Bij de politierechter: Een kieskeurige New Kid

Danny (27) lijkt zo te zijn weggelopen uit de serie New Kids. Zijn lange haar is in slierten en met een paar gulle likken gel strak achterover gekamd, boven de oren is het weggeschoren. Gabberstijl. Zonder al te veel fantasie zie je hem zo uit een knalgroene Opel Manta stappen terwijl de happy hardcore van dj Paul Elstak vrolijk uit de speakers stuitert. Op zijn Nike Air Max-jes en in zijn oversized beige Cavello-trainingspak. Zelfs de geur die samen met Danny de rechtszaal binnenkomt, lijkt afkomstig uit begin jaren negentig. Zuur met een vleugje muf.

Nog niet zo lang geleden zat hij hier ook. Toen werd hem dierenmishandeling ten laste gelegd. Hoe die mishandeling er precies uitzag en om welke dieren het ging, blijft onduidelijk. Misschien voerde hij strijkers aan de eendjes, misschien voetbalde hij met het konijn van zijn buurmeisje, daar gaat het vandaag niet om. Hij is er al voor veroordeeld. Probleem is alleen dat hij de straf niet heeft uitgevoerd. Althans niet helemaal. Van het verplichte reclasseringstoezicht dat de politierechter hem destijds oplegde, is bijzonder weinig terechtgekomen. 

@backlink(156121)

“Dat contact liep niet zo lekker,” legt Danny uit. “Ik heb eigenlijk liever een boete of zo.”

“Waarom liep dat contact niet lekker?” vraagt de rechter.

Danny haalt zijn schouders op.

“Gewoon,” zegt hij. “Het is voor mij een hoop gedoe. Elke keer dat heen en weer reizen en zo.”

“Elke keer? U bent er twee keer geweest.”

“Nou?” zegt Danny, die zelf blijkbaar niet ontevreden is over zijn inspanningen.

“En u was nog te laat ook,” weet de rechter.

“Alsof dat mijn schuld was! Ik moet altijd met het openbaar vervoer, elke keer met zo’n vertraagde klote trein. Natuurlijk kom je dan te laat. En die treinkaartjes zijn ook fucking duur. Hoe moet ik dat betalen dan, van mijn uitkering?”

“U kunt de treinkaartjes niet betalen dus u hebt liever een boete?” vat de rechter samen.

Daar valt Danny even stil. Hij kijkt zijn advocate aan.

“Hij bedoelt een taakstraf, geen boete,” corrigeert ze Danny. “Een taakstraf zou het beste voor hem zijn. Ook omdat hij verder geen enkele dagbesteding heeft. Hij zit hele dagen thuis.”

“Een taakstraf ja!” daagt het Danny weer.

“U heeft liever een taakstraf?” vraagt de rechter.

“Precies.”

“Maar het is hier geen winkel waar u zelf uitkiest wat u het best uitkomt, meneer, zo werkt het niet in de rechtbank.”

Verrekte koekwous

Danny haalt zijn schouders op en draait verveeld aan een van zijn protserige ringen. Om elke vinger draagt hij er minstens eentje.

Opnieuw kijkt hij naar rechts, naar zijn advocate, maar de redding komt van links. De medewerkster van de reclassering, die aan de andere kant van Danny zit, heeft tot nu toe gezwegen. Pas als de rechter haar vraagt of het reclasseringstoezicht volgens haar nog zin heeft, doet ze voor het eerst haar mond open.

“Nee,” zegt ze, “dat denk ik in dit geval niet.”

Danny knikt goedkeurend. Alsof hij zeggen wil: nou hoor je het eens van een ander, verrekte koekwous. En daarna haalt hij definitief zijn gram. Zijn verplichte toezicht wordt omgezet in een taakstraf van twintig uur. Hopelijk niet een waar hij met de trein naartoe moet.

@backlink(156117)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.