Bij de politierechter: boos om oud ijzer

Ras-Utrechter Maurits, in zijn buurt beter bekend als ‘Maud’, is met zijn 79 jaar behoorlijk op leeftijd, maar dat weerhoudt hem er niet van om dagelijks de stad af te struinen op zoek naar oud ijzer. Elke euro waarmee hij zijn karige pensioen kan aanvullen is mooi meegenomen.

“Dat u niet denkt dat ik voor de lol in die handel zit,” bromt Maud die z’n oude kloffie en een paar stoffige werkschoenen draagt. Dit keer hoefde hij niet ver te zoeken. In zijn eigen straat ging een heel huizenblok van de woningbouwvereniging op de schop. De stoepen en tuintjes lagen vol bouwmateriaal: ouwe radiatoren, zonneschermen, combiketels, kozijnen, de hele mikmak. Als vliegen op de stront kwamen de oud-ijzerboeren op de goudmijn af. Maud stond in zijn tuin twee oude zonneschermen aan stukken te zagen toen de politie ineens naast hem stond. Hij wist gelijk wie ze gebeld had. Dat moest Huib zijn geweest, een buurman van een paar deuren verderop die in dezelfde handel zit en die geen kans onbenut laat om hem het leven zuur te maken.

“Waar kwamen die schermen vandaan?” vraagt de rechter.

“Uit de tuin van Truus,” zegt Maud. “De poort stond open, ze lagen daar gewoon. Truus was niet thuis, maar ik heb niets gestolen, ik heb netjes gevraagd of ik ze mocht meenemen.”

“Aan wie vroeg u dat dan?”

“Dat weet ik niet meer. Aan een vrouw. Neem maar mee, zei ze.” 

“En dan neemt u het gewoon mee?” vraagt de rechter.

“Ikke wel,” zegt Maud.

“U vraagt zich niet af of die mevrouw daar wel iets over te vertellen heeft?”

“Dan zou ze dat toch wel zeggen, neem ik aan,” zegt Maud terwijl hij een verfomfaaid papiertje uit zijn zak tevoorschijn tovert en met enige triomf op tafel gooit.

“Hier,” zegt hij. “Van Truus mocht het.”

@backlink(160481)

Hanenpoten

De rechter heeft enige moeite met de hanenpoten van Truus, maar moet dan toegeven dat zij met terugwerkende kracht inderdaad haar toestemming geeft voor het verwijderen van de zonneschermen uit haar tuin. Probleem is alleen dat ze niet van haar waren, maar van de woningbouwvereniging.

“Het was Huib, hè?” vraagt Maud.

“Hoe bedoelt u?” vraagt de rechter.

“Die de politie heeft gebeld?” verduidelijkt Maud. Daar gaat de rechter niet op in. In plaats daarvan gaat hij door met de volgende beschuldiging aan het adres van Maud. Iets soortgelijks. Dit keer laadde hij  zijn aanhangwagen bij een bouwplaats vol met ijzeren platen. Ook hier vroeg  hij netjes om toestemming. Aan een  verkeersregelaar, zo bleek later.

“Hoe moet ik dat weten!?!” zegt Maud die nu boos wordt. “Hij had zo’n oranje hesje aan dus ik denk: die hoort bij de bouw. Neem maar mee, zei hij.”

De rechter geeft hem een werkstraf van dertig uur en zegt er nog maar eens bij dat de toestemming van lukrake voorbijgangers wettelijk niets waard is, maar dan staat Maud al bij de deur. Met zijn vuist in de lucht.

“Het was Huib, hè?” zegt hij. “Hier, deze kan hij krijgen, recht onder zijn kin.”

@backlink(160373)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.