Bij de politierechter: als je haar maar goed zit

Patrick (39) uit Haarlem heeft vanmorgen duidelijk voor de spiegel gestaan. Zijn al vroeg uitgedunde haardos staat goed in de gel en zijn gloednieuwe zomerjas kleurt prima bij zijn nette spijkerbroek. Maar de sporen van een leven op straat, een leven vol drank en drugs, laten zich zo gemakkelijk niet uitwissen. In zijn nek, net boven de kraag van zijn jas, is een stuk tatoeage zichtbaar. Zijn gezicht is grauw en verweerd, zijn gehoor is zwaar beschadigd en zijn manier van praten en ademen doet vermoeden dat er ook in zijn neus- en mondholte een en ander gesneuveld is. 

@backlink(155277)

“Sorry mevrouw, ik hoor u echt heel slecht,” zegt hij met onvaste stem. 

“EN ZO?” vraagt de rechter terwijl ze zowat in de microfoon kruipt. 

“Ja, zo is het beter,” zegt Patrick. 

De officier van justitie volgt daarna het voorbeeld van de rechter. De tenlastelegging galmt door de zo goed als lege zaal. “WINKELDIEFSTAL…” Patrick knikt. “POGING TOT INBRAAK…” Patrick knikt. Hij ontkent niks. Hij is hier vandaag niet gekomen om zijn straf te ontlopen, hij is hier gekomen om een boek dicht te slaan. Om een leven af te sluiten. Want ruim twintig jaar drank en drugs mogen dan veel kapot hebben gemaakt, zijn geloof in een beter leven is bij Patrick al die tijd onaangetast gebleven. En hetzelfde geldt voor zijn ijdelheid. 

Gel & zakkammetje

De dakloze junk en alcoholist Patrick jatte bij de Albert Heijn geen bier of wijn, zoals veel van zijn lotgenoten misschien zouden doen, nee, hij jatte een pot gel en een zakkammetje. “Dakloos of niet,” zegt Patrick, “verslaafd of niet, ik wil er gewoon goed uitzien. Ik vind dat belangrijk. Altijd gevonden.” Ook de poging tot inbraak ontkent hij niet, al weet hij er weinig meer van. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Een voorbijganger zag Patrick met een schroevendraaier wrikken aan de deur van een bedrijfspand. Hij belde de politie en maakte daarna uitgebreid foto’s met zijn mobiel. Van redelijk dichtbij zelfs, maar Patrick had niets door. Totaal van de wereld, vermoedt hij nu. Toen de politie arriveerde was hij al onverrichter zake vertrokken, maar op basis van de foto’s kon hij dezelfde avond nog worden opgepakt.

@backlink(155239)

Het zijn slechts twee korte hoofdstukjes uit het enorme boek dat Patrick nu eindelijk definitief wil sluiten. Hij is er klaar mee. Met de drugs, de drank, de roes en de foute vrienden. Met het leven op straat, met het liegen en stelen, met de leegte en de zinloosheid. Vier maanden heeft hij in een afkickkliniek in Den Haag gezeten en nu heeft hij onderdak gevonden in een woonproject. Een van zijn begeleidsters is vandaag meegekomen om het te bevestigen. 

“We zien het niet zo heel vaak,” zegt ze, “maar Patrick doet het echt heel goed. Het lijkt er sterk op dat hij het vol gaat houden.” 

Als een kind zit Patrick te glunderen op zijn stoel. “En binnenkort mag ik waarschijnlijk mijn zoontje weer zien,” zegt hij. De werkstraf van veertig uur is een milde straf, dat weet Patrick uit ervaring maar al te goed. “Hartstikke bedankt,” zegt hij, waarna hij met de borst vooruit de rechtszaal uitloopt. Een nieuw leven tegemoet.

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.