Bij de politierechter: een Duits sneeuwbal-effect

Als geboren Oost-Duitser is René (41) niet bang voor een beetje sneeuw. De wereld van zijn jeugd was soms maanden achtereen wit en koud. Maar sinds hij in Nederland woont, kijkt hij ’s winters met angst en beven naar de lucht en naar het weerbericht. Vingers gekruist. Alsjeblieft, geen sneeuw… 

@backlink(155885)

Vijf jaar geleden emigreerde hij met zijn vrouw vanuit het voormalige Oost-Duitsland naar ons land. Naar Almere Muziekwijk om precies te zijn, dus van een cultuurschok was nauwelijks sprake. Ze woonden er met veel plezier. Hun eerste kindje werd er geboren, het tweede is onderweg. In de rechtszaal zit de vrouw van René liefdevol over haar bolle buik te wrijven. Haar man legt intussen met een zwaar Duits accent uit waarom hij afgelopen winter een 13-jarige jongen mishandelde. 

Het is eigenlijk elke winter prijs. Zodra er sneeuw ligt, begint de ellende. Doffe dreunen tegen het keukenraam. Elke dag. Elke avond. En als de dreun wat minder dof is, dan zijn het geen sneeuwballen maar ijsballen. Of sneeuwballen met kiezels erin, die heeft René ook al in zijn voortuin gevonden. Hij heeft al een paar keer de politie gebeld, maar die komen daar niet voor langs, voor een paar sneeuwballen.

Zijn lontje was op

“Als zij mijn gezin niet beschermen, dan doe ik het zelf,” zegt René. 

“Heeft u het idee dat de gooiers het speciaal op u hebben gemunt?” vraagt de rechter.

“Absoluut,” zegt René. “Bij de buren doen ze het niet.”

“En waarom moeten ze dan juist u hebben, denkt u?”

“Geen idee,” zegt René, “ik ken ze niet. Misschien omdat we Duitsers zijn.”

Afgelopen winter was zijn lontje op. Zijn vrouw zat met de kleine op schoot toen de eerste dreun van de avond door het huis klonk. René zag de schrik door haar lijf gaan. Hij sprong overeind, gooide de voordeur open en rende de straat op. Daar zag hij nog net hoe vier jongens zich uit de voeten maakten. Opgefokt zette hij de achtervolging in. Hij kreeg er een te pakken en deelde met zijn vlakke hand een pets uit.

“Niet slaan, niet slaan!” riep het mannetje.

“Zeg me waar je ouders wonen!” brieste René terwijl hij hem stevig bij zijn arm vasthield. Dat weigerde het ventje.

“Kijk uit,” dreigde René, “ik ben een Duitser!”

Dat hielp. Even later stond hij met het jochie bij diens ouders op de stoep. Die deden gelijk aangifte tegen hem wegens de mishandeling van David, zoals hun zoontje bleek te heten.

Wat hij precies bedoelde met ‘ik ben een Duitser’ dat weet René zelf ook niet meer, zegt hij. Hij was boos. Hij had er eindelijk eentje te pakken. En na de aangifte was hij nog bozer. De boete van 420 euro weigert hij daarom te betalen en dat pakt goed voor hem uit. Nu de rechter zijn verhaal heeft gehoord verlaagt hij de straf naar een boete van 200 euro, die hij ook nog eens geheel voorwaardelijk oplegt. De vordering van 150 euro die de ouders van David indienden vanwege immateriële schade – ‘onze zoon is erg geschrokken’ – zal René wel moeten betalen.

@backlink(155865)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.