Bij de politierechter: de truc met de tandenborstel

"Kan ik deze even aan mijn moeder laten zien?” vraagt de van oorsprong Armeense Karo (41) aan de dame van de drogisterij. Het is druk in de zaak. Er staat een behoorlijke rij voor de kassa. De vrouw is bezig met een andere klant. Gedachteloos kijkt ze op en ziet een lange man met een elektrische tandenborstel in zijn handen. “Ga uw gang meneer,” zegt ze.

Wat Karo er niet bij vertelt is dat zijn moeder niet in de winkel is. Ze zit in de auto op hem te wachten, op de parkeerplaats van het winkelcentrum. Met de tandenborstel in zijn handen loopt Karo doodleuk de zaak uit. Van het winkelalarm trekt hij zich niets aan. Hij heeft het toch netjes gevraagd?

Voordat hij met de tandenborstel de parkeerplaats kan bereiken, voelt hij een hand op zijn schouder. Iemand van de drogisterij sommeert hem onmiddellijk terug te komen naar de winkel. Karo weigert. Hij komt straks terug. Eerst gaat hij de tandenborstel aan zijn moeder laten zien.

“Nee, meneer u komt nu mee terug.”

“Geen sprake van, ik heb het netjes gevraagd.”

“Ja, maar dit is niet de bedoeling meneer.”

“Ze zei: Ga uw gang.”

“Ja maar zo werkt het natuurlijk niet meneer.”

Karo houdt voet bij stuk en weigert mee terug te gaan. Wanneer de sfeer echt onvriendelijk wordt, duwt hij de tandenborstel kwaad in de handen van de vrouw en beent verongelijkt het winkelcentrum uit.

@backlink(158737)

‘Allemaal leugens!’

To zover niets aan de hand. Totdat een van de drogisterijdames na sluitingstijd haar oog laat vallen op het schap met de tandenborstels. Daar klopt iets niet. In het kantoor kijkt ze de beelden van de winkelcamera’s terug. Ze herkent de lange man met het pokdalige gezicht meteen. Hij staat opzichtig te dralen bij de tandenborstels. Ze ziet duidelijk hoe hij er eentje in de mouw van zijn jas laat glijden, waarna hij met een tweede richting de kassa loopt. “Kan ik deze tandenborstel even aan mijn moeder laten zien?” Nog diezelfde avond ligt het beeldmateriaal bij de politie.

Tot nu toe heeft Karo nauwelijks een woord gezegd. Terwijl de rechter het dossier doorneemt, speelt hij verveeld met het microfoontje dat voor hem op tafel staat of laat hij zijn hoofd opzichtig over zijn schouders rollen. Maar nu springt hij ineens overeind.

“Leugens!” roept hij, zijn handen verontwaardigd in de lucht. “Allemaal leugens! Waar zijn die beelden? Laat ze maar zien dan!”

Het is bluf. Hij weet dat de camera-beelden niet in het dossier zitten. Ze zijn gewist of anderszins verdwenen en daarmee is al het mogelijke bewijs tegen hem van tafel, denkt Karo, maar de officier is daar nog niet zo zeker van. Een politieagent heeft de beelden wel gezien. Zijn proces-verbaal omschrijft de diefstal van de tandenborstel tot in detail.

“En ook een proces-verbaal kan als bewijslast dienen,” concludeert de officier.

Karo maakt een wegwerpgebaar. Alsof hij zeggen wil: nou wordt ie helemaal mooi! Maar de rechter is het met de officier eens. Hij had ze er liever bij gehad, maar ook zonder beelden heeft het proces-verbaal voldoende bewijskracht.

“Oh, dus een politieagent kan niet liegen?” vraagt Karo. Daar gaat de rechter niet op in. Voor zijn tandenborsteltruc krijgt Karo een boete van 200 euro.

@backlink(158717)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.