Pokeren na de hype: zó staat het er nu voor met het kaartspel waarmee ooit miljoenen werden verdiend

Toen de Amerikaanse accountant Chris Moneymaker in 2003 op 28-jarige leeftijd het WSOP Main Event won, zeg maar het WK Poker, en daarmee een bedrag van 2,5 miljoen dollar op zijn bankrekening kon bijschrijven, begon het kaartspel aan een enorm opmars. Want wat Chris aantoonde, was dat het voor gewone stervelingen mogelijk was om met de kaartvariant van een potje Yahtzee steenrijk te worden. Chris had zich namelijk via een online pokertoernooi met een inleg van slechts 39 dollar voor het WSOP Main Event gekwalificeerd en zo de gebruikelijke 10.000 euro inschrijfgeld omzeild. Tel daarbij op dat Chris’ achternaam marketingtechnisch uitstekend werkte en zie daar: de pokerhype in Amerika was een feit. 

Dat bleek ook wel uit het aantal inschrijvingen voor het WSOP Main Event van een jaar later. Waren er in 2003 nog maar 839 deelnemers, nu streden ineens 2.576 pokerspelers om de wereldtitel. Winnaar werd de zwaarlijvige Amerikaan Greg Raymer, die er met een bedrag van 5 miljoen dollar vandoor ging. Daarna ging het nóg harder. En daarin speelde YouTube een grote rol in.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De filmpjesdienst werd in december 2005 opgericht en vanaf toen kon ineens de hele wereld eenvoudig de uitzendingen van de WSOP volgen, die eerder alleen op de Amerikaanse tv te zien waren. En zo werden ineens mannen uit Nieuwegein, Harlingen, Tegelen en Capelle (en ex-hockeyster Fatima Moreira de Melo uit Rotterdam) gegrepen door het pokerspel en gingen ze de verrichtingen volgen van markante professionals als Phil Hellmuth, Mike Matusow en de Nederlands trots Marcel Lüske, die doorgaans in een driedelig pak en met een zonnebril omgekeerd op zijn hoofd aan de pokertafel plaatsnam. 

De pokerhype zorgde ervoor dat duizenden en nog eens duizenden Nederlanders naar de winkel renden om een pokerkoffer aan te schaffen met daarin pokerchips en speciale geplastificeerde pokerkaarten. En wie eenmaal met vrienden en familie rond de huiskamertafel lol had gekregen in het spel, nam ook al snel eens een keer online plaats aan de pokertafel van PokerStars. Of schoof aan in kroegen en cafés, waar op veel plaatsen ook stevig gepokerd werd. Al moest dat wel in het geniep gebeuren omdat de overheid er minder blij mee was en het als illegaal gokken beschouwde.

Gedoogd

In die dagen organiseerde ondernemer Jos Ariaans uit Nijmegen pokertoernooien, onder meer in een bruine kroeg in het Gelderse Brummen. Er was plaats voor 80 deelnemers, die elk maximaal 50 euro inlegden waarna er aan tien professionele pokertafels gestreden werd om mooie bedragen.

Chris Moneymaker had zijn naam mee: hij mocht voor 39 dollar meedoen en won. Waarna hij 2,5 miljoen dollar op zijn rekening kon bijschrijven

“Ik organiseerde destijds al casinoavonden met mijn bedrijf Casinorent en op een geven moment zag ik dat er op Marktplaats acht pokertafels aangeboden werden,” begint Jos te vertellen. “Dat bracht me op het idee om ook pokeravonden te organiseren. Voor kleine bedragen. Van een tientje tot 50 euro. Ik kondigde mijn toernooien aan op een pokerwebsite en een dag later had ik al 150 inschrijvingen. Ik dacht: als dat zo lekker gaat, dan zet ik er nog een paar op. Die waren ook meteen vol en zo trok in de hele omgeving rond. Nijmegen, Wijchen, Brummen en tal van plaatsen in Brabant. Dat was heel succesvol.” 

Hoewel het officieel niet mocht, deed Jos niets strafbaars. “Ik ben destijds naar de politie in Nijmegen gegaan en heb gezegd: Ik wil pokertoernooien gaan organiseren, het is net zoiets als klaverjassen, met een klein inschrijfbedrag, dat is leuk voor de mensen. De persoon die daarover ging zei toen: Ga je gang. Als we iets vernemen dat aandacht nodig heeft, dan nemen we contact met je op. Dat is nooit gebeurd. In Brummen viel de politie eens een keer binnen. Die hebben toen rondgekeken en vonden het prima. Het werd gedoogd. Ze wilden gewoon even zien wat er gebeurde. Ik heb het altijd bij kleine toernooien gehouden, voor weinig geld. Maar op een gegeven moment ging jan en allemaal het organiseren en werden de bedragen steeds hoger. Toen vonden er veel meer invallen plaats en kwamen er steeds minder mensen naar mijn toernooien. Ik ben er toen mee gestopt.”

De wens van de overheid was en is dat poker enkel en alleen in Holland Casino wordt gespeeld. Jos Ariaans: “Dat is jammer. Want het aanbod in Holland Casino is slecht. In de vestigingen in Nijmegen en Eindhoven kan het bijvoorbeeld niet meer. Pokeraars uit die regio moeten naar Utrecht, Venlo of Amsterdam uitwijken, waar je dan ook nog te maken krijgt met limieten aan je inzet. Zelf speel ik nog twee keer per week, een keer in het Holland Casino in Venlo en iedere donderdagavond met een groep van 20 à 30 pokeraars in een luxe pokerroom in een kelder bij iemand thuis. Verder hou ik me nog bezig met de website legaalnederlandscasino.nl, daar geef ik voorlichting aan geïnteresseerden waar je in ons land een gokje aan de pokertafel kunt wagen zonder dat je in overtreding bent.”

Geschuif met geld

Waar Jos zich gedurende de pokerhype richtte op het organiseren van pokerevenementen en -toernooien, zag Frank op de Woerd een journalistieke uitdaging. “Ik ging vol in poker op, wilde alles weten en kocht strategieboeken en ging online op zoek naar informatie. Ik had al vrij snel door dat ik als speler niet goed genoeg was om er mijn brood mee te verdienen, maar besloot een open sollicitatie bij mijn favoriete pokerwebsite, pokernews.nl, te doen en werd daar aangenomen. Niet veel later mocht ik namens Pokernews verslag doen van de WSOP in Las Vegas. Ik heb dus bewust geprobeerd om in de pokerwereld actief te zijn en te blijven, zonder zelf de hele dag te hoeven pokeren. Dat is gelukt. Ik ben dertien jaar achter elkaar voor zeven weken naar de WSOP in Las Vegas gegaan.” 

Daar kwam Frank van dichtbij in aanraking met geschuif met grote bedragen. In de pokerwereld is het gebruikelijk om procenten van je inschrijfgeld en dus ook procenten van je mogelijke winst aan investeerders te verkopen. “Het is een wereld waarin alles op basis van goed vertrouwen gaat en de overeenkomsten doorgaans mondeling worden vastgelegd. Er worden nooit contracten ondertekend. Als iemand zegt: Ik koop 10 procent van jou. Dan hoef je dat niet eens meteen te betalen, maar kan dat ook achteraf of wordt het verrekend. Het is een heel informele wereld. Als jij me nu dit en dat geeft, krijg je van mij in Las Vegas dit en dat terug. Mede om die reden zijn er ook de nodige schandalen geweest."

"Daar is de Nederlandse pokerspeler Constant Rijkenberg enorm door in de problemen gekomen. Hij had naar verluidt meer dan honderd procent van de inleg verkocht en won in 2009 de EPT San Remo, goed voor een bedrag van 2,5 miljoen euro, waardoor hij dus ook meer dan de totale winst aan investeerders moest uitkeren. Een avond voor dat toernooi dronk Constant een paar biertjes, maar hij had te weinig geld bij zich. Een andere pokerspeler betaalde toen de rekening van 110 euro en Constant zei: Dan krijg je 1% van mijn winst. Dat zorgde ervoor dat die paar biertjes hem geen 110 euro, maar 25.000 euro kostten. Volgens mij heeft Constant naderhand iedereen wel terug kunnen betalen.”

Twee ton voor Alberto

Door de pokerhype kwam de sport ook ineens op tv in Nederland. In eerste instantie met bekende Nederlanders als Hugo Borst, Ad Visser en Bridget Maasland, die in 2007 in RTL’s Celebrity Poker te zien waren en onderling een kaartje legden. Later werden vooral de verrichtingen van pokerprofessionals als Noah Boeken, Marcel Lüske en Lex Veldhuis gevolgd, omdat zij intussen ook waren uitgegroeid tot bekende Nederlanders en als rolmodellen werden gezien door aspirant-pokeraars die ook fortuin hoopten te maken met het kaartspel.

‘Ik ben helemaal lijp van het spelletje. Vooral van de psychologische component. Heeft iemand echt goede kaarten, of is hij of zij aan het bluffen?’

Waar veel BN’ers op den duur ook weer afhaakten en geen winstgevende spelers bleken te zijn, gold dat niet voor ex-hockeyster Fatima Moreira de Melo. Zij sleepte als pokerspeler een sponsorcontract in de wacht bij pokerwebsite Pokerstars en speelde toernooien over de hele wereld. Ook misdaadjournalist Alberto Stegeman verdiende er leuk mee. In 2018 won hij in Amsterdam het lucratieve pokertoernooi Master Classics of Poker en daarmee kon hij een bedrag van 240.183 euro op zijn rekening bijschrijven. “Ik ben helemaal lijp van het spelletje,” zegt Alberto. “Vooral van de psychologische component. Heeft iemand daadwerkelijk goede kaarten, of is hij of zij aan het bluffen? Ik speel alleen poker in casino’s, daar is het legaal. Je ziet mij niet op andere plekken.” 

Toen Marcel van Roosmalen nog een onbekende Nederlander was, deed hij in 2008 namens het weekblad Nieuwe Revu voor een bedrag van 10.000 dollar mee aan het WSOP Main Event. Het was de bedoeling dat hij een heroïsch verslag van zijn dagenlange pokeravontuur zou inleveren. Het liep echter anders. “Ik kreeg in mijn allereerste hand, ik was echt net gaan zitten, twee boeren. De fiches vlogen over tafel en vervolgens kwam er nog een boer op tafel, waardoor ik drie boeren had en nauwelijks meer kon verliezen. Ik ging all-in en rekende me al rijk. Tót mijn tegenstander drie koningen bleek te hebben en ik na twee minuten spelen uit het toernooi lag. Er was daarna geen opvang, ineens is het over.” 

Van Roosmalen doolde in de dagen daarna door Las Vegas, stapte nog wat casino’s binnen en raakte, naar eigen zeggen, flink berooid door het avontuur. Hield hij er dan misschien nog wat contacten of vriendschappen aan over? Dat ook al niet. “Het is geen wereld waarin je contact maakt. Het was een hype en die hype is ook weer overgewaaid. Het is net zoals met padel tegenwoordig. Al die lui die denken dat ze heel wat zijn, gaan ineens padellen en doen dan net alsof het een geweldige sport is, maar tennis is veel leuker.”

Doosje Tictac

Enige navraag in de pokerwereld leert dat Marcel gelijk heeft: er zijn diverse voormalige pokerspelers die zich op de padelsport hebben gestort. Zo is Fatima Moreira de Melo tegenwoordig een fanatieke padelspeelster en toernooiambassadeur. Ook ex-pokerprofs Nicky Roeg en Michiel Brummelhuis, die in 2013 de finaletafel van het WSOP Main Event bereikte en uiteindelijk zevende werd, zijn aan het padellen geslagen.

Voormalig pokerprofessional Rolf Slotboom heeft de kaartsport intussen vaarwel gezegd en is na zijn pokerperiode via diverse politieke functies bij D66 als woordvoerder bij de biljartbond terechtgekomen. Hij praat nog altijd graag over zijn jaren in casino’s, gokhallen en peperdure hotels. “Toen ik in de jaren negentig met poker begon, kon je in Nederland maar op één tafel spelen en dat was in het Holland Casino in Amsterdam. Er was weinig animo, daarom was ik altijd nadrukkelijk aanwezig aan de pokertafel en zorgde dat iedereen het die avond naar zijn zin had en een volgende keer terug zou komen. Maar toen poker echt groot werd, kreeg ik zelf veel aandacht en werd er ingezoomd op mijn houding aan de pokertafel. Ik stond bekend als iemand die steevast een doosje Tictac op zijn pokerchips zette. Door dat doosje Tictac kwam er als het ware een deksel op mijn chips en was het duidelijk: afblijven."

"Daarnaast had het een strategisch voordeel. Als je aan tafel zit en je grijpt naar je chips, dan reageren tegenstanders daar vaak op. Dat kan zijn: yes, hij gaat inzetten en ik heb goede kaarten. Maar het kan ook zijn: shit, ik ben of wil gaan bluffen en hij gaat inzetten. Zodra ik dat doosje Tictac van mijn chips haalde, zorgde dat voor een reactie bij mijn tegenstanders en kreeg ik extra informatie over hun kaarten. Ik ben altijd heel erg bezig geweest met lichaamstaal. Ik kon daaraan zien of iemand verder wilde in de hand, of juist niet. Dat gaf mij ongekende mogelijkheden. Door de pokerhype was er veel interesse in het spelen van poker, maar het niveau was niet geweldig. Dat waren voor mij hoogtijdagen, echt genieten. Maar geleidelijk aan veranderde dat en begonnen mensen zich beter in te lezen en daardoor ging het spelniveau omhoog. Ik ben in 2009 gestopt als prof omdat ik voelde dat mijn edge (voordeel – red.) in het spel minder groot werd.”

Waar Rolf op tijd kon stoppen, gold dat niet voor iedereen. “Ik heb me lang ingezet voor een organisatie met betrekking tot responsible gaming, verantwoord gokken, ik heb veel trainingen gegeven aan mensen van casino’s in het herkennen van risicovol speelgedrag. Hoewel ik poker niet als kansspel zie, maar als een behendigheidsspel, wordt het wel door veel mensen als kansspel gespeeld. Dat is voor veel mensen niet goed afgelopen."

"Ik speelde in het verleden altijd met iemand die deed alsof hij het allemaal onder controle had en die iedere avond grote bedragen won, terwijl ik niet echt onder de indruk was van zijn spelstrategie. Op een gegeven moment verloor ik hem uit het oog, maar ik kwam hem laatst weer tegen toen ik in mijn rol als ambassadeur voor responsible gaming op een bijeenkomst was voor mensen met gokproblemen. Ik liep meteen naar hem toe. Leuk je te zien, dat is lang geleden! Hoe is het met jou? Ik dacht: die komt hier ook om mensen te helpen en voorlichting te geven. Niet zo goed, zei hij. Ik ben hier omdat het mij veel geld gekost heeft. Dat is schrijnend…”

Omdat journalist Sander Collewijn in zijn periode als pokerverslaggever tal van sneue types tegen het lijf liep, beschreef hij dat in 2017 in zijn boek All-in. Al kijkt hij vandaar dag juist met een positief gevoel terug op zijn periode in de pokerwereld. “Het is een wereld met veel jonge jongens, van die econometrie-studenten tussen de 18 en 25 jaar oud. Zij benaderden het spel heel wiskundig. De jongens die niet alleen maar gingen drinken en feesten kwamen behoorlijk ver en wonnen grote bedragen. Ik vond het bizar om jarenlang in die wereld rond te lopen. Ik raakte op den duur ook bevriend met een paar spelers en een van hen vroeg mij eens om een tas met 20.000 dollar ergens mee naartoe te nemen. Dat was best bijzonder, ik had nog nooit zoveel geld gezien.” 

Het boek van Sander begint met een anekdote over zijn barbecuemiddag in een villa in Las Vegas met veel jonge pokerspelers zonder al te veel communicatieve vaardigheden en zelfvertrouwen, maar met heel veel geld. Op een gegeven moment zamelen ze met z’n allen geld in om prostituees naar hun villa te laten komen. Een van hen wordt ontmaagd, maar daarna blijkt dat er net te weinig geld voorradig is om de rest van de opgeschoten pubers, al waren ze op papier al volwassen, ook een pleziertje te bezorgen.

‘Fatima was woest. Het wifi-netwerk van het hotel faalde. Ze beende met haar MacBook naar buiten, om bij de McDonald’s verder te pokeren’

“Luxe genoeg, maar het gevoel ontbreekt,” vat Sander zijn gevoel in All-in samen. “Er zijn genoeg jongens om een gesprek mee aan te knopen, maar ik kan niet meer, na dit intermezzo. Ik bedank Leander (pokerspeler -red.) voor het bier en het vlees. Als ik het hek heb bereikt, kijk ik nog een keer achterom naar de pokeraars in het zwembad en vraag ik me af of dit echt gebeurd is.” 

Gelukkig voor Sander komt hij ook in aanraking met iemand als Fatima Moreira de Melo, met wie wél viel te communiceren. Hij ziet met eigen ogen hoe fanatiek ze is met pokeren als hij haar treft in de lobby van een peperduur hotel in Londen. “Fatima was woest, omdat ze ver in een online toernooi was en het wifi-netwerk faalde. Ze beende vervolgens boos met haar MacBook naar buiten, om bij de McDonald’s verder te pokeren. De wifi-verbinding in vijfsterrenhotels is een van de grootste ergernissen van pokerspelers. De kamers worden iedere dag schoongemaakt en alle mogelijke luxe is aanwezig, maar een goede internetconnectie is van secundair belang. En dat is vrij lastig aangezien pokerspelers als ze niet aan de pokertafel zitten, online hun inkomsten proberen te genereren.”