Hilarische taferelen met de band van wijlen Herman Brood

Dit is het verhaal van twee rijke en succesvolle zakenmannen die allebei, onafhankelijk van elkaar, een vurige droom koesterden: drummer worden in een echte rockband.

Rijke stinkerd nummer één heet Fred Gehring en hij was CEO bij modehuis Tommy Hilfiger en volgens de Quote 500 goed voor honderd miljoen. Rijke stinkerd nummer twee heet Jan ’t Hoen en hij vergaarde zijn fortuin in de vastgoedwereld. Drummen kunnen ze allebei niet echt. Maar dat mag de pret niet drukken: als je rijk bent kun je immers de beste muzikanten om je heen verzamelen waardoor je eigen middelmatige gehak op het drumstel niet meer zo opvalt. 

Fred en Jan hebben een totaal andere muzieksmaak. Fred Gehring is gek op de typische 'muzikantjesmuziek' van de Beatles en Jan ’t Hoen op het ruige, wat minder gestileerde geluid van Herman Brood. Beiden dromen ze van internationaal succes. Bij Fred Gehring lukt dat ook daadwerkelijk. Zijn Beatlesband The Analogues bestaat uitsluitend uit topmuzikanten die inmiddels de ‘rock 'n roll’ prima van de ‘seks’ en de ‘drugs’ kunnen scheiden en die als meerwaarde heeft dat ze met z'n allen in staat zijn Beatlesrepertoire te spelen die de Fab Four zelf nooit live ten gehore hebben kunnen brengen omdat het studioprojecten waren, op tientallen sporen in elkaar geknutseld en onmogelijk live uit te voeren door vier muzikantjes, hoe goed ook.

Fred Gehring speelt met zijn band in the Ziggo Dome en in Carré, de tournees van the Analogues zijn al uitverkocht voordat ze goed en wel begonnen zijn en door kenners worden de muzikanten ‘muzikale archeologen’ genoemd en geroemd als de beste Beatlecoverband ter wereld.  

Hoe anders ging het met rijke stinkerd nummer twee, Jan 't Hoen, bij zijn pogingen de band van wijlen Herman Brood – The Wild Romance – nieuw leven in te blazen (te zien in de viraal gegane documentaire ‘Buying the Band’ op youtube). Heeft de charismatische Fred Gehring vriend en vijand (en waarschijnlijk zichzelf) verbaasd met het succes van The Analogues, kun je Jan ’t Hoens pogingen zijn midlifecrises te verzilveren alleen maar met en paar stevig samengeknepen billen bekijken. 'Buying the Band' is een ontluisterend filmdocument waarin ‘vergane glorie’ de rode draad is. De grote vraag is: wat bezielt die man? Denkt hij nou werkelijk dat hij van wat er nu nog over is van het grootste stel drugskonijnen uit de geschiedenis van de Nederlandse Rock & Roll een soepel opererende band te maken? Alleen maar door er een pak geld tegenaan te smijten?

Als je als toeschouwer ook maar een greintje sympathie voor de man kon opbrengen, zou je zowaar medelijden met hem krijgen. Maar hij is niet sympathiek. Hij heeft het charisma van een diepvries en als een schoolmeester waar niemand naar wil luisteren probeert hij het zootje ongeregeld dat misschien niet meer de seks maar toch zeker nog de drank en drugs onlosmakelijk verbonden ziet met het muzikantenbestaan op het rechte pad te krijgen. Ter meerdere glorie van hemzelf. Een kansloze operatie.

De volstrekte naïviteit waarmee Jan 't Hoen zijn plannen smeedt is verbijsterend. Zo wil hij bijvoorbeel op tournee met Nina Hagen. Een onmogelijk punk icoon op leeftijd die het woord sterallures inmiddels tot kunst heeft verheven en waarvan je al toeschouwer al lang weet: no way dat zo’n dame zich door een kale en vooral kleurloze dasje/jasje man met niets meer dan een gevulde portemonnee laat zeggen wat ze wel en niet moet zingen. En dan Koos van Dijk die al zijn contacten bij zaaleigenaren kwijt is, nog geen varken met een bolhoed meer kan regelen en er een beetje omheen holt met dollartekens in zijn ogen.

Sowieso is het pijnlijk duidelijk dat niemand het voor de lol maar uitsluitend en alleen maar voor de centen doet. Jan 't Hoen heeft geen gun- én geen rock & roll factor. Hij is en blijft een stijve hark tussen al die gekke vogels en al het geld van de wereld gaat hem geen gezamenlijk draagvlak of goodwill kopen. Het schuurt aan alle kanten en daarom is ‘Buying the Band’, hoe pijnlijk ook, zeker de moeite van het bekijken waard. Herman Brood zou zich in zijn graf omdraaien bij het zien van dit rock 'n roll document waarin zo nu en dan zoveel verbale bullshit wordt heen en weer geslingert dat niemand er meer Brood van kan bakken. Laten we daarom eindigen met een meesterlijk stukje verbale diaree van 'manager' Koos van Dijk (die weliswaar geen drugs gebruikt maar als kind klaarblijkelijk in een grote koperen ketel met speed is gevallen) als hij moet uitleggen waarom Nina Hagen niet naar de Wisseloord Studio’s kan komen.

Aan het woord: Koos van Dijk in 'Buying the Band': “O, o, o, o, wir sind enttäuscht, heet dat in het Duits, oftewel teleurgesteld. Nina is ziek. Haar manager belde mij op in alle staten die is ook heel boos ja iets met haar kaak, tandvlees, zoiets kijk, er zal ongetwijfeld iets met haar mondje zijn ze rookt natuurlijk veel te veel ze heeft zorgen en ze moet de huur betalen en alles en dan krijg je zo’n spiraal want die loopt natuurlijk lang genoeg mee in dit vak dat ik al die mensen gezien heb die in crisis zitten en de energie niet hebben of op het verkeerde moment of dan niet de power hebben om de toekomst te zien of te willen zien en uiteindelijk heeft ze ook geen stuiver te makken meer, ze heeft natuurlijk alles uitgegeven, opgemaakt, zoals het ook hoort bij artiesten, maar dan moet ze wel doorwerken bij ons loopt de energie gewoon in de drain, in de drain want je zit in zo’n groove je hebt energie je hebt adrenaline en je bent blij, je vindt het leuk en je laadt je helemaal op richting pers om het allemaal over te brengen, en in één keer pap, de strekker eruit getrokken als het bad dat leegloopt nou ja, het is, ’t is eigenlijk net als seks weet je wel, je wil seks, TL gaat aan, eh, telefoon gaat en alles is over.”

De bizarre documentaire Buying the Band is 22, 23 en 24 februari op groot scherm te zien in de Melkweg Cinema.