Bobbi Eden: 'Ik haat vliegen'

Ook al vlieg ik meerdere malen per jaar van en naar Los Angeles, het blijft voor mij een noodzakelijk kwaad. Ik haat vliegen. Als er een weg zou zijn naar LA, zou ik zeker de auto nemen, ook al zou ik er twee weken over doen. Ik haat de geur van het vliegtuigvoedsel, ik haat de koffie, ik haat het opstijgen, ik haat de turbulentie, ik haat het landen en ik haat alles er tussenin! De laatste vijf jaar maak ik er een sport van om luchthaven Schiphol te mijden. Dit om te voorkomen dat ik allerlei vreemde blikken of bezorgde opmerkingen krijg. Deze week was het weer zover. We vlogen terug naar Nederland. Al ver voor ik naar het vliegtuig moet, krijg ik al een vervelend gevoel in m’n maag. Omdat we met onze zoon, twee honden (in de cabine, niet in het ruim) en veel te veel bagage vliegen, probeer ik mezelf sterk te houden. Maar op het eerste stuk naar Atlanta gaat het ook deze keer al mis. De kleur die ik in de laatste vier maanden heb gekregen op het strand van Malibu, is binnen tien minuten verdwenen en ik kots mezelf helemaal leeg. Een bezorgde stewardess komt naar me toe en vraagt of ik assistentie nodig heb tijdens mijn overstap. Ik zeg ‘ja’ en ga vrolijk verder met overgeven. Als we zijn geland, mag ik in een rolstoel plaatsnemen. De medewerker begroet mij met een vrolijk ‘Girl, you don’t look so good’. En bedankt, dat had ik zelf nog niet in de gaten.

Ondertussen sleept mijn man met onze zoon, twee honden en wat handbagage. En voor wie nog nooit een overstap in Atlanta heeft gehad, om van een binnenlandse vlucht naar de gate te komen voor internationale vluchten moet je een stuk met een metro die sneller optrekt dan Max Verstappen. Ik kots nog een beetje verder, maar ben dan wel écht helemaal leeg. Vlakbij onze gate moet ik me echt herpakken, anders mag ik niet mee op de vlucht. En dat is geen optie. Dus ik zet m’n beste gezicht op en stap in het vliegtuig. Als we net in de lucht zijn, moet ik in slaap zijn gevallen want ongeveer een uur voordat we gaan landen, word ik wakker. Ik kijk naar m’n man die met onze zoon op schoot zit en eruitziet alsof ie al drie weken op een keutel zit te broeden. “Hoe gaat het schatje?” vraag ik. Hij kijkt niet vrolijk. Afijn, hallo Nederland!