/https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback1.png)
Bij de politierechter komen elke dag zaken langs die niet wereldschokkend zijn, maar vaak wel herkenbaar. Zoals deze zaak.
"Wat moet jij hier?!?” riep zijn opa, eerder kwaad dan verontwaardigd, toen zijn kleinzoon ineens voor de deur stond. Michael (29) kwam nooit langs. Zijn moeder net zo min. Gelukkig niet. Al jaren had opa knallende ruzie met hen, maar nu ineens, nu oma op sterven lag, moest alles maar eventjes vergeven en vergeten worden? Nu moest hij maar gewoon even mooi weer spelen? Zo werkte dat natuurlijk niet.
Kleinzoon Michael stormde door het deurgat het krappe seniorenflatje binnen. In de huiskamer zat zijn zieke oma. Weerloos en stil. Voor haar was Michael hier. Niet voor zijn opa. Die egoïstische hork kon wat hem betreft doodvallen. Helaas had het lot anders beslist.
Oma ging eerst. Maar niet voordat het contact met haar dochter was hersteld, vond kleinzoon Michael.
Die middag was zijn moeder er niet in geslaagd oma aan de lijn te krijgen. Opa had geweigerd de telefoon door te geven. Geen sprake van. De verwensingen tussen vader en dochter vlogen over en weer. Michael kon er niet langer tegen. Tegen het kinderachtige geruzie. Hij trok zijn jas aan en ging de deur uit voor een ultieme lijmpoging.
Toen hij binnen was greep opa direct naar de telefoon, maar zijn kleinzoon griste het ding uit zijn handen.
“Nu ga je eerst naar me luisteren! En waag het niet de politie te bellen, want ik vermoord je!”
Michael schudt zijn hoofd.
“U heeft dat niet gezegd?” vraagt de rechter.
“Natuurlijk niet, ik ga mijn opa toch niet met de dood bedreigen?”
“En u heeft hem ook niet op de grond gegooid?”
“Die man is 76, hij viel zelf.”
Ze zou niet anders durven
Opa deed aangifte van mishandeling en bedreiging. Volgens de verklaring die hij bij de politie aflegde, pakte Michael hem met beide handen beet en gooide hij hem hard op de grond. Zelf brak hij gelukkig niks, maar een schemerlamp en een glazen tafeltje hadden minder geluk. Samen goed voor 397 euro en 25 cent, berekende opa tot achter de komma nauwkeurig in zijn bijgevoegde schadeclaim.
De verklaring van oma ondersteunt die van haar man, maar volgens Michael zegt dat niets. Het schetst juist de kern van het probleem. Natuurlijk vertelde ze hetzelfde verhaal als opa, ze zou niet anders durven, het arme mens. Opa is een tiran. Een onmogelijke man die altijd en overal ruzie zoekt. In het ziekenhuis, bij de bank, zelfs de kapper en de bakker houden hun hart vast wanneer de nukkige oude baas binnenstapt. En zijn vijanden waren die van oma. Zo simpel was dat. Oma had niets in te brengen. Nooit. Michael wist zeker dat zij niets liever wilde dan het contact met haar dochter herstellen voordat ze haar laatste adem uitblies. Aan haar lag het niet.
“Vind je jezelf nou echt belangrijker dan je doodzieke vrouw?” had Michael opa geëmotioneerd in zijn gezicht gebriest. De aanval die de oude man inzette was ongecontroleerd en kansloos. Michael hoefde alleen opzij te stappen.
Aan de rechter de vraag welke versie de meeste waarheid bevat. Ze weet het niet, geeft ze eerlijk toe. Geen van beide overtuigt haar en zonder overtuiging kan ze maar één ding doen. Vrijspraak.
Heel even viert Michael zijn overwinning met gebalde vuisten. Dan kijkt hij over zijn schouder de zo goed als lege rechtszaal in. Zijn moeder huilt. Oma is twee weken geleden overleden.