Kippenvel tijdens het Kunst & Theatergala van het Leger des Heils

Het is zaterdagavond in een afgeladen Afas Live (de voormalige Heineken Music Hall in Amsterdam). Presentator Bert van Leeuwen kondigt de volgende artiest aan: “Dames en heren, uw aandacht voor... Koert.”

Een oorverdovend applaus stijgt op uit de zaal terwijl in de coulissen twee jonge vrouwen een man op leeftijd, die tussen hen in strompelt, naar het podium begeleiden. “Oké Koert,” zegt een van hen, “dit is jouw moment. Ga en shine!” Onzeker schuifelt de man het podium op. Drugsgebruik en een gitzwart bestaan moeten welhaast de oorzaak zijn van zijn verwoeste gezicht en verzwakte lichaam.

Maar ondanks dat is Koert vandaag dressed to impress. Hij draagt een mooi colbertje en heeft zijn pet haaks op zijn hoofd gezet, wat hem iets guitigs geeft. Als hij zelfstandig lopend het midden van het podium bereikt en naast Bert van Leeuwen (die we kennen van EO-programma’s als Het Familiediner) gaat staan, blijft hij als verdoofd de zaal in staren alsof iemand hem op afstand bedient. Geen enkel moment maakt hij oogcontact met de man naast hem die met veel kunst en vliegwerk een gesprek op gang probeert te krijgen. Koert lijkt er niet helemaal bij te zijn. Maar als je goed kijkt, zie je dat er om zijn mondhoeken een vluchtige glimlach speelt. Koert geniet. Hij weet dat een groot deel van de mensen in de donkere zaal voor hem begrijpt waar hij vandaan komt en res- pect heeft voor wat hij heeft moeten overwinnen om te staan waar hij nu staat. Boven op een podium met het felle licht van een volgspot op zijn gehavende gezicht en zoveel adrenaline in zijn lijf dat hij kan staan zonder ondersteuning of rollator.

“Koert,” zegt Van Leeuwen, “jij gaat voor ons drie gedichten voordragen. Hoe ben je ertoe gekomen om te gaan dichten?”

“Dat weet ik niet,” antwoordt hij droog, “het moest van mijn moeder.”

De zaal lacht. Bert van Leeuwen ook. Je mag de presentator wel bewonderen om zijn lenigheid, want in het interview dat volgt zijn de vragen lang en de antwoorden kort, zonder dat het echt ongemak- kelijk wordt. Als Van Leeuwen ten slotte Koert aanbiedt om wat stilte te vragen aan de zaal antwoordt deze: “Ach, ze zoeken het maar uit.” Opnieuw heeft hij de lachers op zijn hand. De presentator verlaat het podium en Koert, begeleid door een gitarist, steekt van wal. Zijn eerste gedicht gaat over zijn jeugd en zijn tweede over, zoals hij zelf zegt, ‘het leven en over wat voor zin het heeft’:

Ik ga weer gigantisch de mist in. Maar wat heeft het leven voor zin. Volgens mij is lol maken het beste wat je kunt doen. Ook al ben je dan af en toe een oen. Ik moet weer de stad in gaan met mijn waar. Ik voel me echter een beetje gaar. Ik hoop dat het droog blijft. En dat ik niet wegdrijf.

Er volgt een stilte waarop Koert de zaal in kijkt en zegt: “Dat was het.” Een applaus volgt. Ondertussen beveelt een toneelmeester backstage dat iedereen ‘en ik bedoel IEDEREEN’ die zingt, praat, dicht of rapt ’GISTEREN’ naar hem toe moet komen om een microfoon om te krijgen. De man is nogal gespannen omdat hij er inmiddels achter is gekomen dat de optredende artiesten van het Leger des Heils vele talenten hebben, maar dat time management er daar niet één van is. De show – die van klein en kwetsbaar (Koert) naar groots en meeslepend (Wibi Soerjadi met showballet) gaat – is net van start gegaan en tijdens de door- loop vanmiddag ontbraken er toch zo’n zeven artiesten. Er mogen vanaf nu geen ongemakkelijke gaten meer vallen, deze show moet voorbijrazen als een goed geoliede machine. 

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je meer lezen over het gala? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.