Het aparte leven van Robbie Williams

Over een dieet van speed en roomsoesjes, een nieuwe carrière als ufoloog en zijn angst om op te treden. Een merkwaardige kwaal voor een entertainer van zijn kaliber. “Mijn hersens blijven steken bij zelfhaat, afkeer van mezelf.”

Het is zomaar een dag in 2012. "Ik verveelde me en toen dacht ik: ik wil een haartransplantatie. Preventief, ik had het niet eens nodig.”

Welkom in de wonderlijke wereld van Robbie Williams. Hij heeft niet de beste stem van het westelijk halfrond, dat weet hij zelf ook wel. “Ik heb nooit echt geloofd in mijn zangstem, dus heb ik daar die persoon omheen gebouwd die uitstraalt: kijk naar me als ik dit doe, en luister niet naar me. Wat ik doe is een act, het is bluf, een personage. En die act en die bluf en dat personage werken alleen in samenwerking met het publiek.”

Er is vermoedelijk geen betere entertainer dan de voormalig Take That-zanger. Zijn optredens kenmerken zich door een mix van cabaret en zang. In de Amsterdam Arena tongzoende hij eens met een vrouwelijke fan. Hij vindt het ook nog altijd leuk om met een Schotse rok het podium op te komen en zijn in string gegoten billen te showen. Hij lijkt zich nergens meer thuis te voelen dan in de schijnwerpers, maar schijn bedriegt,vertelt hij in zijn nieuwe boek, Reveal (Onthulling).

Het is 2005. De wereld ligt aan de voeten van Robbie, dan de populairste artiest van het universum en ver daarbuiten. Hij staat aan de vooravond van zijn grootste en langste tournee. Op de eerste dag van de kaartverkoop gaan er 1,6 miljoen kaartjes over de toonbank.

Met dat aantal scoort hij een vermelding in het Guinness Book of Records. Toch is de Brit allesbehalve opgetogen. “Ik snapte het gewoon niet. Dat zoveel mensen zouden komen en dat het zoveel geld zou opbrengen. Ik had niet het gevoel dat ik het waard was om voor zoveel mensen op te treden en ik had niet

het gevoel dat ik het waard was om zoveel geld te ontvangen. Niet dat ik van plan was het weg te geven. Maar alles wat er in mijn carrière gebeurde, kwam niet overeen met mijn lage gevoel van eigendunk. Ik dacht: mentaal kan ik dit niet doen. En fysiek ook niet.”

Als zijn uitverkochte concerten in Wembley worden gecanceld omdat de verbouwing vertraging heeft opgelopen, reageert hij euforisch. Maar dat gevoel zakt weer als er een vervangende locatie is aangewezen.

Trauma

Robbie Williams is een man van uitersten. Een podiumbeest en tegelijkertijd de eeuwige twijfelaar. Een schaamteloze man met zelfspot en tegelijkertijd ontzettend ijdel. Afgelopen zomer wist hij nog 60.000 man naar het Nijmeegse Go ertpark te lokken. Halverwege brak hij zijn single Candy af en zei tegen het publiek: “Ach, natuurlijk kunnen jullie die tekst niet meezingen. Ik ben ’m zelf ook vergeten.”

Williams kan zeker wel een nootje zingen, hij heeft niet voor niets klassie- kers op zijn naam die iedere boerenlul woordelijk kan meezingen. Angels, Feel, Let Me Entertain You. Het zijn alleen wel museumstukken waar nog zelden een nieuw schilderij bij wordt gehangen. Maar wat geeft het. Hij telt ook na 25 jaar nog mee in de business. “Mijn grootste talent is aandacht trekken, denk ik. Nee, wacht. Het is anders. Ik ben kennelijk in staat om trauma eruit te laten zien als zelfvertrouwen. Dat is mijn talent.”

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele verhaal van Jarry Populier lezen? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.