Emile Ratelband: “Fantastisch artikel! Mijn ruiten zijn al ingegooid en mijn auto is beklad!”

“Dus jouw moeder is door de aardbevingsstress overleden?” vraagt Emile Ratelband aan een vrouw die hem door het raam van haar Groningse rijtjeshuis te woord staat.

“Mede daardoor, ja,” zegt de vrouw terwijl ze een pluim rook uitblaast en haar peuk de voortuin in schiet.

“Dat is door een dokter vastgesteld?” vraagt Ratelband.

“Dat niet,” zegt de vrouw, “maar ik weet het wel zeker.”

“Rookte ze ook net zoals jij?”

“Ze rookte wel een sigaretje, ja.”

“En ze dronk ook wel eens wat,” vult Ratelband alvast in.

“Soms,” zegt de vrouw.

“Maar dat heeft er allemaal niets mee te maken?”

De vrouw haalt haar schouders op.

“Dat natuurlijk ook,” zegt ze.

“Loop je eigenlijk niet gewoon een beetje te zeiken?” merkt Ratelband op.

“Misschien,” zegt de vrouw. Dan sluit ze het raam.

Het nieuws dat de voormalige positiviteitsgoeroe Emile Ratelband zich het lot van de Groningers aantrok en een heuse aardbevingstournee belegde om gedupeerden de helpende had te bieden, kon zoals verwacht vooral op hoongelach, afkeuring en scheldkanonades rekenen. De Groningers hadden al ellende genoeg, het laatste wat die nodig hadden was Emile Ratelband. Maar daar dacht Emile Ratelband zelf heel anders over. Om zijn plannen kracht bij te zetten had hij zelfs een huis gehuurd in Appingedam, een van de zeven aardbevingsgemeenten. Een dag na zijn 70ste verjaardag (al is hij naar eigen zeggen 'biologisch' pas 41) troffen wij hem daar aan zijn keukentafel. Voor een reportage in Panorama gingen we de hele dag met hem op pad in het door aardbevingen geteisterde Oost-Groningen. Zoals we inmiddels gewend zijn van Ratelband werd het een reportage die we niet licht zullen vergeten. Wat bleek? Ratelband trok zich niet zo zeer het lot aan van de Groningers, hij ergerde zich vooral aan hun gezeur over dat lot en aan de manier waarop de meesten van hen leken te zwelgen in hun slachtofferrol.

“Groningers moeten niet zo zeiken,” vond hij. Shit happens, get over it. Doel van zijn aardbevingsbijeenkomsten was daarom om de nuchtere noorderlingen te verleiden tot een stukje on-Gronings out-of-the-box-denken. Op de eerste avond in Loppersum had dat, ondanks de geringe opkomst van zeven man, al geleid tot een aantal verfrissende ideeën. Waarom maakten we van Oost-Groningen bijvoorbeeld niet één grote visvijver? Waarom maakten we er niet Nederlands grootste kerkhof van? Onder de grond was immers ruimte zat. En wat te denken van een pretpark van internationale allure: Disneyland Oost-Groningen?

Op de tweede avond in Appingedam was de opkomst zo mogelijk nóg teleurstellender: slechts vier man. Van wie er twee door Panorama eigenhandig in de lokale kroeg waren geronseld. Maar van een tegenvaller wilde Ratelband uiteraard niet spreken. Ook de volgende dag niet, toen er in Spijk helemaal niemand kwam opdagen.

Om zijn humeur te verpesten moest je van beteren huize komen. Dat bleek eens temeer toen de reportage deze week in Panorama verscheen en hij ons het volgende tekstbericht stuurde:

'Fantastisch artikel!!!!!! Mijn ruiten zijn al ingegooid en mijn auto is beklad!!!'

Lees de reportage over Ratelband in aardbevingsland deze week in Panorama. Het blad ligt nu in de winkel en is ook hier te bestellen.