Bij de politierechter: de jackpot

 Ik ben zelf niet zo’n visser, maar ik zou geloof ik niet zo snel een stuk touw met een beitel uitwerpen,” bekent de rechter luchtig.

“Nee, ik ook niet,” lacht de glanzend kale Johan (33) gretig mee.

“Wou dat een beetje lukken?”

“Totaal niet,” zegt Johan, “maar ik verzeker u, als je de jackpot ziet drijven dan probeer je de gekste dingen!”

Johan ziet de jackpot drijven in een vijver bij Sint-Michielsgestel. Of beter, hij ziet daar een koffer drijven, maar hij is ervan overtuigd dat die vol met geld zit. Hij kan niet goed uitleggen waarom. Het is een gevoel.

@backlink(167859)

Samen met een vriend rijdt hij ’s avonds langs de vijver. Hij ziet de koffer drijven en dan is het idee geboren. Stel je voor. Geld. Veel geld. Heel veel geld. Het idee laat hem niet meer los. Hij keert zijn auto, knutselt met spullen uit zijn kofferbak provisorisch een hengel in elkaar en begint naar de mysterieuze koffer te vissen. Zijn maat ontdekt in het struikgewas naast de vijver ondertussen een reistas die gevuld is met sieraden, tafelzilver, een laptop en

andere kostbaarheden. Bingo. Wanneer hij de tas in de auto zet, hoort hij achter zich een autoportier dichtslaan. Politie.

De officier van justitie gelooft er geen woord van, maar ze kan Johans dikke duim wel waarderen.

“Meneer heeft in het huis van bewaring uitgebreid de tijd gehad om een smoes te verzinnen en ik moet zeggen dat het resultaat indrukwekkend is,” zegt ze cynisch.

Johan, geen onbekende van de politie, werd bij de vijver direct aangehouden. De spullen in en rond het water waren eerder die avond buitgemaakt bij een woninginbraak. Overburen hadden een onbekende rode Volkswagen met twee vreemde mannen erin stapvoets rondjes zien rijden door de wijk. Ze toonden verdacht veel interesse in het huis tegenover hen. Toen zij uitstapten en de boel op hun gemak van dichterbij inspecteerden, was het wantrouwen compleet. De buren noteerden het kenteken en belden de politie.

Een plek om te plassen

“Wat deed u daar precies?” wil de rechter weten.

Maar ook daar heeft Johan over nagedacht.

“We zochten een plek om te plassen, meneer. Vooral mijn maat moest erg nodig.”

“Daar leek het anders niet op. U stond daar volgens getuigen maar wat te treuzelen.”

“We wilden zeker weten dat we niet gezien werden, meneer,” pareert Johan. “De boetes voor wildplassen zijn tegenwoordig ook geen pretje.”

@backlink(167861)

Aan een boete voor wildplassen ontsnapte hij. In plaats daarvan zit hij nu ruim drie maanden in voorarrest. Al die tijd hield hij zijn lippen stijf op elkaar. Dat zwijgen sterkt de rechter in de gedachte dat Johans verhaal van vandaag een onaannemelijk lulverhaal is. Die reistas is volgens hem helemaal niet in het struikgewas gevonden. Net zo min heeft Johan de koffer toevallig in de vijver zien drijven. Integendeel. Zodra hij zag dat de buitgemaakte koffer niet de gehoopte ‘jackpot’ bevatte maar een hoop oude foto’s en ander waardeloos papier, flikkerde hij het ding zelf in het water. De truc met het touw en de beitel was niet bedoeld om de koffer op te vissen, maar juist om hem te laten zinken. Voor zijn creativiteit krijgt Johan een tien. Voor de woninginbraak 96 dagen cel. Precies de tijd die hij in voorarrest zat. •

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.