Bono: wereldverbeteraar of belastingontduiker?

Dan kun je al een decennium of vier aan de top staan van de popmuziek, maar dat wil niet zeggen dat alles wat U2 uitbrengt in goud verandert. Of juichend wordt ontvangen. Sterker nog: de band werd verketterd om het in 2014 uitgekomen Songs of Innocence. Niet eens om de nummers die erop stonden, maar om hoe het aan de man werd gebracht. Het album moest volgens Bono het grootste digitale muzikale liefdadigheidsevenement aller tijden zijn.

De nummers werden aan Apple verkocht, die de cd vervolgens gratis verspreidde onder de 500 miljoen iTunes-gebruikers. Die zeiden overal het algemeen geen dankjewel, maar vatten het cadeautje op als een ongewenste reclamefolder. De grootste kritiek was dat U2 zijn denkbeelden ongevraagd had opgedrongen aan de muziekliefhebber. Naar verluidt ontving de band 90 miljoen euro van Apple, dat droeg ook niet lekker bij aan de beeldvorming. Bono noemde het later een goedbedoelde vergissing. Zoiets overkomt de beste, maar critici vonden wel dat de Ieren iets goed hadden te maken.

Deze winter kwam er een nieuw album, Songs of Experience, een soort vervolg op het eerdere debacle. De band zag zelf ook wel in dat het marketingtechnisch iets anders moest. Om de Hollandse markt te paaien was Ruud de Wild welkom rond hun concert in São Paulo. Voor een tv-programma van de publieke omroep sprak hij met Bono en The Edge. De Wild – fan van U2 – mocht het album al voor de release beluisteren en het viel hem op dat veel teksten gingen over het einde en de dood.

Hij was bang dat dit album een verkapte afscheidsbrief was en dat was dan ook zijn belangrijkste vraag. Stopt U2 ermee? De Wild werd gerustgesteld. “Ik heb wat waarschuwingssignalen gehad in mijn leven,” vertelde Bono. “Zo nu en dan heb ik mijn levensstijl wat moeten aanpassen, omdat ik er anders niet lang meer zou zijn. Dus schreef ik de teksten alsof ik er niet meer was. En wat zou ik dan willen zeggen? Waarom zou je een U2-album maken als je niet je hele leven erin stopt?

Je moet jezelf voorstellen dat je hierna nooit meer iets te zeggen hebt. Maar ik denk dat we nog heel veel te zeggen hebben. Als kind, toen ik een jaar of 14 was, staarde ik uit het raam en luisterde ik naar John Lennon en Bob Dylan. Zij vertelden me dat de wereld niet zo hoeft te zijn zoals ie is. Dat je er zelf iets aan kunt doen. Dat kind moest volwassen worden en ik denk dat dat nu begint te komen.” 

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele verhaal van Jarry Populier over Bono lezen? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.