Met een jachtgeweer schoot Ian (43) zijn ex-vrouw en kinderen dood

Maguiresbridge, 23 juli 2025. De zon breekt voorzichtig door boven het landelijke, Noord-Ierse dorp. Het zou een prachtige dag moeten zijn voor dierenarts Vanessa Whyte (45) en haar kinderen. Vanessa is net aangenomen voor een leidinggevende baan bij het ministerie van Landbouw. James (14) en Sara (13) genieten volop van de zomervakantie. Voor de sportieve kinderen betekent dat veel hurling en Gaelic football spelen, passies die ze van hun Ierse moeder hebben meegekregen. Het drietal kijkt uit naar een bezoek aan Barefield, Vanessa’s geboorteplaats, om hun pasgeboren neefje Harry te ontmoeten. Maar zover zal het nooit komen… 

Om 08.21 belt iemand vanaf Sara’s mobieltje met alarmnummer 999. Niemand zegt iets, maar de centralist hoort genoeg zorgwekkende commotie om meteen ambulances en een traumahelikopter te sturen. Binnen enkele minuten heeft de politie de landweg buiten de riante woning afgesloten en wemelt het er van rechercheurs in witte pakken.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De Noord-Ierse media delen weinig details, maar melden dat hulpverleners ‘ernstig geschokt’ zijn door het ‘aangrijpende tafereel’ dat ze aantreffen. De drie gezinsleden blijken, elk in een ander vertrek, te zijn neergeschoten. Vanessa en Sara zijn al overleden. James zal later die middag in het ziekenhuis aan zijn verwondingen bezwijken.

Vanessa blijkt haar ex-man onderdak te hebben aangeboden toen hij zijn werk als vrachtwagenchauffeur moest opgeven

Hulpverleners vinden op de plaats delict nog een vierde persoon met ‘catastrofaal hersenletsel’. Het is Ian Rutledge (43), Vanessa’s ex-man en vader van de kinderen. Naast hem ligt een vuurwapen, volgens sommige media is het een jachtgeweer. Alles wijst erop dat Ian eerst de familieleden en daarna zichzelf heeft neergeschoten. Terwijl hij op de intensive care voor zijn leven vecht, verwerkt het dorp van nauwelijks duizend inwoners de schok... 

Donkere wolk

Voor de woning verrijst een zee van bloemen en knuffels. Op de basisschool van James en Sara vormen lange rijen voor het condoleanceregister. De directrice van de middelbare school is ‘verbijsterd’ over het gruwelijke verlies van de ‘levendige, intelligente en vrolijke kinderen’. Collega’s van Vanessa herinneren zich haar als een harde werker maar vooral als een ‘bijzonder lief mens’ met haar kinderen ‘als het centrum van haar universum.’

De Gaelic Footballclub van Maguiresbridge deelt op Facebook een hartverwarmend eerbetoon aan de ‘drie dierbare leden.’ De hurlingclub noemt Vanessa ‘het hart en ziel’ van de vereniging. “Op wedstrijddagen kon ze zowel coach, supporter, scheidsrechter als EHBO’er zijn.” 

Het verdriet reikt tot ver buiten Maguiresbridge. De Noord-Ierse premier en minister van landbouw wonen herdenkingen bij. Ook ten zuiden van de grens is er verslagenheid. Ondanks het, voor Ierland, zonnige weer ziet father Tom Fitzpatrick dat een ‘donkere wolk is neergedaald’ over Barefield. Hij vraagt de parochieleden om zich de slachtoffers ‘niet te herinneren om hoe ze zijn gestorven, maar om hoe ze hebben geleefd.’

Tijdens de landelijke finale van het Gaelic football in Dublin blijven 80.000 fans een minuut stil terwijl er een foto van de slachtoffers op het megascherm verschijnt.

Broer uit Australië

Vóór hun begrafenis in Ierland, kunnen de bewoners van Maguiresbridge op 30 juli afscheid nemen van Vanessa, James en Sara. Langs de weg vormen honderden aanwezigen, op verzoek van de familie gekleed in vrolijke kleuren en sportshirts, een erehaag voor de rouwstoet. Bij het passeren van de met rozen bedekte kisten, slaat menigeen stil een kruisje.

In de volgepakte St Mary’s-Kerk vertelt father Raymond Donnelly dat Maguiresbridge ‘tot de kern geschokt’ is. “Het is oké om verward, boos of verdrietig te zijn,” zegt Donnelly, terwijl hij zelf zichtbaar geëmotioneerd is. “Rouw hoef je niet alleen te dragen. Het is een reis die we samen maken.” 

Na de laatste zegeningen, maken Vanessa, James en Sara nog één keer de reis naar Ierland…

Ook bij de uitvaartdienst in Barefield zijn er op 2 augustus bontgekleurde erehagen en volle kerkbanken. Oma Mary zit vooraan, omringd door haar andere kinderen onder wie Vanessa’s broer, die uit Australië is overgevlogen. Zus Regina roert de aanwezigen door te vertellen hoe de familie zo heeft uitgekeken naar de komst van Vanessa, James en Sara.

“In plaats daarvan moesten we opeens kisten en uitvaartmuziek uitkiezen.” De keuze is gevallen op Amazing Grace en Somewhere over the Rainbow. “De enige troost is dat ze eindelijk veilig zijn,” zegt zus Regina. “De kinderen zullen voor altijd aan Vanessa’s zijde zijn, net als toen ze nog leefden.”

Oogziekte

Vijf dagen na de schietpartij meldt de politie dat ook de ‘vierde persoon’ is overleden. Het blijkt dat Ian na de zelfmoordpoging kunstmatig in leven is gehouden. Na de dood van de enige verdachte, zet de politie het onderzoek voort. Getuigen, camerabeelden en telefoondata moeten meer duidelijkheid verschaffen over de omstandigheden. Heeft Ian de moorden gepland? Zijn er waarschuwingstekens gemist? 

Er komen steeds meer details naar buiten over de vermeende gezinsmoordenaar, die in alle stilte is gecremeerd. Hij zou depressief zijn geraakt door een oogziekte die hem binnen drie jaar volledig blind zou hebben gemaakt. Het blijkt dat Vanessa hem zelf onlangs onderdak heeft aangeboden, nadat hij zijn werk als vrachtwagenchauffeur heeft moeten opgeven. Vlak voor het drama zou hij al geprobeerd hebben Vanessa te wurgen. 

Het drama voedt discussies over wapenbezit en huiselijk geweld. Op beide punten ‘scoort’ Noord-Ierland aanzienlijk hoger dan de rest van de Britse eilanden. Ruim 53.000 Noord-Ieren bezitten een legaal vuurwapen, dat is ongeveer 3% van de bevolking. In Engeland ligt dat onder de 1%. 

Afgelopen augustus is de Britse wapenwet al aangescherpt. Elk vermoeden van huiselijk geweld is genoeg om een vergunning te weigeren. De initiatiefneemster is een vrouw uit Birmingham die in 2020 haar zus en twee nichtjes heeft verloren in een gezinsdrama. “Het is makkelijker om een wapenvergunning te verkrijgen dan een visvergunning,” zegt ze daarover tegen de BBC. “Dus kan iemand in een paar tellen zijn familie wegvagen.” 

Maar omdat Noord-Ierland zijn eigen wetgeving kent, gelden deze strengere normen daar niet…  

Moord in Noord-Ierland

Het afgelopen jaar zijn er zestien moorden gepleegd in Noord-Ierland, op minder dan twee miljoen inwoners. Opvallend is dat de helft van de slachtoffers vrouw is. In zes gevallen is vastgesteld dat het om partnermoord ging.