyce heeft een laag IQ. 

Vijf jaar geleden kreeg ze een hondje van haar oma. Een Maltezer leeuwtje. Zo’n kleine, schattige pluizenbol. Ze knuffelde en verzorgde het hondje alsof het haar kind was. Tot begin vorig jaar haar nieuwe vriendje bij haar introk. 
“Dennis,” zegt Joyce ineens, alsof ze iets vies uitspuugt. Vanachter de zakdoek komt voor het eerst haar gezicht tevoorschijn. De naam Dennis wint het blijkbaar van de tranen.

Stiekem naar de dierenarts 

Dennis dronk veel en maakte veel schulden. Ook zat hij nog al eens vast. Bovendien trok hij niet alléén bij Joyce in, zijn drie grote honden deden dat ook. Die terroriseerden het huis. Ze vraten en dronken alles op. Ook het eten en het water van oma’s kleine Maltezer, die er slechter en slechter begon uit te zien. Het beestje werd angstig en mager en er was iets raars met zijn ogen. Joyce wilde met hem naar de dierenarts maar Dennis verbood dat. Te duur, zei hij. 

Uiteindelijk ging ze er stiekem naartoe. Ze kreeg zalf mee tegen de oogontsteking maar durfde het niet in de ogen te smeren zoals wel de bedoeling was. Het hondje piepte en jankte wanneer ze het probeerde. Ze dacht dat ze hem pijn deed. Wie er precies aangifte deed van dierenmishandeling wordt vanmiddag op de zitting niet duidelijk. Misschien de dierenarts, misschien een buurtbewoner die Joyce regelmatig zag lopen met het beestje, maar op een dag belde de dierenpolitie bij haar aan. 

De officier eist een voorwaardelijke boete van 500 euro maar daar gaat de rechter niet in mee. Dennis en zijn honden zijn vertrokken en Joyce heeft beloofd geen huisdieren meer te nemen. De dierenpolitie komt regelmatig langs om dat te checken. Dat is voor de rechter voldoende. Ze verklaart Joyce wel schuldig, maar legt haar geen straf op. 

“En waar is uw hondje nu?” vraagt de rechter. 
“Weet ik niet,” snikt Joyce, die haar tranen opnieuw de vrije loop laat. 
“Ze hebben hem meegenomen, hè?” 
Langzaam gaat de zakdoek op en neer. Ja, ze hebben hem meegenomen.

@backlink(155313)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.