Bij de politierechter: een werkstraf die niet werkt

Emrah (29) stapt de zaal binnen, en beent zelfverzekerd op zijn stoel af. Hij kent de weg. In april van het vorige jaar werd hij voor een mishandeling nog veroordeeld tot een stevige werkstraf van 200 uur. Dat is nu tien maanden geleden, maar hij heeft nog altijd niet gewerkt. Geen uur. “Het is allemaal heel vervelend,” vindt Emrah.

“Dat vindt de reclassering ook,” beaamt de rechter. 

De reclassering kreeg op z’n zachtst gezegd nogal moeizaam contact met hem. Ze vuurden een bombardement aan brieven op hem af, maar op geen enkele kwam een reactie. Totdat de toon echt dreigend werd. Als Emrah zich niet heel snel zou komen melden, dan zou de reclassering de opdracht teruggeven aan de rechtbank, en werd zijn werkstraf omgezet in een celstraf. Een dag later stond hij op de stoep.

“Waarom laat u het nou zover komen?” vraagt de rechter.

“Het was nogal een turbulente periode in mijn leven,” herinnert Emrah zich.

“Wat was er aan de hand dan?” “Gewoon, turbulentie,” zegt Emrah.

Ook de werkstraf zelf verloopt alles behalve vlotjes. Hij vergist zich in de datum, in de tijd, in de ophaalplek, hij heeft altijd wel een smoes paraat, maar hij verschijnt nooit op het werk.

“Jullie doen nou net alsof ik alles te veel moeite vind,” verdedigt Emrah zich,

“maar ik heb elke keer wel dat hele eind naar die ophaalplek ge etst. Voor niks. ’s Morgens vroeg. Door de regen. Bergop

en bergaf en zo.”

“Berg op en berg af?” vraagt de rechter.

“Nou, best wel,” vindt Emrah.

Slechts één keer lijkt het goed te gaan en staat Emrah inderdaad op de juiste dag, op het juiste tijdstip, op de juiste plek.

“Maar toen was dat busje zelf te laat!” klaagt Emrah.

“Tien minuten,” weet de rechter. “Het busje was tien minuten te laat. Is dat nou zo’n ramp? Moet je dan gelijk begin- nen schelden.”

“Ik heb daar wel iets van gezegd, ja. Ik vind dat niet netjes. Wat denken ze nou? Dat ik niets beters te doen heb? En als ík een keer te laat ben, dan krijg ik gelijk een waarschuwing, zeker? Dat klopt toch niet?”

@backlink(161331)

‘Vuile kankerhoer’

Emrah schold de chauffeur van het busje uit voor kutwijf en vuile kankerhoer, maar volgens hem was zij degene die begon. De precieze woorden weet hij niet meer, maar hij weet wel dat

hij zich zwaar beledigd voelde. Zo beledigd zelfs, dat hij mentaal helaas niet meer in staat was om te werken die dag.

“Maar nu gaat het wel weer,” zegt Emrah. “Ik zou nu wel weer kunnen werken.

Graag zelfs.”

Maar dat kan hij vergeten. “Ik heb veel van dit soort zaken gehad,”

zegt de rechter, “en weinigen maken het zo bont als u. De reclassering heeft een engelengeduld. U heeft meer dan genoeg kansen gehad.”

Zijn werkstraf van 200 uur wordt omgezet in een celstraf van honderd dagen. En als hij niet komt opdagen, dan halen ze hem thuis op.

@backlink(161327)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.