Komische beloftes: huilen van het lachen

Patrick van der Kieboom

Patrick van den Kieboom (53) rolde twaalf jaar geleden als drukke ondernemer en vader van vier kinderen ‘door stom toeval’ in de comedywereld. “Ik bladerde zomaar wat in mijn krantje toen mijn oog op een advertentie voor een standupcomedy-cursus viel. Ik had er nooit over nagedacht, maar ik was toch geïnteresseerd en ik schreef me in. Als ik die advertentie niet had gezien, was ik er nooit van mijn leven aan begonnen.”

Het gedurfde experiment blijkt een goede beslissing; van de dertig cursisten wordt de excentrieke Belg door een jury van professionele comedians bekroond tot grootste belofte. “Vanaf dat moment begon ik stiekem wel een beetje te dromen over een leven als comedian, ja.” 

"Mijn gezin staat al jaren bekend als het beruchte ADHD-gezin van Kontich"

Samen met de professionals schrijft Patrick een show van een uur, die hij in de periode die hierop volgt twintig à dertig keer opvoert op zowel Belgische als Nederlandse podia. Het optreden bevalt hem zeer goed. “Ik gaf al jarenlang IT-cursussen, dus voor groepen spreken was ik gewend. Ik ben niet nerveus op het podium.” 

Ook over zijn materiaal hoeft de IT’er niet lang na te denken. “Mijn gezin staat al jaren bekend als het beruchte ADHD-gezin van Kontich. Drie van mijn vier kinderen en ikzelf kampen hiermee. Onze buren sleepten ons tien jaar geleden zelfs voor de rechter, omdat we te veel kabaal zouden maken. Het liep af met een sisser en ik heb ze zelfs nog mooie plekjes aangeboden voor de show. Helaas, ze kwamen niet.” 

Zijn eerste ADHD-tour is een gematigd succes die Patrick veel gelach en waardering oplevert. “Ik trad één of twee keer op voor scholieren. Na de show benaderde leerkrachten mij om te vertellen hoe mooi ze het vonden dat ik ADHD op zo’n grappige manier in kaart wist te brengen en dat ze na mijn show pas begrepen hoe kinderen met ADHD in elkaar steken. Dit is nog altijd het hoogtepunt van mijn comedy-carrière.” 

Voor inspiratie hoeft Patrick, die een allerminst gemiddeld leven leidt, überhaupt de deur niet uit. Sinds hij begon met optreden haalde de markante komiek tot driemaal toe het landelijke nieuws, mede door zijn eigenaardige fratsen. “Toen een film in de bios begon te storen, ging ik voor het scherm staan en beloofde ik iedereen, zogenaamd namens de bioscoop, gratis sorry-kaartjes voor aan andere film. Het publiek applaudisseerde; de bioscoop zelf vond het minder leuk. Twee dagen later ontving ik een factuur voor 119 bioscoopkaartjes.”

Voor je beroep rondreizen en landgenoten amuseren met humoristische verhalen en anekdotes over je excentrieke bestaan; het klinkt als een sprookje. Toch kleven er, naast alle adrenaline en aandacht, de nodige risico’s aan Patricks nieuw verworven liefde. “Destijds runde ik een eigen informaticazaak waar ik fulltime in de weer mee was en thuis wachtte mijn vrouw en vier kinderen. In de avonduren stond ik op het podium. Dat vond ik erg moeilijk om allemaal te combineren. Minder werken was geen optie, dus een doorbraak in comedy bleef uit.” 

"met vier kinderen moest er toch brood op de plank komen” 

Spijt van zijn keuzes heeft hij niet, maar Patrick beseft dat er meer in zijn mars had gezeten als hij grotere ambities had. “Ik heb een show van anderhalf uur gehad, veel respons op gekregen en ik heb meegedraaid met de allergrootsten, maar ik ben er nét niet genoeg voor gegaan, denk ik nu. Het klinkt cliché, maar met vier kinderen moest er toch brood op de plank komen.” 

Ter vergelijking blikt Patrick ironisch terug op een van zijn mooiste herinneringen als amateur-comedian. “Jaren geleden was ik de MC van het allereerste optreden van Phillipe Geubels. Die gozer is natuurlijk hilarisch, maar wat ik me vooral herinner is dat hij toen al een duidelijke visie voor ogen had. Hij moest en zou professioneel comedian worden en daar heeft hij keihard voor geploegd. Ik heb er nooit zo ingestaan. Het is voor mij altijd een hobby geweest.”

Patrick combineert zijn huidige werk als freelance IT’er met voornamelijk vrijwillige optredens en zogenaamde open-mics: kroegavonden waar eenieder zich mag aanmelden om een poging op het podium te wagen als grappenmaker. Met twee betaalde klussen per maand zijn de meeste optredens van de Belg echter onbetaald. Kosten worden gedrukt door veelvuldig met andere comedians te carpoolen. Voorlopig blijft Patrick wel schrijven en optreden, zolang hij er plezier aan beleeft in ieder geval. “In die twaalf jaar tijd ben ik vier keer een jaar lang gestopt, ruim twee jaar geleden voor het laatst. Sinds anderhalf jaar heb ik de lol van het optreden weer teruggevonden. De kinderen zijn ook wat ouder, dus blijft er meer tijd over in de avonden. Mijn vrouw gaat regelmatig mee, dat maakt het leuker. Meer dan dat hoef ik er niet uit te halen. Ik kan een geweldige set spelen en de volgende avond met dezelfde grappen volledig op mijn bek gaan. Zo gaat het nu eenmaal. Dat is misschien ook wel het verschil tussen ons en de echte profs. Die lui hebben zoveel ervaring en materiaal in hun achterzak. Die kunnen op elk publiek inspelen. Wij spelen simpelweg niet vaak genoeg om dat niveau te bereiken en dat moet nu eenmaal wel om constanter te worden in je performance.”

Dit is een voorstukje uit het blad. Wil je het hele artikel van Ryan Claus lezen over comedians als Donald Olie en Huibert-Jan van Roest? Bestel de nieuwe Panorama dan hier, of lees het op Blendle.