Week van Toen: Koning George, de heilige Earring (1993)

In juli van dit jaar overleed George Kooymans, medeoprichter, gitarist en muzikaal brein van Golden Earring. Hij leed al jaren aan ALS en werd slechts 77 jaar. Een paar maanden eerder kondigden de overige Earring-leden Barry Hay, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk al vijf afscheidsconcerten in Ahoy aan, aankomende januari, waarvan een deel van de opbrengst ten goede zal komen van het onderzoek naar de nog altijd dodelijke zenuwspierziekte. 

In 1993, toen Golden Earring in de formatie Hay-Kooymans-Gerritsen-Zuiderwijk al bijna 25 jaar bestond (Kooymans en Gerritsen waren er al sinds het begin in 1961 bij toen ze nog The Golden Earrings heetten), kregen we een uniek inkijkje in het reilen en zeilen van de Haagse band. Johnny Lion, onze sterverslaggever van toen, volgde hen tijdens een aantal concerten, maar vooral ook in de coulissen waar niks een geheim was, ook niet de succesformule van de band. Natuurlijk waren er weleens ruzies, zei Kooymans, maar die ontstonden alleen als sommige zaken niet goed liepen. Dat wilde volgens hem niet zeggen dat ze meteen met elkaar op de vuist gingen: “Maar eens in de paar jaar gebeurt dat wel.” 

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Hay: “Maar de laatste keer is al zo lang geleden dat je er niks meer van ziet.” Lachend wees hij naar zijn neus: “Kijk maar, helemaal genezen.”

George Kooymans in 1993: ‘Eens in de paar jaar gaan we met elkaar op de vuist’

Kooymans, Hay en Zuiderwijk waren allemaal even oud, op dat moment 45; Gerritsen was twee jaar ouder. Dat was behoorlijk oud voor de maatstaven van toen, al wilde Kooymans daar niet aan: “Die redenering klopt helemaal niet. In Amerika bijvoorbeeld worden oudere artiesten juist op handen gedragen. En onlangs mochten we op het North Sea Jazz Festival meemaken dat het publiek het te gek vond dat daar musici van over de zeventig uit hun dak gingen.” Hay, die duidelijk de lolbroek aan had: “Al dan niet met behulp van zetpillen natuurlijk.”

Uiteraard ging het ook over de seks en drugs die hun rock-’n-rollbestaan in leven zou hebben gehouden, al haalde Kooymans ook daar de angel meteen uit: “Ik denk dat in sommige kringen, waarvan men denkt dat het allemaal brave mensen zijn, het er heviger aan toegaat dan bij de gemiddelde popgroep. Zo ging ik eens naar een advocaat. Die legde eerst een paar lijnen coke neer voordat er werd gepraat. Bij ons gebeurt dat niet. Heb je iets gezien dan?”

Johnny Lion schudde van niet, terwijl Gerritsen, ook al in een jolige bui, wat olie op het vuur gooide. “Cesar is net wel op het toilet geweest,” zei hij met een knipoog. “Wat deed je daar precies?” Zuiderwijk: “Ga maar eens ruiken dan!”

En vrouwen? Kooymans, weer op zijn hoede: “Je speelt wel een eind lekkerder als er een paar leuke meisjes voor je neus staan, dat klopt.” Hay was wederom iets loslippiger: “We hadden een concert voor het Schoevers-instituut waar zo’n drieduizend meisjes stonden. Dat was ’m hoor! Gaan we toch meneer Schoevers smeken om volgend jaar wéér te mogen optreden.” 

Geen idee hoeveel van die meisjes er in januari weer in Ahoy staan, maar op het podium wordt er sowieso eentje gemist.