Aan alle dochters

Ik reed op zondag met mijn auto naar Nederland en hoorde het op het nieuws. Een jonge vrouw uit het Belgische Schilde was vermist sinds zaterdag 18.30 uur. Er was een massale zoektocht op touw gezet naar haar. Ik schrok. Niet alleen vanwege die zeer verontrustende feiten, maar ook vanwege Schilde. In dit plaatsje vlakbij Antwerpen, een paar tiental kilometers over de grens van Nederland, woont mijn vriendin met haar twee tienerdochters. Ik breng er af en toe mijn weekenden door. Het nieuwsbericht op de radio vertelde dat de jonge vrouw fietste van Schilde naar Antwerpen langs het Albertkanaal. Ik heb daar zelf ook vaak gereden. In de winter, als de nacht snel valt, kan het daar echt donker en guur zijn. Maar nu keek ik naar buiten. Het was het begin van de lente, het was rond 20.00 uur en nog licht. Ik voelde daardoor een soort hoop opkomen. Je verwacht niet dat iemand toeslaat in het licht.

Ik zocht contact met mijn vriendin: heb je het gehoord van dat meisje uit Schilde dat wordt vermist? Ja, mijn vriendin had het ook net gelezen. Ze vertelde me dat er door de politie al kleding met bloed erop van de vrouw was gevonden. Ik voelde mijn hoop langzaam verdwijnen.

Waar denk je dan aan? Aan haar ouders. Je kunt je niet indenken hoe radeloos en hulpeloos die mensen moeten zijn. Aan alle dochters. Je wilt ze beschermen voor alles, hun hele leven lang, maar je weet tegelijkertijd dat dat niet kan. Je moet ze op een gegeven moment loslaten en alleen laten fietsen. In het licht nog wel. Dat moet toch kunnen? Door dat fietsen dacht ik ook aan Anne Faber, de 25-jarige jonge vrouw die in 2017 zomaar verdween tijdens een fietstochtje in de buurt van Utrecht om bijna twee weken later dood te worden teruggevonden.

Het lichaam van de 23-jarige studente internationale betrekkingen en diplomatie Julie van Espen uit Schilde wordt op maandag 6 mei gevonden in het water van het Albertkanaal. De politie pakt diezelfde dag de vermoedelijke dader Steve B. op. Hij bekent meteen.

Die dader. Ja, je denkt ook aan die dader. Hij zou dronken zijn geweest, maar wat zegt dat? Wat is er in godsnaam in hem gevaren dat hij zoiets durft te doen? Dat hij in de eerste plaats zomaar een jonge vrouw durft aan te vallen en vervolgens, als ze tegenstribbelt als hij haar wil betasten met zijn vieze vingers, haar leven durft te nemen?

En dan komen langzaam de berichten naar buiten. De vader van Steve B. verklaart tegen de Belgische pers dat zijn zoon herhaaldelijk in klinieken heeft gezeten en psychisch niet in orde is. Steve B. zat tussen 2004 en 2008 al vast voor diefstallen en een verkrachting en in oktober 2016 verkracht B. zijn ex-vriendin waarvoor hij in juni 2017 wordt veroordeeld tot vier jaar cel. Steve B. gaat in hoger beroep tegen die straf en mag die uitspraak in vrijheid afwachten. Hij zwerft als dakloze door Antwerpen en vlucht in drank en drugs.

Het hof van beroep in Antwerpen kampt tegelijkertijd met een gigantisch personeelsgebrek. Vier rechters gaan met pensioen waardoor er een strafkamer gesloten moet worden en vele strafzaken vertraging oplopen. Bijna twee jaar gaan voorbij en al die tijd blijft Steve B. buiten. Over een maand zou dan eindelijk zijn hoger beroep dienen.

Je wilt ze beschermen voor alles, hun hele leven lang, maar personeelsgebrek... Nee, die zag je niet aankomen.